Του Μανώλη Ροζάκη
Το κυρίαρχο και επαναλαμβανόμενο αφήγημα είναι ότι πλέουμε σε αχαρτογράφητα νερά. Και επειδή η κατάσταση αυτή δεν ξεκίνησε εχθές, αλλά συμβαίνει πολύ καιρό τώρα, το δέλεαρ μίας δήθεν κανονικότητας, τείνει επίσης να καταλήξει σε ένα κενό γράμμα.
Όταν ο κυρίαρχος λόγος και οι πρακτικές που επικρατούν, υποβαθμίζουν την ατομική και κοινωνική λειτουργία, σε μία καθαρά διεκπεραιωτική και ανταλλακτική οικονομική διαδικασία, δίχως ένα μίνιμουμ ισονομίας και αμοιβαιότητας, ο κίνδυνος διολίσθησης στην παρανομία και την ανομία γιγαντώνεται.
Αυτό αποτελεί ένα πολύ κακό δείγμα και ένα ακόμη χειρότερο παράδειγμα. Γιατί έτσι ο πολίτης καταλήγει σε έναν ιδιώτη (idiot) και η κοινωνία μετατρέπεται σιγά-σιγά, σε ένα failed state. Σε μία χώρα βαθειά αντιδημοκρατική, στην οποία βασιλεύουν, χωρίς κανόνες, οι ίντριγκες, τα πάθη και ο αγώνας για δύναμη και εξουσία. Σε μια χώρα, δίχως κοινό όραμα.
Στη χώρα τού πάτρονα. Εκεί, που η αδυναμία και η ευαισθησία τών άλλων, γίνονται εστία εκμετάλλευσης.
Στη χώρα τού αυθέντη. Εκεί, πού η κριτική ντρέπεται πια να ακούει μόνον τη φωνή των σαλτιμπάγκων και χάνεται από την σκηνή, μέσα σε έναν θόρυβο αγωνίας.
Στη χώρα τού νάρκισσου. Εκεί πού ο θάνατος και η ζωή των άλλων παίζονται σε ένα προσωπικό στοίχημα.
Και ας μην ξεχνάμε ποτέ, ότι το πρότυπο αυτό είναι τόσο ισχυρό, στο βαθμό πού ο καθένας μπορεί να γίνει δυνάμει βασιλικότερος τού βασιλέως, στο κυνήγι τού χρήματος και της εξουσίας.
Όμως η επιταγή τής εποχής και η προσταγές των καιρών, επιβάλλουν να στοιχηθούμε, κριτικά και ουσιαστικά, απέναντι στην εκμετάλλευση, την αυθεντία και τον ναρκισσισμό. Από την στιγμή πού η οικονομική αξία έχει γίνει αυταξία, καταργώντας κάθε άλλη αρχή (η οποίες και την στήριζαν στο παρελθόν, συμβάλλοντας στην επικράτηση του καπιταλιστικού παραδείγματος, τούς τελευταίους δύο αιώνες), οδηγεί νομοτελειακά την κοινωνία σε μαρασμό.
Αυτό πού χρειαζόμαστε είναι η ισχύς και η αποφασιστικότητα (παραφράζοντας τον Π. Κονδύλη), για μία κοινωνία συνεκτική, με επίκεντρο τον άνθρωπο, και αρχές τη δικαιοσύνη, την εντιμότητα, την αλληλεγγύη και την πνευματική καλλιέργεια. Δεν είναι αποδεκτή μια τέτοια ηθική και πνευματική κατάπτωση, η οποία προφανώς και συνοδεύεται από την ανισοκατανομή τής υλικής ευημερίας.
Μία νέα αρχή χωρίς αμφιβολίες, χωρίς αφέλεια και χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Η ιστορία δεν μπορεί να περιμένει. Γι’ αυτόν και μόνον αυτόν το λόγο, είμαστε υπεύθυνοι. Εκτός και αν αφήνοντας πίσω τη μεταφυσική, ξαναγυρίσουμε έστω και προσωρινά στην ευκτική…