Του Γ. Λακόπουλου
Ο Αλέξης Τσίπρας άλλαξε το χρόνο σαν οδοιπόρος στο ιστορικό γεφύρι της Πλάκας στον Άραχθο, που αναστήλωσε ο ίδιος ως-ηπειρώτης-Πρωθυπουργός.
Με το αίτημα για εκλογές, αφήνει πίσω την ανηφορική πλευρά του και βλέπει τα πράγματα από το πιο ψηλό σημείο της καμάρας-στραμμένος στην κατηφορική πορεία, που τον περνάει απέναντι.
Με ένα άρθρο καθαρών θέσεων-εντός και εκτός του κόμματός του-συντριπτική επικράτηση στην τελευταία κομματική συνεδρίαση του έτους και αισιόδοξο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα, τσεκάρισε το εισιτήριό του για το νέο έτος.
Ο αντίπαλός του θα αναγκαστεί να στήσει κάλπες το 2022 πάρα την βούληση του να πάει ως το τέλος της θητεία της κυβέρνησης ανεμομαζώματα.
Για να απομυζήσει ότι μπορεί περισσότερο- μαζί με τους σπόνσορές του.
Σε μήνες από τώρα θα κατεβούν μαζί στα μαρμαρένια αλώνια.
Αλλά το 2022 είναι η χρονιά του Δράκου για τον Τσίπρα. Θα διεκδικήσει αυτό που είχε και δεν είχε. Για δεύτερη, σαν να είναι η πρώτη.
Δηλαδή; Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ήταν και δεν ήταν Πρωθυπουργός, μετά το 2015.
Πήρε την εντολή να κυβερνήσει μια καθημαγμένη χώρα, της οποίας τη διακυβέρνηση οι προκάτοχοί του έχει εκχωρήσει σε ξένους, με ισχυρά συμβόλαια νομής και κατοχής.
Ήταν Πρωθυπουργός μιας χώρας υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Με περιορισμένες αρμοδιότητες, σιδηροδέσμιος στις νομικές υποχρεώσεις των μνημονίων.
Παρά τα λάθη του και τις δραματικές ελλείψεις του κόμματός του σε πολιτικό προσωπικό, κράτησε όρθια τη χώρα.
Κύλησε μπροστά τον τροχό και παρέδωσε διαχειρίσιμη οικονομία, χωρίς μνημονιακούς χαλκάδες. Το απόλαυσαν οι επόμενοι, όπως και τα εγκαίνια στην Πλάκα.
Χάρη στον Τσίπρα, ο Μητσοτάκης δεν χρειάσθηκε– ευτυχώς –να διαπραγματευθεί την ανεξαρτησία της Ελλάδας με τον Τόμσεν και τον Σόιμπλε.
Η χώρα του παραδόθηκε κυρίαρχη, με τα ταμεία γεμάτα και διεθνή αποκατάσταση.
Από αυτή την άποψη είναι η πρώτη φορά που διεκδικεί την ουσιαστική διακυβέρνησή, με τους δικούς του όρους-για να εφαρμόσει τη δική του πολιτική.
Ο Τσίπρας συνιστά ιδιότυπη εξαίρεση στο-μεταβαλλόμενο και ακίνητο ταυτόχρονα- πολιτικό ανάγλυφο της Μεταπολίτευσης:
Είναι ο πρώτος και μόνος εκλεγμένος Πρωθυπουργός που δεν κατάγεται από τζάκι. Δεν είναι γόνος. Αντίθετα, έσπασε την κληρονομική εμμονή του πολιτικού συστήματος.
Εκτός από το ιδεολογικό φορτίο της πολιτικής του ταυτότητας, έχει το προνόμιο του αυτοδημιούργητου.
Προέκυψε από τη διεκδικητική δράση της γενιάς του στο δημόσιο χώρο.
Δεν έγινε πρωταγωνιστής με σενάρια ακριβοπληρωμένων γκουρού του πολιτικού μάρκετινγκ- και ευλογίες των «νταβατζήδων».
Επικράτησε με το ιμπέριουμ της δημόσιας παρουσίας του και αυτό τον καθιστά αυτόνομο πολιτικό.
Αυτή ακριβώς την αυτονομία της πολιτικής απεικονίζει η υποψηφιότητά του για πρωτιά στις εκλογές που έρχονται..
Για τη δεύτερη πρωθυπουργική θητεία του- που στην ουσία θα είναι η πρώτη.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
