Του Μέλιου Ανδρικόπουλου
Ναυάγια πλοίων γίνονται πολύ συχνά. Κάθε πλοίο, κάθε σκάφος που ταξιδεύει στη θάλασσα, κάθε τύπος υποβρυχίου που πλέει κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, όλα ενέχουν τον κίνδυνο να βουλιάξουν και να καταλήξουν στον πάτο του ωκεανού. Πρόσφατα, δύο ναυτικά ατυχήματα συγκλόνισαν τον κόσμο και απασχόλησαν εκτενώς ,τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης.
Το δεύτερο, αυτό με το μικρό τουριστικό υποβρύχιο, που χάθηκε κάτω από τα πιο βαθιά νερά της θάλασσας ,κοντά στο ιστορικό ναυάγιο του ”Τιτανικού”, απασχολεί διαρκώς τα μέσα ενημέρωσης, αν και οι ελπίδες μέχρι αυτή τη στιγμή, που γράφουμε αυτές τις γραμμές, δεν έχουν εξανεμιστεί εντελώς για τη σωτηρία των 5 επιβατών του υποβρυχίου…
Στην πρώτη περίπτωση, φτωχοί άνθρωποι, αναζητούσαν στον Ήλιο μοίρα, ταξιδεύοντας προς κάποια χώρα της Ευρώπης, του δυτικού κόσμου. Κακή επιλογή που είχε πολύ κακό τέλος. Οι περισσότεροι που επέβαιναν στο συγκεκριμένο σαπιοκάραβο ,χάθηκαν στα παγωμένα νερά της Μεσογείου. Τα μέσα ενημέρωσης ασχολήθηκαν εκτενώς με το θέμα, υπήρξαν ακόμη και διαξιφισμοί μεταξύ κρατών για ενδεχόμενες ευθύνες των υπηρεσιών που είναι αρμόδιες για αυτά τα ζητήματα.
Στη δεύτερη περίπτωση, στο δεύτερο ναυάγιο-ναυάγιο είναι ακόμη κι αν την ύστατη ώρα σωθούν-…έχουμε την περίπτωση μόνο πέντε ανθρώπων που βρίσκονται σε αυξημένο κίνδυνο…Η διαφορά με το πρώτο ναυάγιο, είναι ότι οι επιβαίνοντες είναι βαθύπλουτοι, και το ταξίδι αυτό το έκαναν για λόγους περιπέτειας. Είχαν δώσει μάλιστα, το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 250.000 δολαρίων έκαστος, για να ταξιδέψουν με το μικροσκοπικό υποβρύχιο.
Και όπως είχε πει ο αείμνηστος Αριστοτέλης Ωνάσης :”Από ένα σημείο και μετά τα χρήματα δεν έχουν κανένα νόημα. Παύουν να είναι ο στόχος. Το παιχνίδι είναι αυτό που μετράει”. Οι εκατομμυριούχοι λοιπόν και οι δισεκατομμυριούχοι που επέβαιναν στο σκάφος, σαν ”παιχνίδι” την έβλεπαν αυτή την εκδρομή. ”Αγνόησαν” προφανώς πως η φύση, η Θάλασσα, δεν καταλαβαίνουν από δισεκατομμυριούχους. Εκεί τα σφάλματα πληρώνονται με ζωές. Εκεί έχει την ίδια αξία ο Αιγύπτιος μετανάστης ,με τον βαθύπλουτο Αμερικανό. Και τους δύο θα τους φάνε τα ψάρια.
Η τεράστια οικονομική επιφάνεια, η ”παντοδύναμη” οικονομική ισχύ που έχουν κάποιοι, αποδεικνύεται στην πράξη ,ότι είναι ένα επιτραπέζιο παιχνίδι , ένα παιχνίδι σκάκι, ένας απλός ρόλος όπως τόσοι και τόσοι άλλοι. Όπως και στο σκάκι, στο τέλος του παιχνιδιού, βασιλιάς και βασίλισσα, στρατιώτες και αξιωματικοί, ξαναμπαίνουν ισάξια στο κουτί ,διότι όλοι τους είναι απλά πιόνια…Αυτό δυστυχώς το ξεχνούν οι άνθρωποι όταν αποκτούν τεράστια οικονομική ισχύ. Αισθάνονται άτρωτοι, αισθάνονται-απατηλώς- παντοδύναμοι…
Κάποτε, ένας Έλληνας εφοπλιστής και ενώ πλησίαζε το τέλος του, έλεγε στους συνεργάτες του: ”Να μη λέτε πότε θα πεθάνω αλλά ΑΝ θα πεθάνω..”.Φυσικά μετά από λίγο πέθανε και αυτός ,όπως πεθαίνουν όλοι, αφού όλοι είμαστε θνητοί…Την Αθανασία όλοι την επιθυμούν αλλά δεν έχει ”βρεθεί” ότι αγοράζεται με χρήματα…ευτυχώς…Ο νόμος της φύσης υπαγορεύει ,πως ότι γεννιέται αργά η γρήγορα πεθαίνει. Αυτό το νόμο της φύσης πολλοί ζάπλουτοι αρνούνται να τον δεχτούν. Θέλουν να τον αλλάξουν αλλά όσο και αν προσπαθούν , δεν μπορούν να το καταφέρουν. Πεθαίνουν κι αυτοί όπως όλοι οι άνθρωποι. Το λυπηρό με αυτούς, είναι ότι από ένα σημείο και μετά βαριούνται, βαριούνται αφόρητα, διότι μπορούν να αγοράσουν πανεύκολα ότι αγοράζεται.
Ωστόσο παραμένουν πάντα αχόρταγοι, παραμένουν άπληστοι, παραμένουν ανικανοποίητοι, διότι αγνοούν ότι ο άνθρωπος εκτός από σώμα διαθέτει και ψυχή και ”Το μεν σώμα είναι θνητό και φθαρτό η δε ψυχή αιώνια!!”Το χειρότερο για αυτούς είναι ότι η ψυχή τους δεν τους ανήκει!!’Οσο ζουν, μπορούν να κάνουν ότι θέλουν .Αγωνίζονται να κερδίζουν συνέχεια χρήματα, με θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης από ”εμπειρία” είχε πει: ‘Κάθε κέρδος είναι μία αδικία σε κάποιον”… Ωστόσο ,οι πάμπλουτοι, οι μεγιστάνες αγνοούν πως όταν πεθάνουν, η ψυχή τους θα διεκδικηθεί είτε από τις δυνάμεις του σκότους, είτε από τις δυνάμεις του Φωτός!!
Οι πάμπλουτοι αγνοούν πως είναι παραβατικοί και μόνο που είναι ζάπλουτοι. Ο Χριστός ήταν κατηγορηματικός: ”Πιο εύκολο είναι να περάσει η κάμηλος από την τρύπα μιας βελόνας, παρά ένας πλούσιος να περάσει στον Παράδεισο..”Και αυτό έχει και τη λογική εξήγησή του. Δεν μπορεί δίπλα τους να πεθαίνουν άνθρωποι, μικρά παιδιά από πείνα, από δίψα από έλλειψη πόσιμου νερού και αυτοί να σφυρίζουν αδιάφορα και παράλληλα να δαπανούν εκατομμύρια για να ”θεραπεύσουν” την πλήξη τους και την ανία τους!!Κάποια μέρα όμως-σύντομα η αργά δεν έχει σημασία- είναι υποχρεωμένοι να εγκαταλείψουν -όπως όλοι- τον μάταιο αυτό κόσμο. Τότε θα ακούσουν έντρομοι τη φοβερή Φωνή ,όπως είχε ακούσει ο Άφρον :
”Άφρον,ταύτη τη νυχτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου. ά δε ητοίμασας τίνι έσται;”(Άφρον αυτή τη νύχτα απαιτούν να παραδώσεις την ψυχή σου. Αυτά που ετοίμασες σε ποιόν θα ανήκουν;” Δυστυχώς όμως τότε θα είναι πολύ, πολύ αργά..Πόσο θα ήθελαν να μπορούσαν, να γυρνούσαν το χρόνο λίγο πίσω και να έδιναν τα πλούτη τους, μήπως και μπορούσαν να σώσουν την ψυχή τους.. Ο χρόνος όμως δεν ανήκει στους ανθρώπους..Αλλά ούτε και αφού πεθάνουν μπορούν να κάνουν κάτι, διότι ”Μετά θάνατον ουκ εστί μετάνοιαν..”