Στην πολιτική πάντα υπάρχει μια κουρτίνα που δεν ανοίγει ποτέ. Το θέμα είναι να αξιοποιήσει κανείς τις διαθέσιμες πληροφορίες και να ακονίσει τις εκτιμήσεις του για να διαγνώσει τι κρύβει. Και πάντως να μην παρασυρθεί από τις τρέχουσες ερμηνείες, αλλά να ξύσει τα επιφαινόμενα και να αξιολογήσει τα πραγματικά περιστατικά.
Από αυτή την άποψη τι έχουμε στην πολιτική σκηνή το τελευταίο διάστημα; Κάποιος μπορεί να πει την «επιμονή Καμμένου να απορρίψει την Συμφωνία των Πρεσπών για να ψηφοθηρήσει στη Βόρεια Ελλάδα και να διασωθεί εκλογικά».
Είναι μια εξήγηση. Αλλά το πραγματικό γεγονός είναι άλλο: ότι ο Καμμένος επιχείρησε να ανατρέψει την κυβέρνηση. Δηλαδή στράφηκε εναντίον του Τσίπρα με σκοπό να τον ρίξει.
Αυτό θα ήταν το αποτέλεσμα των ενεργειών του, αν μπορούσε να τις επιβάλει. Αν τον ακολουθούσαν οι βουλευτές του, η κυβέρνηση Τσίπρα δεν θα υπήρχε την επόμενη εβδομάδα.
Για όποιον βλέπει από απόσταση τα πράγματα, αυτό θυμίζει έντονα το 1993. Με τη διαφορά ότι στο ρόλο του Σαμαρά είναι ο Καμμένος. Ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα επιδιώκει: να πέσει ο Τσίπρας. Και ακριβώς το ίδιο πρόσχημα προβάλλει: το «όνομα της Μακεδονίας».
Η διαφορά είναι ότι του Σαμαρά του βγήκε και ο Καμμένος δεν το κατάφερε. Ίσως γιατί είχαν γνώση οι φύλακες. Και ο Κοτζιάς, ως υπουργός Εξωτερικών.
Έτσι όχι μόνο δεν βρέθηκε Συμπιλίδης, αλλά το αντίθετο. Κατά τα λοιπά είναι το ίδιο εγχείρημα, αν αφαιρεθεί το περιτύλιγμα και δει κανείς μόνο τις πράξεις.
Ο Καμμένος πήγε να κάνει με τον Τσίπρα, αυτό που έκανε ο Σαμαράς με τον πατέρα Μητσοτάκη με τον ίδιο τρόπο και την ίδια αφορμή. Και σε κάθε περίπτωση στράφηκε εναντίον του Πρωθυπουργού ως φορέα της λαϊκής εντολής.
Οι αναλογίες παραείναι διαβολικές για να είναι σύμπτωση. Και όποιος θέλει να καταλάβει, καταλαβαίνει.