Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Έφυγε όπως ήταν: χωρίς εκπτώσεις σε ό,τι πίστευε και χωρίς έχθρα για κανέναν.
Έπαιρνε αψήφιστα τα θέματα της υγείας του. Και αυτή του την έχει στημένη: μέσα σε τρεις μήνες τον υποχρέωσε να μας γυρίσει την πλάτη και να φύγει.
«Πονάω» ανάρτησε ο Κώστας Βερνίκος όταν ενημερώθηκε ότι ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνου δεν θα ξανάρθει στο « Αθηναϊκό» και στο «Sablo».
Πού να το φανταστεί εκείνο το βράδυ του Νοεμβρίου στην Κερατέα, ότι δεν ήταν «κράμπα» το «πιάσιμο» στο πόδι που τον βοήθησε να ξεπεράσει.
Βαραίνει τη συνείδησή μου ότι δεν πήγα στο νοσοκομείο να τον δω στα τελευταία του. Με αποθάρρυνε ο Σπύρος Τζανής – και κατάλαβα γιατί: ήθελε να τον θυμόμαστε με εκείνο το μειδίαμα της αυτοπεποίθησης, που δεν του έλειπε ποτέ.
Ο Δημήτρης -στον οποίο με είχε συστήσει ο Οδυσσέας για να με προσλάβει το Cαpital- μου είχε γνωρίσει τον γιατρό, πριν από κάποια χρόνια, σαν «αδελφό» του – και για ένα διάστημα πίστευα ότι ήταν αδέλφια.
Όχι ότι δεν ήταν. Δεν έχω δει τόσο σπάνιους δεσμούς μεταξύ φίλων.
Σπουδαίος φίλος και σπουδαίος δημοσιογράφος, από τους πιο ενημερωμένους για τα οικονομικά και επιχειρηματικά πράγματα και πρόσωπα στην Ελλάδα
Πάνω από όλα σπουδαίος πατέρας. Από τότε που έχασε τη Θεώνη, έγινε ο πιο αξιοθαύμαστος αρχηγός μονογονεϊκής οικογένειας, που μπορεί να φανταστεί κανείς.
Ήταν φτιαγμένος από υλικό που σπάνια βρίσκεις στις μέρες μας- ιδίως στην Βαβυλωνιακή κοινωνία των ΜΜΕ. Ακατάβλητος, δημιουργικός, μάχιμος, αιρετικός και αντισυμβατικός. Με, κοφτερή σκέψη, δυνατή γραφή και διάθεση να αντιδράσει με το καταπληκτικό χιούμορ του, εκεί που άλλοι θα θύμωναν.
Κορυφαίος μάνατζερ στον οικονομικό Τύπο, με κουλτούρα συναδέλφου, ακραία έντιμος και ακέραιος άνθρωπος, χωρίς συμβιβασμούς συμφερόντων. Από τους λίγους επιτυχημένους στον «χώρο» που ζουν με τον μισθό τους και το εισόδημά τους ταυτίζεται με τη φορολογική τους δήλωση.
Αγαπούσε τη ζωή με τις αναποδιές της και δεν φοβήθηκε ποτέ να αναμετρηθεί με τις δυσκολίες της.
Άργησε να αντιληφθεί την αρρώστια, αλλά δεν πίστευε ότι θα τον βάλει κάτω.
Στις διασταυρούμενες συναναστροφές, με τον Αλέκο, τον Χριστόφορο, τον Κώστα, τον Σάκη, τον Αλέξη, τους δυο Γιάννηδες και κυρίως με τον Σπύρο -συχνά επίσης με μια σταθερή, διακριτική, παρέα πολιτικών- μιλούσε όταν έπρεπε κι αυτό που έλεγε μετρούσε πάντα.
Τα λέγαμε καθημερινά στο τηλέφωνο, αναλύαμε την πολιτική κατάσταση και σχολιάζαμε το μέλλον. Της χώρας- το δικό του άρχιζε και τέλειωνε στη Χρυσάνθη.
Έφυγε όπως ήταν: χωρίς εκπτώσεις σε ό,τι πίστευε και χωρίς έχθρα για κανέναν.
Ήταν νικητής σε αυτά που ήξερε να κάνει – και τα έκανε με πάθος. Πρωτοπόρος μια γενιάς του οικονομικού ρεπορτάζ – ίσως ο μόνος που αποσπάστηκε από το κλίμα της πλειοψηφίας της και εξελίχθηκε σε δημιουργό, διευθύνοντας το Capital και το Insider.
Δεν ξέρω αν θα βρεθεί ποτέ κανείς να πάρει τη θέση του.
Άφησε πίσω του το υπόδειγμα ανθρώπου με αφοσίωση στη φιλία, με μεγάλη καρδιά για τους ανθρώπους – χωρίς αντιπαλότητες.
Το κύμα συμπαράστασης στην οικογένειά του είναι καθηλωτικό – αντίστοιχο της ποιότητας που τον χαρακτήριζε στις σχέσεις του.
Κανείς δεν μπορεί να είναι σαν εσένα, Δημήτρη. Αλλά όλοι μαζί θα είμαστε εσύ, τώρα που θα μας λείπεις.
Καλό ταξίδι.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR