Του Μάνου Χωριανόπουλου
Η εμφατική νίκη της δεξιάς στις εκλογές της 21ης Μαΐου, μπορεί να θεωρηθεί “πράσινο φώς” για περαιτέρω ορμπανοποίηση της πολιτικής ζωής του τόπου. Δεν είναι όμως το τέλος. Είναι η αρχή ενός αγώνα για να αποτραπεί ένα τέτοιο ενδεχομένο.
Το αποτέλεσμα των εκλογών της 21ης Μαϊου, ήταν μια καθαρή νίκη της Νέας Δημοκρατίας και του κ. Μητσοτάκη, μια ήττα του προοδευτικού χώρου και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ και μια συντριβή της προδομένης απλής αναλογικής.
Τα κόμματα που θεωρούν ότι κέρδισαν λόγω της στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ, θα βρεθούν προ εκπλήξεων από ένα καθεστώς που αντί για την ευθύνη της εξουσίας θα δει απλώς το πράσινο φως μιας διακυβέρνησης χωρίς όρια.
Θα χρειαστεί χρόνος για να αναλυθούν οι συνέπειες του αποτελέσματος όσον αφορά το παράδειγμα εξουσίας στον τόπο μας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι απευθείας αναθέσεις, οι υποκλοπές και ο ασφυκτικός έλεγχος της δημόσιας σφαίρας, πέρασαν από την εκλογική κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Η ευθύνη βαραίνει όσους θίγονται, αλλά δεν συζητούν. Όσους απειλούνται αλλά κρατούν ικανοποιημένοι το προστατευμένο χωραφάκι τους στον προοδευτικό χώρο.
Την πρώτη ευθύνη την έχει η αξιωματική αντιπολίτευση, που είδε τα λάθη της να συμπυκνώνονται σε ένα αποτέλεσμα.
Τα πρόσωπα που πλήγωσαν τον ελληνικό λαό κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης 2015-2019 δεν έφυγαν ποτέ απο τη βιτρίνα, για ανεξήγητους λόγους. Παρέμειναν και εξελέγησαν μάλιστα ακόμα και τώρα για να θυμίζουν με εμφατικό τρόπο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε πάνω στο τείχος της δεξιάς.
Ο Αλέξης Τσίπρας, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του, τα έβαλε με τα λιοντάρια και τον έφαγαν οι κοριοί. Έμοιαζε να παλεύει όχι μόνο απέναντι στους αντιπάλους του, αλλά και απέναντι στους φίλους του, που εξαργύρωσαν με ισχύ και likes τη σχέση τους μαζί του.
Οι κοριοί της αφέλειας, του χαβαλέ, της ψευτομαγκιάς, της μικρολαμογιάς, είχαν άδεια να πολιτεύονται χωρίς ευθύνη και να στέλνουν στον πρόεδρο τον λογαριασμό. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να ξεδιπλώνει το πρόγραμμά του, έπρεπε συχνά πυκνά να απολογείται για αμαρτίες άλλων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να στρίψει αριστερά για να βρει το κέντρο, σε μια εποχή που το Αριστερό μονοπάτι έπρεπε να είναι μονόδρομος, απέναντι σε μια ανάλγητη δεξιά.
Ποια Αριστερά όμως; Όχι αυτή που μιλάει για το παρελθόν, τον Ανδρέα και την αποστασία αλλά αυτή που εμπνέει, ρισκάρει και στοχεύει στην κατάκτηση του ουρανού, απέναντι στα επιδόματα, και τα τρύπια καλάθια.
Αυτή που μιλάει με επιμονή για την Εργασία, την Υγεία και την Παιδεία και δεν απαντά απλώς στην ατζέντα που θέτει η δεξιά με τη συνδρομή των φιλικών της ΜΜΕ.
Η ήττα της προοδευτικής παράταξης είναι μεγάλη, αλλά όχι οριστική. Θα πρέπει όμως να συζητηθεί άμεσα (και όχι μετά από 2-3 χρόνια) το τι έφταιξε και τι πρέπει να αλλάξει.
Ο κίνδυνος ορμπανοποίησης της χώρας, είναι πλεόν απολύτως ορατός και όσοι το βλέπουν θα πρέπει να ενωθούν, να οργανωθούν και να αντιδράσουν με σχέδιο, σοβαρότητα και πίστη ότι τίποτα δεν τελείωσε χθες.
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR