Του Μέλιου Ανδρικόπουλου
Τα βάσανα της νεολαίας μας: ”Δεν θέλω να κάνω παιδί. Έτσι που έγινε η κοινωνία γιατί να φέρω ένα παιδί στο κόσμο, για να βασανίζεται;” Μου εκμυστηρεύτηκε πρόσφατα μία κοπέλα…Είναι μία κοπέλα χαρισματική, έξυπνη, μορφωμένη, καλλιεργημένη και σε σχετικά καλή οικονομική κατάσταση…
Προβληματίστηκα. Αν αυτή η κοπέλα, που έχει όλα τα προσόντα ,δεν ενθουσιάζεται με τη σκέψη να δημιουργήσει οικογένεια και να φέρει στον κόσμο -έστω- ένα παιδί, τότε πού πάμε ως κοινωνία,ως χώρα;Δυστυχώς,είναι δεκάδες, είναι εκατοντάδες χιλιάδες οι νέοι άνθρωποι ,που δεν ενθουσιάζονται με τη σκέψη να δημιουργήσουν οικογένεια…
Το θέμα είναι σοβαρότατο αλλά δεν έχει αντιμετωπιστεί σοβαρά, από την πολιτεία και τις κυβερνήσεις.Οι αλλεπάλληλες κρίσεις που έχουν πλήξει τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, έχουν εξουθενώσει -κυρίως- τους νέους ανθρώπους.Οι νέοι άνθρωποι είναι κουρασμένοι, επάνω στην προσπάθεια που κάνουν ν΄ανοίξουν τα φτερά τους…
Φυσικά κάποιοι άλλοι φρόντισαν,με την απληστία τους, τον μισανθρωπισμό τους, την αδιαφορία τους, να στρωθεί ο δρόμος των νέων ανθρώπων με αγκάθια,με τριβόλια,με αναμμένα κάρβουνα,με κομμάτια γυαλιά..Σε κάθε βήμα τους,συναντάνε την απόρριψη,σε κάθε προσπάθειά τους την αμφισβήτηση και την περιφρόνηση,σε κάθε τους καλή διάθεση εμπιστοσύνης,την προδοσία… Όλοι οι φορείς έχουν στραφεί εναντίον των νέων ανθρώπων και είναι μόνιμα απεναντί τους.. .Σαθρέςοικογένειες, πολιτεία, κυβερνήσεις, εκκλησία, εκπαίδευση, εργασιακές συνθήκες και επαγγελματικό περιβάλλον, όλοι έχουν συστρατευθεί εναντίον τους.
Τα αλλεπάλληλα χαστούκια που εισπράττουν -καθημερινά- οι νέοι άνθρωποι,έχουν περιορίσει τον αυθορμητισμό τους, έχουν πληγώσει τη διαθεσή τους να κάνουν όνειρα,τους έχουν περιορίσει τη δυνατότητα να πορεύονται μόνοι τους στη ζωή,να μπορούν να στήσουν ένα σπιτικό,να μπορούν να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια…Αποτέλεσμα,οι νέοι άνθρωποι να ”κουρνιάζουν” μέχρι τα 35,μέχρι τα 40 και μέχρι τα 50 στο σπίτι των γονιών τους…
Μέσα από το ”παιδικό” δωματιό τους,ατενίζουν την κοινωνία και τον κόσμο απόμακρα,φοβικά,εχθρικά,αδιάφορα και κουρασμένα…Πού να στρέψουν ελπιδοφόρα το βλέμμα τους; Απο πού να πιαστούν; Ποιόν να εμπιστευτούν, σε ποιό δρόμο να πορευτούν; Από την πόρτα του σπιτιού τους και παραέξω, περιμένει μία νοσηρή κοινωνία,να τους κλέψει, να τους εξαπατήσει, να τους κοροϊδέψει, να τους εκμεταλλευτεί, να τους διαφθείρει…Οι εργοδότες σκληροί και άτεγκτοι,φέρονται στα άγουρα νιάτα, σαν να είναι αναλώσιμο είδος, εξαιτίας της τεράστιας ζήτησης μιας οποιασδήποτε-πολλές φορές- εργασίας ακόμη και σε νέους με πολλά επαγγελματικά προσόντα…
Εργάζονται 12ωρα για να παίρνουν μισθό-χαρτζιλίκι και να έχουν στο σβέρκο τους την άθλια-σε πολλές περιπτώσεις- συμπεριφορά του εργοδότη τους, με πολλές προεκτάσεις..Δεν είναι τυχαίο που στις μέρες μας η καλυμμένη πορνεία έχει λάβει εκρηκτικές διαστάσεις. Οι οικονομικά ισχυροί,αυτοί που διαμορφώνουν κοινωνικές τάσεις και συμπεριφορές με τα μέσα που διαθέτουν,έχουν μετατρέψει τον έρωτα σε εμπόρευμα. Βίαια,ωθούν -με τον τρόπο τους- τους νέους σε σχέσεις συναλλαγής, με διατιμημένες προσφορές υπηρεσιών…”Διδάσκουν” τις αθώες κορασίδες ,ότι η εμφάνισή τους έχει ΄΄οικονομική αξία” και οφείλουν να την εμπορευτούν αναλόγως.. Προσπαθούν να εξαφανίσουν τον ρομαντισμό απ΄ τις σχέσεις των νέων ανθρώπων, να ”καταργήσουν” τα συναισθήματα, την αφοσίωση, την κατάθεση ψυχής στο πρόσωπο που τους ενδιαφέρει…Επιδιώκουν όλα να γίνονται γρήγορα, αγχωτικά, σεξιστικά με απουσία συναισθημάτων.. Οι πραγματικά ερωτευμένοι δεν ελέγχονται εύκολα και αυτό δεν το επιθυμούν,επιδιώκουν να ελέγχουν τους ανθρώπους με νοσηρές, ερωτικές, πρόσκαιρες σχέσεις,ενταγμένες σε μια καταναλωτική αντίληψη…
Είναι προφανές πως όταν η νεολαία μιας χώρας χάνεται σε αδιέξοδα μονοπάτια, όταν θυσιάζεται προς τέρψη αλλοτριωμένων ανθρώπων, όταν η πολιτεία δεν μπορεί καν να προσεγγίσει,να αφουγκραστεί και να κατανοήσει τα προβλήματα των νέων ανθρώπων,είναι σίγουρο ότι η κοινωνία αυτή βαδίζει προς το τέλος της…
Κάποιοι άλλοι θα έρθουν ν΄αναλάβουν τα ηνία αυτής της χώρας. Δεν θα είναι απαραίτητα Έλληνες. Θα είναι όμως αποφασισμένοι, θα είναι προετοιμασμένοι να καταλάβουν-με όπλα η χωρίς όπλα δεν έχει σημασία- αυτή την πανέμορφη χώρα και θα την κάνουν δική τους και θα την χαίρονται με τα δεκάδες παιδιά που κάνουν, με τις ισχυρές και δεμένες οικογένειές τους με τα δικά τους ήθη και έθιμα…Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες θα είναι απλά τα γιουσουφάκια τους και οι παλλακίδες τους όπως ήταν και πριν κάποια χρόνια, μόνο που σήμερα, τους ”διδάσκουν” να το ξεχνάνε…