Του Ιωάννη Δαμίγου
Οι απελπισμένοι αδαείς αναθάρρησαν, θαμπώθηκαν από τα φώτα (που θα τους άλλαζαν κατόπιν), από τις υποσχέσεις, από τα μεγάλα λόγια περί αποκατάστασης των αδικημένων της μεσαίας τάξης (της ποιας;) και όπως πάντα, έτσι και τώρα, έτρεξαν χαρούμενοι στο ανακαινισμένο με ακροδεξιά τεχνική, καταχρεωμένο κατάστημα, με την νέα μεγάλη απαστράπτουσα ταμπέλα: Ενοικιάζονται ελπίδες!
Το πλήθος κατέκλεισε το κατάστημα, που χωρίς δεύτερη σκέψη, ως συνήθως, έτρεχε στους διαδρόμους του νεοφιλελευθερισμού και άρπαζε ενοικιάσεις ελπίδας, σε ευκαιρία και πτώση ενοικίου. Ενοικίασαν ελπίδα μείωσης φόρων, ναι, ενοικίασαν ελπίδα για νέες θέσεις εργασίας και μάλιστα καλοπληρωμένες, ναι, ενοικίασαν ασφάλεια και τάξη, ναι, ενοικίασαν ελπίδα επενδύσεων, ναι και γενικά εμπόρευμα ελπίδας και προόδου, με ιδιαίτερη φροντίδα για τους νέους μας. Και ψήφισαν.
Πέρασαν δυο χρόνια, αριστείας, ανεμελιάς, κομψότητας και τριήμερων κυβερνητικών αποδράσεων. Πέρασαν δυο χρόνια πανδημίας, με εγκλεισμούς εβδομάδων, μηνών. Πέρασε και το καλοκαίρι, με τις πυρκαγιές διαρκείας, σαν τηλεοπτική σειρά αγωνίας, Πήγαμε διακοπές, ωραία, γυρίσαμε και…. αιφνιδιαστικά ήρθε ο Σεπτέμβρης! Τον είχαμε ξεχάσει, με αυτά και με τα άλλα. Τώρα;
Πότε έφτασαν τις δεκατέσσερις χιλιάδες οι απώλειες της πανδημίας, αφού είμασταν στις καλύτερες κατατάξεις αντιμετώπισης των Ευρωπαϊκών χωρών!Πως έμεινε το ίδιο κουρασμένο νοσηλευτικό προσωπικό, χωρίς προσλήψεις, να περιμένει το μπαλκονάτο χειροκρότημα της κομψής ελίτ; (Τρόμαξαν και οι ΜΕΘ, με τον ακροδεξιό και όχι μόνο, νέο υπουργό….υγείας)!Πως θα ανοίξουν τα σχολεία, χωρίς πάλι κανένα μέτρο και με μια πιο επιθετική μορφή του ιού, που προσβάλλει πια και παιδιά;Πως “ξέφυγαν” οι τιμές των αγαθών και των ειδών διατροφής; Πως έχουμε εκρηκτική αύξηση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος, του πιο ακριβού της Ευρώπης; Πως θέριεψε η ανεργία; Πως η ραγδαία φτωχοποίηση, γίνεται πιο επικίνδυνη και από την πανδημία; Πώς “έμειναν” εκτός πανεπιστημίων σαράντα χιλιάδες νέοι σπουδαστές;
Και έτρεξαν να ανοίξουν τις ενοικιασμένες ελπίδες που διάλεξαν από το κατάστημα, με την φωτεινή ταμπέλλα, το πρόσφατα ακροδεξιά ανακαινισμένο. Ήρθε η στιγμή να χρησιμοποιηθούν. Τις άνοιξαν.Και βρήκαν στάχτες! Και βρήκαν σάβανα! Και βρήκαν φόβο! Και βρήκαν τρόμο! Και βρήκαν φτώχια! Και βρήκαν πείνα! Και βρήκαν….απόγνωση!
Τους έμεινε η απόδειξη της ενοικίασης ελπίδας ή απόδειξη ανοησίας, που από πίσω έγραφε με μικρά γράμματα: Ε, δεν είμαστε όλοι ίσιοι! Πως να κατανοήσουν οι ανόητοι, πως οι ελπίδες δεν ενοικιάζονται, μα κατακτιούνται; Ας πρόσεχαν!