Του Γ. Λακόπουλου
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ αυτόν τον Σεπτέμβρη, παρότι οι συνθήκες- και η συνήθης στρεψοδικία των μιντιακών συγκροτημάτων- δεν επέτρεψαν να αναδειχθούν οι εξελίξεις που έφερε στην πολιτική σκηνή.
Από όσα εκτυλίχθηκαν μετά τον 15αύγουστο το σημαντικότερο η (επαν)ίδρυση» ενός κόμματος από τον Αλέξη Τσίπρα: ο ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία περιμένει πλέον το συνέδριο του για να επικυρώσει τα νέα χαρακτηριστικά του ως νέου ριζοσπαστικού φορέα της σύγχρονης Κεντροαριστεράς.
Μετά από μακρά επώαση -με ισχυρές δόσεις υπομονής- ο πρώην Πρωθυπουργός κύλισε μπροστά τον τροχό της Δημοκρατικής Παράταξης, επιβάλλοντας τον πολιτικό φορέα που θα την εκπροσωπεί εφεξής ως εναλλακτική λύση με στόχο να επικρατήσει στις επόμενες εκλογές.
Πολιτικοί παρατηρητές σημειώνουν ότι ο Θεός τις πολιτικής διαμόρφωσε ιδανικές συνθήκες για την «ιδρυτική» πρωτοβουλία Τσίπρα:
–Από τη μια η μεταπολιτευτική εκπροσώπηση της Κεντροαριστεράς από το ΠΑΣΟΚ παρέδωσε τα κλειδιά σε μια μίζερη εκδήλωση στο Ζάππειο, όπου η Φώφη Γεννηματά επισφράγισε την αποτυχία της ως επικεφαλής κόμματος: 46 χρόνια μετά την 3η Σεπτέμβρη περιορίσθηκε σε μια επιμέρους …συνδικαλιστική πρόταση για το ΕΣΥ.- δίκην επικοινωνιακής πονηρίας υπενθύμισης της οικογενειακής καταγωγής της.
-Από την άλλη ο Κυριάκος Μητσοτάκης -ως στρατηγικός αντίπαλός της Παράταξης – παραπαίει σε τρία ταυτόχρονα μέτωπα που τον καταπίνουν: αντιμετώπιση της πανδημίας με εξωφρενικούς ερασιτεχνισμούς, διαχείριση της οικονομίας με ιδεοληψία που παράγει νέο κύμα εξαθλίωσης στην κοινωνία με μνημονιακά χαρακτηριστικά και αντιφατικές επιλογές στα ελληνοτουρκικά, που οδηγούν σε, καθ’ υπαγόρευση, διάλογο με την Τουρκία.
Ο Πρωθυπουργός των εκλογών του 2019 – που κέρδισαν για λογαριασμό του μιντιάρχες και οικονομικοί κύκλοι- με τους χειρισμούς του εντός και εκτός της χώρας αρχίζει να κλείνει τον κύκλο του.
Από τον ΣΥΡΙΖΑ το επιδιώκουν, πολλοί στη ΝΔ το προβλέπουν, αλλά αυτός που το διατύπωσε καθαρά ήταν ο βουλευτής Μιχάλης Κατρίνης από το Κινάλ, που είπε στον Βασίλη Σκουρή, χωρις περιστροφές:
«Ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει τα χαρακτηριστικά ηγέτη μακράς πνοής, το μόνο που κάνει είναι να διαχειρίζεται την επικοινωνιακή του εικόνα και να τηρεί ισορροπίες στο εσωτερικό της παράταξής του».
Θλιβερός απολογισμός Σκουρλέτη
Σ’ αυτό το σκηνικό ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης παίρνει την κατάσταση στα χέρια του στο κόμμα του και διαμορφώσει τους όρους της κυριαρχίας του –με συγκεκριμένο τρόπο- ώστε να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις που θα του επιτρέψουν να ζητήσει πρόωρες εκλογές.
Εκκαθαρίζει πλήρως τον ζωτικό χώρο του στο ρετιρέ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ με τη διαχείριση δυο κεντρικών παραγόντων της τελευταίας περιόδου:
Ο ένας είναι ο Πάνος Σκουρλέτης. Εκπαραθυρώθηκε από το αξίωμα του γραμματέα με απόφαση της – κατ’ ανάγκη νεκραναστημένης -Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.
Η κύκνεια εμφάνισή του ήταν μάλλον θλιβερή. Μεταφέροντας αμετανόητα, ευθύνες για την ήττα στον ΤσΊπρα-που τον αντιμετώπισε γενναιόδωρα– προσπάθησε να κρύψει τις ευθύνες του.
Με κυβερνητικό ιστορικό αποτυχίας σε τέσσερα διαφορετικά υπουργεία, επέκρινε π.χ. τις επιλογές για τους χρόνους τομών εκλογέων χωρίς καμία αυτοκριτική.
Ως επικεφαλης του κομματικού ιστού, παρέλειψε την παταγώδη αποτυχία του στους ΟΤΑ, τον Συνδικαλισμό και τη Νεολαία. Ή την ευθύνη του για την τραγική παρουσία του Τσίπρα στο Μάτι- που όπλισε τους αντιπάλους του.
Με την απομάκρυνση Σκουρλέτη, από την Κουμουνδούρου, ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ, απαλλάσσεται, για πρώτη φορά, από κεντρικές πηγές όχλησης και αποδυναμώνει τον μηχανισμό υπονόμευσης της διεύρυνσης.
Συγκλίνει ο Τσακαλώτος
Το δεύτερο πρόσωπο -δια του οποίου ο Πρόεδρος τη ΣΥΡΙΖΑ αναβαθμίζει την πορεία προς τον μετασχηματισμό του κόμματος- είναι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω κάποιο ζόρι τραβάει με την κριτική από το Ανοιχτό Παράθυρο -αν κριθεί από μια αναφορά του στο Πολιτικό Συμβούλιο.
Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στην -παλαιάς κοπής- Κεντρική Επιτροπή για την εκλογή του Δημήτρη Τζανακόπουλου δείχνει ότι ο Τσακαλώτος δεν μετείχε σε ίντριγκες αποδυνάμωσης του νέου γραμματέα.
Οι «διορθώσεις» ατυχών παρεμβάσεων του- για την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, το μοντέλο λειτουργίας και κεντρικές επιλογές που διαμορφώνει προνομιακά ο Πρόεδρος του κόμματος, όπως π.χ. η συμφωνία με την Αίγυπτο- δείχνουν ότι οι «53+» εγκαταλείπουν την περίεργη θεωρία κατά την οποία δεν θέλουν την κυβέρνηση, αλλά να οργανώσουν το κόμμα ως…αντικαπιταλιστικό πόλο.
Η “ευθυγράμμιση” Τσακαλώτου στα προτάγματα που ανέδειξε ο Αλέξης Τσίπρας με την εισήγησή του στην ΚΕ και τις προσωπικές αποφάσεις του , δίνει υγιή χαρακτηριστικά στην έννοια του εσωκομματικού διαλόγου και απομονώνει τις πρακτικές ιδεοληπτικής εσωκομματικής αντιπολίτευσης.
Αύτη η κεφαλαιώδης διευθέτηση, ενταφιάζει τις κυοφορούμενες αμφισβητήσεις του και ενοποιεί το χώρο σε ό,τι αφορά τη διεύρυνση και τη μετεξέλιξη, που είναι το κεντρικό ζητούμενο της περιόδου.
Το ρίσκο Ηλιόπουλου και οι «καμένοι»
Στα πλαίσια της σταδιακής αναδιάταξης της ηγετικής ομάδας, μέχρι το συνέδριο, που θα την ενισχύσει με νέες δυνάμεις από την κοινωνία, ο Τσίπρας παίρνει ο ίδιος την ευθύνη επιλογών που ταράζουν τα θολά νεύρα της εσωστρέφειας και θα κριθούν στον χρόνο.
Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι η αλλαγή του επιτυχημένου Αλέξη Χαρίτση…Η παράδοση του πόντιουμ του πορτ παρόλ σε μια ομάδα με επικεφαλής τον Νάσο Ηλιόπουλο μένει να δοκιμαστεί στην πράξη.
Ο ίδιος -που θύμιζε στον Τσίπρα το «Κάζα ντι Παπέλ- έχει την επιβάρυνση της αποδοκιμασίας του στις δημοτικές εκλογές και την επιμονή του, ενώ ανέλαβε αξίωμα πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, να παραμείνει και στον Δήμο Αθηναίων. Θα απολήξει σε τραγωδία αν ισχύει ότι “διατηρεί το δικαίωμα” να διατυπώνει και τις προσωπικές του θέσεις, ενώ θα είναι εκπρόσωπος του Τσίπρα.
Οι αντικαταστάσεις τομεαρχών δίνουν στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης την ευκαιρία να φρεσκάρει την ομάδα που σηκώνει στη Βουλή το βάρος της επίθεσης στην κυβέρνηση -ώστε «να μην παίρνει ανάσα πλέον», όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά.
Ταυτόχρονα όμως θα πρέπει να είναι αποφασιστική η αντιμετώπιση όσων λειτουργούν σαν ομάδα- είτε στον παλιό ΣΥΡΙΖΑ, είτε σε σχήματα σαν τη «Γέφυρα»- αλλά και των προσώπων που έχουν καεί απέναντι στην κοινή γνώμη.
Η παραμονή τους σε πρωταγωνιστικούς ρόλους αποδυναμώνει την αντιπολιτευτική ισχύ τη ΣΥΡΙΖΑ και τον μετατρέπει σε μηχανισμό υπεράσπισής τους σε προσωπικούς χειρισμούς τους.
