Του Διογένη Λόππα
Με περισσότερους από 13.000 νεκρούς στη βάρδια του από την αρρώστια, το εξωτερικό χρέος στην κόκκινη ζώνη των 400 δις και την οικονομική δραστηριότητα ημιθανή σε όλα τα επίπεδα, ο αξιότιμος κ. Πρωθυπουργός αισθανόταν παραδόξως αρκετά ικανοποιημένος από τις μετριότατες (καλόπιστα χάριν του παραδοσιακού κρατικού χάρβαλου που κληρονομεί κάθε νέα κυβέρνηση) επιδόσεις του, ώστε, ανέμελος όσο ποτέ άλλοτε, να επιδεικνύει αγέρωχος το δασύτριχο στήθος του, σε ακόμα μία από τις ατέλειωτες ειδυλλιακές αποδράσεις του, αυτή τη φορά στα Φαλάσαρνα.
Για κακή του τύχη (οικογενειακό defect) την ώρα που η πρωθυπουργική ραστώνη συναντιόταν με τα ντεσού του μεσογειακού Αυγούστου, λίγο πιο πέρα και σε πλήρη σύμπνοια με τις προειδοποιήσεις των μετεωρολόγων, οι πρώτες φωτιές είχαν ήδη κάνει απειλητική την παρουσία τους. Πλην όμως, η απουσία ανέμων και η εμπιστοσύνη (γιατί άραγε;) στους ανεκδιήγητους εικονοκλάστες της ”προστασίας του πολίτη” (τι αχρείαστος ευφημισμός έπειτα από όσα πάθαμε…) καθησύχασε τις όποιες πρωθυπουργικές ανησυχίες.
Σεβόμενος την έκκληση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης για αυτοσυγκράτηση, τις δύσκολες αυτές ώρες μιας ανεπανάληπτης οικολογικής, ανθρωπιστικής και οικονομικής καταστροφής (με αυτή τη σειρά κ. Μητσοτάκη…), δεν θα μπω στον πειρασμό αρίθμησης των αναρίθμητων ευθυνών, είτε της κυβέρνησης, είτε του κρατικού μηχανισμού. Άλλωστε αυτό θα το πράξουν εν καιρώ ειδικοί περισσότερο καταρτισμένοι και αξιόπιστοι, με γνώση όλων των παραμέτρων που εμείς δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε.
Πολιτικά μιλώντας, προκαλεί έκπληξη πώς ένας πανίσχυρος επί δύο ολόκληρα χρόνια πρωθυπουργός δεν διαθέτει την παραμικρή κρίση ώστε να αντιληφθεί αυτό που σοφά μας έχει κληροδοτήσει η λαϊκή σοφία, ότι δηλαδή τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Δεν έχω άποψη για τις πραγματικές ικανότητες του υπουργού ΠΡΟΠΟ, αν δηλαδή διέπρεψε ή όχι στο παρελθόν στο κυνήγι τρομοκρατών και ”τρομοκρατών”. Γνωρίζω πολύ καλά όμως, ότι σε έναν άνθρωπο που έχει την αντικειμενική πολιτική ευθύνη (άσχετα δηλαδή αν ήταν αποκλειστικά δική του απόφαση) για την κολομβιανού τύπου περιφρούρηση ενός απατεώνα και για τον προκλητικό ξυλοδαρμό φιλήσυχων πολιτών στις πλατείες της χώρας, δε δίνεις το πρόσταγμα μιας τόσο σοβαρής διαδικασίας όσο η πυρόσβεση.
Και τον έτερο Καππαδόκη, που ενδεχομένως να διέπρεψε στα αρχικά λοκντάουν, αλλά μερικούς μήνες αργότερα και έπειτα από αλλεπάλληλα επικοινωνιακά σπριντ αυτοηρωοποίησης ευθύνεται για ένα κανονικό ολοκαύτωμα και για μια πρωτόγνωρη για τα πολιτικά δεδομένα ασυναρτησία κρίσιμων επιλογών που καθόρισαν τις τύχες ολόκληρων κοινωνιών, δεν είναι δυνατόν να συνεχίζεις να τον έχεις επικεφαλής μιας κρίσιμης επιχείρησης που πλέον καθορίζει τις τύχες τις ίδιας της χώρας με την έκταση που έχουν λάβει οι πυρκαγιές, μερικές μάλιστα εκ των οποίων έξω από τις πύλες της ίδιας της πρωτεύουσας (έντονος συμβολισμός που παίζει σε όλο τον κόσμο και δυσφημεί την ικανότητα του κρατικού μηχανισμού και κατ επέκτασιν μια σειρά από οικονομικές δραστηριότητες).
Φαίνεται τώρα ξεκάθαρα ότι η εμμονή του κ. Πρωθυπουργού σε όρους επικοινωνίας και μόνο και η παντελής αδυναμία λήψης αποφάσεων που ενδέχεται να προκαλέσουν αναδιατάξεις εσωκομματικών ισορροπιών ή πλήγμα του κυβερνητικού success story (ο Θεός να το κάνει), έχει οδηγήσει σε μια παροιμιώδη αδράνεια σε όλα τα επίπεδα και στην παραμονή στη θέση τους μιας πλειάδας εντελώς αποτυχημένων υπουργών και στελεχών, που η μόνος πια λόγος για τον οποίο βρίσκονται ακόμα στη θέση τους είναι κάποιες περίεργες ισορροπίες που κατοικούν αποκλειστικά στο μυαλό του κ. Μητσοτάκη. Ο οποίος, δυστυχώς για όλους τους Έλληνες, απολαμβάνει τις πρόνοιες ενός καταστροφικού (όπως αποδεικνύεται) πολιτικού συστήματος που μετατρέπει τον εκάστοτε ένοικο του μεγάρου Μαξίμου σε έναν σύγχρονο τυραννίσκο με πρακτικά απεριόριστες εξουσίες.
Από εκείνη την αποφράδα μέρα που στη μακρινή Αμερική κατέρρευσε μια γιγάντια επενδυτική τράπεζα, πράγμα που εξέθεσε επικίνδυνα την πραγματική διάσταση του Σημιτικού ντεμέκ θαύματος, η Ελλάδα μετράει χτυπήματα αντίστοιχα πυρηνικού πλήγματος:
Από το Καστελόριζο του απίθανου κληρονόμου και την είσοδο στην καθημερινότητά μας του ΔΝΤ, την πτώχευση του τραπεζικού συστήματος, το γενοκτονικό swap χρέους Παπαδήμου – Βενιζέλου, τα μνημόνια του αντιμνημονιακού Σαμαρά, τη Βαρουφακειάδα, τη γερμανοποίηση του αντιγερμανού Τσίπρα, την εκατόμβη στο Μάτι, περάσαμε εσχάτως στο μαζικό θανατικό της πανδημίας, στην εκτίναξη του χρέους σε επίπεδα χειρότερα της εποχής ΔΝΤ, τη βύθιση της πραγματικής οικονομίας σε σπιράλ ανεργίας, φτωχοποίησης, αγώνα επιβίωσης και τώρα σε μια άνευ προηγουμένου οικολογική καταστροφή, τις πληγές της οποίας θα γλύφουμε για πολλά χρόνια στο μέλλον.
Αν κάτι διδαχθήκαμε από όλο αυτό το ντόμινο των καταστροφικών γεγονότων είναι ότι ως χώρα έχουμε ένα παράλυτο πολιτικό σύστημα. Έναν παρασιτικό οργανισμό που απομυζά την πραγματική οικονομία προκειμένου να θρέψει στρατιές ημέτερων σφουγγοκωλάριων, των ονομαζόμενων και ”παραγόντων”, που φύονται σε κάθε βαθμίδα της σύγχρονης πολιτικής πραγματικότητας, από τα κομματικά γραφεία απομακρυσμένων ορεινών χωριών, μέχρι τα υπουργικά μέγαρα των Αθηνών.
Αν κάποιοι αφελείς ρομαντικοί ή απλά ρεαλιστές, φιλελεύθεροι, ευρωπαϊστές ή όπως αλλιώς επιθυμούν να αυτοπροσδιορίζονται επέμεναν μέχρι χθες να φαντασιώνονται ότι η πολυδιαφημιζόμενη διακυβέρνηση Μητσοτάκη θα ήταν κάτι διαφορετικό, σήμερα ήρθε η ώρα να πάρουν φόρα και να ορμήσουν με το κεφάλι στον τοίχο, μήπως και επιτέλους ξυπνήσουν. Οι φλόγες της νέας ελληνικής αποκάλυψης δεν κατάπιαν μόνο τα όποια όνειρα αποκατάστασης μιας αποδεκτής πραγματικότητας. Πρωτίστως κατάπιαν ακόμα έναν φέρελπι πρωθυπουργό που πίστεψε ότι θα τιθασέψει το τέρας.
Σκέψου τι ακόμα θα παθαίναμε αν αυτός δεν ήταν τόσο άριστος, τόσο επιτελικός και τόσο προετοιμασμένος…