Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Μια χώρα σε μόνιμη και συνεχή ανασφάλεια, με αλλαγές επί αλλαγών, με ανατροπές προηγούμενης μέρας και παραλλαγές της αμέσως επόμενης. Ώσπου να καταλάβει τι ισχύει το πρωί, κάτι άλλο αλλάζει με νυχτερινή τροποποίηση νομοσχεδίου έκπληξη, έτσι για να μη πλήττει κανείς και να παραμένει σε διαρκή εγρήγορση. Ανακοινώνουν λαλίστατοι, μια απόφαση έτσι αβίαστα και χωρίς την παραμικρή υποτυπώδη πρόνοια και την ανακαλούν με τον ίδιο τρόπο, μετά από τρεις ημέρες, γιατί ……έτσι. Αν τολμήσεις και ξεστομίσεις κάποιο … μα, τότε είσαι σίγουρα ένας αριστερός και μάλιστα προβοκάτορας.
Από το πρωί ξεκινά το άγχος, του τι θα συναντήσεις στον δρόμο σου, είναι ανοιχτός; Πάλι τον έκλεισαν; όλοι από εδώ ήρθαν σήμερα; Μα είναι ώρα για την σκουπιδιάρα αυτή; Μα εχθές ανέβηκε η βενζίνη, ξανά σήμερα; Έλα κοπέλα μου πρωί πρωί που θέλεις και τιμόνι, πάρε ταξί. Άντε και έφθασες στο γραφείο, θα έχεις τον ίδιο, τουλάχιστον, μισθό τέλους του μήνα; Θα έχεις δουλειά για να έχεις μισθό; Δεν φτάνει που καθόμαστε παραπάνω απλήρωτες ώρες, απολύουν κιόλας; Θα βγει και αυτός ο μήνας; Θα αρρωστήσεις; Και άλλα μύρια αναπάντητα ερωτήματα, κάθε ημέρα, μα κάθε ημέρα, σαν επανάληψη σε αργή κίνηση αχρείαστου πέναλτι της ζωής σου.
Και σαν παλιάτσος πάνω σε σκοινί, να προσπαθείς να ισορροπήσεις, σε κάθε διαταγή, απόφαση, φύσημα του αέρα και έκτακτο, από τα πολλά, συμβάν. Που η αρχή και που το τέλος του σκοινιού, άγνωστο, σαν εφιαλτικό όνειρο, που παραδόξως σε κρατά συνεχώς ξύπνιο. Πέρα από το όνομά σου και τα χρέη σου, τίποτα πιο σίγουρο, τίποτα πιο έγκυρο, τίποτα πιο αναγνωρισμένο.Όλα τα υπόλοιπα ρευστά, χωρίς να παίρνουν ποτέ σχήμα και μορφή, αόριστα.
Όμοια με τα όνειρά σου, που ξεχάστηκαν από την αγωνία του τώρα, το άγχος του σήμερα και το αβέβαιο του αύριο. Ίδια με τις ελπίδες σου, που άφησες πίσω, από την ταχύτητα που ανέπτυξες απαραίτητη για την επιβίωσή σου όμως.
Δεν σου έδωσαν μια σταθερά (που έλεγε και ο καθηγητής μου), χρήσιμη και απαραίτητη, κάτι σαν βάση, σαν σταθερό σημείο, σαν εφαλτήριο. Να σταθείς, να σκεφθείς, να σχεδιάσεις, σημείο αναφοράς και σιγουριάς, κάτι να κρατηθείς αν χρειαστεί. Τίποτα, όλα στο τυχαίο, στην σύμπτωση και στην επιλογή της τελευταίας στιγμής, την αναγκαία. Και συνεχίζεις τον αβίωτο βίο σου, από συνήθεια περισσότερο, παρά από ανάγκη. Η συνήθεια της συνήθειας σου είναι το όπιο που σε κρατά εθισμένο να αναπνέεις και να νομίζεις πως συνεχίζεις. Την σταθερά δεν θα στην προσφέρουν ποτέ, θα στη τάζουν πάντα, αυτοί.
Η δική σου σταθερά, είναι αυτή που τους καταστρέφει. Αυτή η σταθερά θα σου δώσει το σημείο να κινήσεις ακόμη και τη γη, αν χρειασθεί. Γι’ αυτό φτιάξε την μόνος σου ή καλύτερα βρες κι’ άλλους, πιο πολλοί, περισσότερες σταθερές. Να ξεκινήσουμε από κάπου βρε αδελφέ, από την αρχή, γι’ αυτόν τον τόπο, για τους πολύτιμους νέους μας. Να τους προσφέρουμε επιτέλους μια σταθερά, τους την οφείλουμε.