Του Γ. Τεκίδη
Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε. Ίδιοι και απαράλλακτοι, ίδιες και καλύτερες οι επιδόσεις τους στη μικροψυχία, την ιδεοληψία, τον ψευτοπατριωτισμό, την κακία και το μίσος σε ότι και όποιον νομίζουν ότι αντιστρατεύεται λόγο και έργω και αμφισβητεί τις…αξίες και τα … προτάγματα της ακραίας δεξιάς, της ανάλγητης και χρεοκοπημένης ακραίας συντηρητικής ιδεολογίας.
Τότε στο τέλος της σχολικής περιόδου 1959- 1960 σε επαρχιακό Γυμνάσιο στη Β. Ελλάδα, μαζί με τα απολυτήρια της τρίτης τάξης, θα δίνονταν και οι έπαινοι σε μαθητές και μαθήτριες για το εξαίρετο ήθος τους – η περίφημη διαγωγή – αλλά κυρίως για την επιμέλεια και τους υψηλούς βαθμούς που συγκέντρωναν σε όλα τα μαθήματα. Στο σπίτι του μαθητή ΠΜ, η ευφορία και γενικά η χαρά δεν κρύβονταν. Αν και αναγκασμένος ο ΠΜ τις περισσότερες ώρες της μέρας να βοηθά στο χωράφι και όπου αλλού τον χρειάζονταν οι ανάγκες του σπιτιού, κατάφερνε στον χρόνο που έκλεβε για το σχολείο, οι επιδόσεις του να εντυπωσιάζουν καθηγητές και Γυμνασιάρχη. Την μέρα και την ώρα προσδοκούν γονείς και αδέρφια, να καμαρώσουν τον δικό τους τον ΠΜ να βραβεύεται για τους κόπους , το πείσμα για διάκριση και προκοπή. Ακόμη προσδοκούν και θα προσδοκούν στον αιώνα τον άπαντα. Έστω και φευγαλέα δεν πέρασε η υποψία από το μυαλό τους, ότι μάλλον κάτι απίστευτο ονειρεύονταν.
Απίστευτο γιατί οι… εθναμύντορες του μετεμφυλιακού κράτους, οι εντεταλμένοι με την αρμοδιότητα να αποφανθούν ποιος είναι πατριώτης και πραγματικός Έλλην και ποιος …προδότης και ανθέλλην, δεν ξέχασαν ότι “ο πατέρας του ως άνω μαθητή εμφορείται με αντεθνικές ιδέες και απόψεις, συμβάλλων κατά τον συμμοριτοπόλεμο εις το καταστροφικό και εγκληματικό έργο των κατσαπλιάδων του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ”. Απαρηγόρητος για την εξαίρεση από τον κατάλογο των βραβευθέντων ο ΠΜ, κι ας είχε σύσσωμη σχεδόν την μικρή κοινωνία της επαρχίας στο πλευρό του. Αστυνομικό τμήμα και επιθεώρηση δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, φορτώνουν την οικτρή , και ελεεινή εξέλιξη, ο ένας στον άλλον και οι δύο μαζί στο τότε υπουργείο παιδείας, διότι λεει, ενήργησαν σύμφωνα με τις κατευθύνσεις του, σε περιπτώσεις ανάλογες όπως η παραπάνω.
Περασμένα- ξεχασμένα θα πει κάποιος, άλλοι οι καιροί τότε, άλλοι οι σημερινοί. Μακάρι να ήταν έτσι. Γιατί η μισανθρωπία, η ποταπότητα, η εγκληματική μικροκομματική σκοπιμότητα, ο τυφλός φανατισμός και η αχρειότητα, δεν έπαψαν να ζουν και να βασιλεύουν, να είναι θέσφατα και ακατάλυτο δόγμα για τους ακραίους της σημερινής κυβέρνησης.
Η υπόθεση της με πραξικοπηματικό τρόπο εξαίρεσης- ακύρωσης της παρασημοφόρησης του Ιάσονα Αποστολόπουλου από την προεδρία της δημοκρατίας για λόγους μέχρι στιγμή επισήμους άγνωστους, ένα πράγμα αποδεικνύει: κουμάντο και αποφάσεις τόσο για το υπουργείο Εξωτερικών που ,όπως λέγεται αυτό καταρτίζει τον πίνακα των υπό παρασημοφόρηση συμπολιτών μας για διακεκριμένες πράξεις και δράσεις, όσο και για την προεδρία της δημοκρατίας, παίρνει η ακροδεξιά πτέρυγα του Κυριάκου. Γιατί δεν είναι δυνατόν να βραβεύεται ο κύριος αυτός που… υπονομεύει τα εθνικά μας σύνορα, δε… σέβεται τους φράχτες του έθνους, σώζει τους αλλόθρησκους πρόσφυγες στη θάλασσα για να εισέλθουν στην συνέχεια αυτοί στη χώρα μας και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Και αντί κυρίες και κύριοι, όπως καταμαρτυρούν δημόσια και οι Μπογδάνοι των καιρών μας, να καταδικάζουμε τις …ιδεοληψίες και τα δήθεν … ηρωικά του κάθε Ιάσονα, εμείς και με πρωτοβουλία είτε των υπηρεσιών του ΥΠΕΞ, είτε της προέδρου της δημοκρατίας, να παρασημοφορούμε, αυτά τα … εθνικά σαπρόφυτα. Γι αυτό και ο ακροδεξιός ισχυρότατος κυβερνητικός βραχίονας έπραξε τα δέοντα, όπως δημοσιοποίησε ο κ. Μπογδάνος. Κι έμεινε απορημένος και σαστισμένος στην πλειοψηφία του ο λαός μας ,ο πληττόμενος από την πανδημία , την αβεβαιότητα του αύριο και προπάντων από τον αντιλαϊκό κυβερνητικό οδοστρωτήρα, να περιμένει επιτέλους η πρόεδρος της δημοκρατίας, να σηκώσει ανάστημα, να απαιτήσει σεβασμό στον θεσμό, να ζητήσει από τον πρωθυπουργό να συμμαζέψει τους αδιάλλακτους ακροδεξιούς του κόμματος του.
Ακόμη περιμένει και από ότι φαίνεται θα περιμένει το πλήρωμα του χρόνου για να δει κάτι τέτοιο. Το πλήρωμα του χρόνου που προσδιορίζεται περίπου στη έλευση της δευτέρας παρουσίας. Τότε ένας δεκαπεντάχρονος πλήρωνε τα πολιτικά… εγκλήματα του πατέρα του στο πλαίσιο του φασιστικής έμπνευσης θεωρήματος περί συλλογικής ευθύνης. Σήμερα ένας από εμάς με συνείδηση, ανθρωπιά και ευθύνη, κόντρα στις θεωρίες , το ατομικό μας βόλεμα και την εξασφάλιση της ησυχίας μας, βάζει το κεφάλι του στον ντορβά και σώζει την δυστυχία της οικουμένης από τον θάνατο, στη Μεσόγειο. Ν α μην του ανταποδώσουμε… τέτοιος που είναι αχαριστία και περιφρόνηση;
Άξια πρόεδρε της δημοκρατίας, άξιε πρωθυπουργέ μας, ακοίμητη ακροδεξιά φρουρά των εθνικών μας ιδεωδών, η κλαίουσα δημοκρατία μας σας χαιρετά.