Του Τάκη Ψαρίδη
Προφανώς υπήρξε εντολή για «σιγή ασυρμάτου» διότι η «ομόφωνη» σιωπή ήταν όντως εντυπωσιακή. Έτσι, μέσα στην νέα έξαρση της πανδημίας και κάτω από την επιφάνεια της επικαιρότητας, η «βόμβα» ερρίφθη αιφνιδίως σαν από ένα αόρατο υποβρύχιο που παρακολουθούσε από καιρό.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός επανειλημμένως -και προσφάτως, είχε αναφερθεί στα ζητήματα της ενέργειας. Αν πίστευε ότι η απόφαση του για την εκχώρηση της ΔΕΗ είναι επωφελής για την χώρα και την κοινωνία, δεν θα την απέκρυπτε, αλλά θα έβαζε την εντεταλμένη «δημοσιογραφία» του να την διατυμπανίσει έως να αηδιάσουμε απ’ την πολύ προπαγάνδα. Ακόμα και τα συνήθη ψέματα θα έλεγε, παρουσιάζοντας το μαύρο ως άσπρο.
Όμως την απέκρυψε συνειδητά. Και η απόκρυψη αποκαλύπτει πλήρη επίγνωση του εγκλήματος του.
Δεν έχει σημασία αν ο κος Μητσοτάκης εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, ή απλώς την νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία του, που οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ότι όντως εφαρμόζει με ταλιμπανικό φανατισμό.
Έτσι και αλλιώς, εκμεταλλεύεται τις απανωτές κρίσεις που μαστίζουν την κοινωνία, οικονομία, πανδημία, ακρίβεια, την ανασφάλεια και τον φόβο που βιώνουν οι πολίτες, για να «περάσει» με το μικρότερο δυνατόν κόστος και την μικρότερη αντίδραση το αντικοινωνικό του πρόγραμμα. Επιμένει αδίστακτα και αυτό, μέσα σε τέτοιες συνθήκες, αποτελεί την πιο κυνική και ανήθικη πολιτική που γνώρισε μεταπολιτευτικά ο τόπος.
Το γεγονός ότι κάποια συμφέροντα ήξεραν και έδρασαν πουλώντας τις μετοχές τους στο χρηματιστήριο πριν γίνει γνωστή η εκχώρηση, δείχνει ότι το έγκλημα δεν είναι μόνο πολιτικό και κοινωνικό, αλλά ότι έχει και σαφέστατες ποινικές διαστάσεις, όσο και αν δείχνει να τις παραβλέπει η αντιπολίτευση.
Ανεξαρτήτως όμως των συμφερόντων που εξυπηρετούνται με την εκχώρηση της ΔΕΗ, έτσι και αλλιώς, αυτός είναι ο νεοφιλελευθερισμός. Είναι στη φύση του να ταυτίζεται με ιδιωτικά συμφέροντα, διαφορετικά δεν έχει νόημα. Είναι η επικυριαρχία και η ασυδοσία των συμφερόντων της αγοράς σε βάρος της κοινωνίας και τα καταστροφικά αποτελέσματα αυτής της επικυριαρχίας τα γνωρίζει πολύ καλά ακόμα και ο πιο ρομαντικός ιδεοληπτικός του «αόρατου χεριού» της.
Πολύ περισσότερο όταν ο ίδιος ο νεοφιλελεύθερος ιδεοληπτικός «γλείφει αυτό που φτύνει», δηλαδή όταν σε κάθε κρίση, βρίσκει καταφύγιο και σωτηρία στο κράτος. Το παράδειγμα της πλήρους αποτυχίας, της αναλγησίας και κραυγαλέας ανικανότητας της περιβόητης ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην διαχείριση της πανδημίας, αρκεί και δεν χρειάζεται άλλο.
Ο νεοφιλελεύθερος κος Μητσοτάκης δηλαδή, έχει απόλυτη επίγνωση της εγκληματικής φύσης της ιδεοληψίας του απέναντι στο κοινωνικό κράτος και κατ’ επέκταση στην κοινωνία. Γιαυτό και άλλοτε κρύβει και άλλοτε προσπαθεί με Αμερικανούς επικοινωνιολόγους, ακόμα και γελοιωδώς, να εξανθρωπίσει το «προφίλ» του.
Βεβαίως και αυτός, όπως και εν γένει όλοι οι νεοφιλελεύθεροι, δεν παραδέχεται ότι είναι νεοφιλελεύθερος και νομίζει ότι είναι απλώς «ορθολογιστής». Δεν νιώθει ένοχος διότι ο αγοραίος ορθολογισμός του εξωραΐζει τις ενοχές του. Έτσι, εγκληματεί σε βάρος της κοινωνίας χωρίς ενοχές, όχι μόνο ως βαθιά ιδεοληπτικός που είναι, αλλά επί πλέον και με την βασιλική αλαζονεία που θρέφει τον ναρκισσισμό εκείνου που νιώθει και είναι λίγος. Και αυτό το μίγμα είναι άκρως επικίνδυνο για όλους..
