Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Απ’ τη μια η επιστροφή στη μνημονική «κανονικότητα» κι απ’ την άλλη η «επιστροφή στο μέλλον».
«Ελευθερία δεν σημαίνει ανευθυνότητα», δίδασκε τα απείθαρχα πλήθη των… υπηκόων του ο Έλληνας πρωθυπουργός την περασμένη Δευτέρα, έξαλλος που δεν είχαν την υπευθυνότητα να κάνουν ένα weekend στην Τήνο, όπως έκανε ο ίδιος μετά της συζύγου∙ αλλά, με την άρση απαγόρευσης των μετακινήσεων, ξεχύθηκαν στην Αττική ύπαιθρο σαν πρόβατα που το ‘σκασαν απ’ το μαντρί.
«Ο πρόεδρος ανησύχησε ότι η απειθαρχία μπορεί να κοστίσει την αλλαγή της ατζέντας για σταδιακή και ελεγχόμενη επιστροφή στην κανονικότητα», προσπάθησε να τον δικαιολογήσει στενός συνεργάτης του απ’ το Μαξίμου : «Βλέπεις, η άρση των περιορισμών και τα θετικά στοιχεία από το μέτωπο της πανδημίας και την πίεση του ΕΣΥ, δίνουν το περιθώριο στον κ. Μητσοτάκη για μετατόπιση της πολιτικής ατζέντας σε κεντρώα κατεύθυνση: σε θέματα που αφορούν την προοδευτική, ας πούμε, πλευρά του εκλογικού σώματος, ελπίζοντας ότι θα εδραιώσει την κυριαρχία του στο πολιτικό κέντρο, πιέζοντας ακόμα περισσότερο τον ΣΥΡΙΖΑ».
Ναι, μάλιστα, του απάντησα γελώντας… «Νομίζει ότι θα παραμυθιάσει την κοινωνία με απατηλές δικαιωματικές φανφάρες για την ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ ,την ομοφοβία, την αμφιφοβία, την τρανσφοβία, τα ζώα συντροφιάς, κλπ. Ενώ ταυτόχρονα προμοτάρει, μέσω των φιλίων του ΜΜΕ, «κοσμογονικές αλλαγές και συνθήκες ανάπτυξης αντίστοιχης της δεκαετίας του ’60 (!), με κινητήρια δύναμη το “ζεστό χρήμα” του Ταμείου Ανάκαμψης»: κλείνοντας το μάτι στην κρατικοδίαιτη οικονομική ελίτ για… επιστροφή στην δανειακή αφθονία» !.. Μετά «σούπερ διευκολύνσεων από τέσσερα κανάλια χρηματοδότησης», παρακαλώ…
*******
Καθώς η πανδημία υποχωρεί – αν υποχωρεί – αφήνει πίσω της μια συντετριμμένη παγκόσμια κοινωνία, βυθισμένη στην ανεργία, τη φτώχια, την κατάθλιψη, τον θάνατο. Έχω την αίσθηση ότι, γι’ αυτή την παγκόσμια κοινωνία, την ευρωπαϊκή, και πάντως την ελληνική κοινωνία, το δίλημμα δεν είναι «επιστροφή στην κανονικότητα» αλλά «επιστροφή στο μέλλον».
Ούτως ή άλλως, η λέξη «κανονικότητα» μπάζει από παντού. Μια ακόμα «αμερικανιά» είναι, που εγκαταστάθηκε στην χαμένη στη μετάφραση ρητορεία των Ελλήνων κυβερνητικών της μνημονιακής περιόδου∙ και, μέσω της ελαφρώς αγράμματης και αρκούντως άβουλης δημοσιογραφίας των καιρών, εγκαταστάθηκε στην καθομιλουμένη. Με συνήθη προπομπό την λέξη «επιστροφή», να φορτίζει την ανούσια λέξη-στόχο «κανονικότητα», με ίχνη ομηρικής νοσταλγίας.
Νοσταλγία για τι ακριβώς; Για επιστροφή στην καμουφλαρισμένη με fake δικαιωματικά παραφερνάλια νεοφιλελεύθερη κανονικότητα τύπου Σημίτη που, για λόγους ψηφοθηρίας, υπαινίσσεται ο κ. Μητσοτάκης; Ή μήπως για επιστροφή στην μνημονιακή… κανονικότητα – την οποία, μεθοδικά, αποκαθιστούσε απ’ την πρώτη μέρα της πρωθυπουργίας του και αργότερα, κατά τη διάρκεια της πανδημίας – γκρεμίζοντας κάθε προοδευτική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ;
Ούτε λόγος… Επιστροφή στο μέλλον είναι η μεγάλη νοσταλγία της συντετριμμένης παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών που βγαίνει – αν βγαίνει – απ’ την πανδημία: μια κάποια επιστροφή στο μέλλον όπως το υπόσχονται – αν το υπόσχονται – οι «Δυό μικρές… κεντροαριστερές ελπίδες» που αναδύονται ένθεν – κακείθεν του Αλαντικού, (προσωποποιούμενες στον Αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάϊντεν και την Γερμανίδα Αναλένα Μπέρμποκ του κόμματος των Πρασίνων) όπως τις περιέγραφα στο κείμενό μου στην ΑΥΓΗ της Κυριακής 9/5/2021: ως σημεία ενός ανατέλλοντος πολιτικού εξανθρωπισμού στο λυκόφως μιας εποχής ετοιμοθάνατης (της εποχής του αχαλίνωτου οικονομισμού) που αρνείται να πεθάνει…
*******
Μια τρίτη ελπίδα για «επιστροφή στο μέλλον» αναδύεται εξ αριστερών της χώρας μας. Είναι μια ελπίδα με αρκούντως επιτυχημένο κυβερνητικό παρελθόν που, στην σημερινή της εξέλιξη (ως ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία με ηγέτη τον Αλέξη Τσίπρα), έχει την αφετηρία της στη συνάντηση της ιδέας της Δικαιοσύνης και της ιδέας της Προόδου.
Διότι, όπως υποστηρίζει ο Ζακ Ζιλιάρ*, «Δεν νοείται Αριστερά που δεν θα επιδιώκει την πραγμάτωση της δικαιοσύνης μέσα στο πλαίσιο της προόδου. Η αναγκαιότητα της δικαιοσύνης είναι ριζωμένη στις αριστερές καρδιές, αλλά είναι γεγονός ότι η πρόοδος υφίσταται σκληρή κριτική, πόσο μάλλον όταν τη μετράμε με όρους ανάπτυξης: ωστόσο, οι πιο τολμηροί μεταξύ των σοσιαλιστών δεν είναι πλέον επαναστάτες, ούτε καν θιασώτες των εθνικοποιήσεων. Είναι Κεϋνσιανοί μέχρις εσχάτων…».
«Για να καταφέρει η ελληνική οικονομία να συμμετέχει σε μια διαδικασία επαναφοράς και προσανατολισμού προς ένα πιο βιώσιμο και δίκαιο μοντέλο ανάπτυξης, χρειαζόμαστε ένα σχέδιο μείωσης των ανισοτήτων και ενίσχυσης των δαπανών για την υγεία και το κράτος πρόνοιας, για την εκπαίδευση και τον πολιτισμό», τόνισε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία Αλέξης Τσίπρας, παρουσιάζοντας την στρατηγική του κόμματός του.
Βλέπετε, στην «επιστροφή στο μέλλον» η εναλλακτική επιλογή δεν είναι Μαρξ εναντίον Άνταμ Σμιθ, αλλά Κέινς εναντίον Μίλτον Φρίντμαν.
*Σε συνέντευξή του στην Εφημερίδα των Συντακτών
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής