Του Γιαννάκη Λ. Ομήρου
Τη Βιρμανία (σήμερα Μιανμάρ) τη θυμόμαστε στην Κύπρο από το γεγονός ότι ο Ου Θάντ, Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών τη δεκαετία του 1960, μια ευγενής φυσιογνωμία της διεθνούς διπλωματίας που τίμησε το ρόλο και την αποστολή του, με δείγμα γραφής το Κυπριακό, ήταν πολίτης αυτής της χώρας.
Σε αυτή λοιπόν τη χώρα, όπου οι στρατιωτικές δικτατορίες «διέπρεψαν», εκδηλώθηκε για μια ακόμα φορά στρατιωτικό πραξικόπημα. Με το γνωστό επιχείρημα των πάσης μορφής και εθνικότητας δικτατόρων. Την αποκατάσταση της «σταθερότητας». Της σταθερότητας του νεκροταφείου, των συλλήψεων, των φυλακίσεων, των βασανιστηρίων, της λογοκρισίας, της απαγόρευσης λειτουργίας Κομμάτων.
Τέτοια δικτατορία βίωσε η Βιρμανία από το 1962. Ανεξάρτητη χώρα από το 1948, απαλλαγμένη από το Βρετανικό ζυγό, υπέστη το 2008 μια τεράστια βιβλική καταστροφή από φονικό κυκλώνα. Δεκάδες χιλιάδες οι νεκροί, εκατομμύρια οι άστεγοι, με την πείνα και τις αρρώστιες να θερίζουν τους ανθρώπους. Ενώπιον εκείνης της τραγωδίας η στρατιωτική χούντα που κυβερνούσε και τότε τη Βιρμανία όχι μόνο αρνήθηκε να επιτελέσει τα στοιχειώδη καθήκοντα έναντι του αποδεκατιζόμενου πληθυσμού, αλλά απέρριψε και την οποιαδήποτε προσφερθείσα τότε διεθνή ανθρωπιστική βοήθεια. Σε μια συμπεριφορά απίστευτης βαρβαρότητας που αποτελούσε πρόκληση προς την πιο στοιχειώδη αρχή του ανθρώπινου πολιτισμού. Αυτή του σεβασμού της ανθρώπινης ζωής. Τέτοια και τόση η παραφροσύνη των δικτατόρων.
Τώρα η Μιανμάρ, η πάλαι ποτέ Βιρμανία που πέρασε πέντε σχεδόν δεκαετίες υπό τον ζυγό των στρατιωτικών, προτού αρχίσει το 2010 μια αργή διαδικασία δημοκρατικής μετάβασης, επιστρέφει και πάλι στο γνώριμο περιβάλλον μιας απηνούς στρατιωτικής δικτατορίας.
Εκδηλώθηκαν βέβαια αντιδράσεις σε διεθνές επίπεδο κατά της επέμβασης του στρατού.
Ωστόσο είναι αναγκαία η ανάληψη συντονισμένης δράσης σε διεθνές επίπεδο για την ανατροπή της στρατιωτικής χούντας. Μεγάλες και ισχυρές χώρες οφείλουν να εγκαταλείψουν την υποκριτική συμπεριφορά. Από τη μια να καταγγέλλουν δημόσια το καθεστώς και τις μεθόδους του, να υπεραμύνονται των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και από την άλλη να συνάπτουν συμφωνίες εκμετάλλευσης του Βιρμανικού φυσικού αερίου και πετρελαίου με την στρατιωτική χούντα.
Στο βαθμό που υποδουλώνεται σήμερα ο πληθυσμός της Βιρμανίας από την ανάλγητη συμπεριφορά του στρατιωτικού καθεστώτος, η συνενοχή των χωρών που διατηρούν σε ισχύ συμφωνίας εκμετάλλευσης των ενεργειακών της πόρων είναι απόλυτη. Και όσο συνεχίζεται αυτή η διεθνής υποκρισία, συνεχίζεται και η προσβολή αυτού τούτου του ανθρώπινου πολιτισμού.