Του Γ. Λακόπουλου
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ο αείμνηστος Σπύρος Λιναρδάτος έγραψε- στο «Βήμα» -ότι «η Δεξιά δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά». Από τότε, πλην της περιόδου του Κώστα Καραμανλή, επιβεβαιώθηκε πολλές φορές.
Στη διακυβέρνηση της ΝΔ -με τους δύο Μητσοτάκηδες και τον Σαμαρά- εκδηλώθηκε ο παραταξιακός αταβισμός της, με πρακτικές που χρησιμοποιούσε μετά τον εμφύλιο.
Αν ως τώρα η κυβέρνηση το συγκάλυπτε με τη συνδρομή των ΜΜΕ, η ραγδαία απονομιμοποίηση του συστήματος Μητσοτάκη με την υπόθεση Λιγναδη, και τα αδιέξοδα της πολιτικής που δεν έχει η ηγετική ομάδα του Μεγάρου Μαξίμου, την υποχρεώνει να κάνει το αντίθετο: να το αναδείξει- ως επίδειξη πυγμής…
Το κάνει προκάλυπτα στο πεδίο της δημόσιας τάξης όπου η έννοια της πολιτικής αντικαθίσταται με νοοτροπίες Αστυνόμου Β΄ της εποχής που η Δεξιά κυνηγούσε με το βούρδουλα «κομμουνιστές και άλλους εχθρούς της πατρίδος».
Η Ιστορία θα γράψει ότι ο νεότερος Μητσοτάκη, με δεξί χέρι έναν «εκ-γενιτσαρισμένο» πολιτικό του ΠΑΣΟΚ που έχασε το τρένο το 2012, συνθέτει τις παραδόσεις της ΕΡΕ με την σύγχρονη αστυνομοκρατία, την οποία στην Ευρώπη διακονεί μόνο το καθεστώς του Ορμπάν.
Στην πράξη απομακρύνει τη χώρα από το ευρωπαϊκό κεκτημένο στο πεδίο των δικαιωμάτων και την προσθέτει σε χώρες με γνωστούς φρουρούς της τάξης όπως είναι ο Σίσι, ο Ερντογάν και ο Νετανιάχου.
Η Δεξιά του Μητσοτάκη
Αν ο Σαμαράς απλώς αγνόησε την αρχή του Καραμανλή «η Ν.Δ. δεν συνεργάζεται με τα άκρα» και μετέφερε τα άκρα στο σαλόνι της, ο Μητσοτάκης τα ανέβασε στο ρετιρέ της, όπου άρχισαν να κλωνοποιούνται.
Αν θέλει να δει κανείς τι είδους Δεξιά θέλει να είναι η Δεξιά του Μητσοτάκη, δεν έχει παρά να δει κάποια στοιχεία που χαρακτηρίζουν πλέον την κυβέρνηση και το κόμμα.
Κορυφαία ένδειξη είναι η περίοπτη θέση που έδωσε ο Πρωθυπουργός στην κυβέρνησή του στον επίσημο εκπρόσωπο της Παπαδοπουλικής ακροδεξιάς μετά την κατάρρευση της χούντας.
Εκ παράλληλου οι παλιές εισροές από τον Γ. Καρατζαφέρη, με τον θυελλώδη παντός καιρού Άδωνι Γεωργιάδη, καρποφορούν στα πρόσωπα νέων βουλευτών που κοπιάρουν τις συμπεριφορές τους και εξασφαλίζουν προβολή.
Νεόκοποι της Βουλής όπως ο Μπογδάνος, ο Κυρανάκης, ο Μαρκόπουλος και τα άλλα τα παιδιά δεν δείχνουν να ξέρουν πού ακριβώς βρίσκεται το σύνορο αναμεσά στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και την παραβίαση των αρχών της. Τους χωρίζει εμφανής αντιπαλότητα με την καραμανλική πτέρυγα του κόμματος, αλλά και με τη Ντόρα Μπακογιάννη.
Κατεβαίνοντας προς τα κάτω θα βρούμε στελέχη και μέλη της ΝΔ στις οργανώσεις της, στην αυτοδιοίκηση και σε κοινωνικούς φορείς, που αν δεν προέρχονται κατευθείαν από την περίοδο της «εθνοσωτήριου» αναβιώνουν την υπο-κουλτούρα της, σε θέματα όπως είναι οι μετανάστες, η εξωτερική πολιτική, η εκκλησία- και το Μακεδονικό.
Η κυρίαρχη μέθοδος μετακίνησης της ΝΔ προς τα Δεξιά είναι η ανάδειξη της αστυνομίας από στήριγμα του πολίτη σε εκτροφείο τραμπουκισμού, στο οποίο διαπαιδαγωγούνται κάποιοι ένστολοι στον ανελέητο ξυλοδαρμό όχι μόνο διαδηλωτών, αλλά και ανυποψίαστων πολιτών. Τα βίντεο με τα «Άπαντα» πεπραγμένων τους το μαρτυρούν.
Τα περιστατικά είναι πολλά για να θεωρηθούν τυχαία, ή άσχετα με την βούληση της εξωκοινοβουλευτικής πολιτικής ηγεσίας του αρμοδίου υπουργείου, αλλά και του Πρωθυπουργού.
Η ανάθεση επιτήρησης της νομιμότητας από την Αστυνομία σε ένα πανεπιστημιακό του Σημιτικού κύκλου εξελίσσεται σε ανέκδοτο, αφού απλώς συμπράττει στη συγκάλυψη.
Στην αρχή κατάπιε την υπόθεση Ινδαρέ- για την οποία δεν τιμωρήθηκε κανείς. Δεν πέφτουν ποτέ στην αντίληψή του όσα βλέπει όλος ο κόσμος. Έχει να προσφέρει μόνο την έρευνα για την αστυνομική βία… σε βάθος 20ετίας.
Επιπλέον με την αρθρογραφία του δικαιολογεί την εγκατάσταση της αστυνομίας στους πανεπιστημιακούς χώρους και θεωρεί «αστειότητα» την κατηγορία για αστυνομοκρατία επί Μητσοτάκη.
Αλλά αν ο καθηγητής Αλιβιζάτος έχει λόγους να συνηγορεί σε φαινόμενα που δεν θα ανεχόταν ο παλιότερος εαυτός του, ο βουλευτής που εμφανίσθηκε να γνωρίζει τα φρονήματα ξυλοκοπηθέντος πολίτη, ή ο συνάδελφός που αναγνώριζε σε διαδηλώσεις μέλη του ΚΚΕ- αλλά και ο υπουργός που ξέρει ποιος είχε εμπλακεί σε επεισόδια για τον Κουφοντίνα, δρουν με ιδεολογικά κίνητρα.
Η διολίσθηση των βουλευτών που δεν παίρνουν το μέρος των πολιτών που ξυλοκοπούνται, αλλά των ένστολων που τους ξυλοκοπούν, συμπληρώνεται με ομοϊδεάτες τους δημοσιογράφους που πλασάρουν ως πληροφορίες τους όσα αναφέρονται στα δελτία Τύπου της Αστυνομίας.
Η «πολυσυλλεκτικότητα του αριβισμού»
Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της νεοελληνικής Δανιμαρκίας. Στο εσωτερικό της ΝΔ δημιουργείται ένα στρώμα βουλευτών και κομματικών στελεχών που καταλύουν τις ιδεολογικές αρχές τους ιδρυτή της και βάζουν στην θέση τους ακραίες αντιλήψεις που δεν είχε η ΝΔ των δυο Καραμανλήδων.
Η ηγετική κυβερνητική ομάδα και οι πέριξ της αντιμετωπίζουν τον πολίτη που ζητάει το δίκιο του σαν εχθρό, τα δικαιώματα σαν πολυτέλεια, τις λαϊκές κινητοποιήσεις σαν αναρχία, την εκτροπή ως θεσμική λειτουργία, τον τραμπουκισμό κρατικών οργάνων ως σωφρονισμό με το δόγμα: όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος.
Στο φόντο υπάρχει η «πολυσυλλεκτικότητα του αριβισμού» που διακρίνει τον Κυριάκο Μητσοτάκη από την ώρα έπεσε στα χέρια του η ΝΔ.
Ξοφλημένοι πολιτικοί της σημιτικής περιόδου του ΠΑΣΟΚ, παρακμιακά πρόσωπα που πέρασαν και από την Αριστερά, ό,τι απέμεινε από κατεδαφίσεις κομμάτων και πάσης φύσεως τυχοδιωκτικά στοιχεία, μεταφέρονται στον εκτελεστικό βραχίονα της κυβέρνησης.
Έτσι όμως δρουν ως προμετωπίδα ενός κόμματος που στα χαρτιά είναι κεντροδεξιό, αλλά στην πράξη δεν ξεχωρίζει από τη σκληρή Δεξιά που δρα στην Ιταλία, τη Γερμανία και την Γαλλία -χωρίς καν να πάμε στην Ουγγαρία και την Πολωνία.
Η περίοδος Μητσοτάκη στη ΝΔ τείνει να εξελιχθεί σε ευκαιρία επανίδρυσης της προδικτατορικής ΕΡΕ από την οποία μεταφέρθηκαν, με ιμάντα τη συνεργασία με τη χούντα, αντιλήψεις και πρόσωπα στη μεταπολιτευτική ΝΔ με συσπειρώσεις πρώτα στον Ευάγγελο Αβέρωφ, μετά στον Αντώνη Σαμαρά και τώρα στον γιο του Κώστα Μητσοτάκη.
Θετική εξέλιξη για την ποιότητα της Γ΄Ελληνικής Δημοκρατίας δεν είναι.
