Του Αιμίλιου Κομίνη
Ζούμε στις αρχές του 21ου αιώνα, σε μια εποχή που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «της τεχνητής νοημοσύνης», γιατί οι ανά τον κόσμο ειδικοί επιστήμονες, εργαζόμενοι πυρετωδώς, έχουν βαλθεί να την αναπτύξουν, καλώς ή κακώς, απογοητευμένοι ίσως και από το γεγονός ότι, οι ηγέτες των λαών, πολιτικοί, ή απόλυτοι μονάρχες, δεν θέλησαν ποτέ να βελτιώσουν, με την κατάλληλη παιδεία, την φυσική νοημοσύνη των λαών τους, για να αποκτήσουν ορθολογική κρίση .
Νομίζω λοιπόν ότι και για μας, στη χώρα μας, ήλθε πια ο καιρός και είναι αυτή η πιο κατάλληλη στιγμή, λόγω των επικείμενων εκλογών, να ξεκαθαρίσουμε, επί τέλους, ποιες είναι οι πραγματικές έννοιες των δυο λέξεων «δεξιά» και «αριστερά», που χρησιμοποιούμε πολύ συχνά στον πολιτικό μας βίο, με όλες τις γνωστές διαβαθμίσεις τους .
Παλαιότερα, επικρατούσε η αντίληψη, στην πλειονότητα του ελληνικού λαού, ότι τα κόμματα που ανήκαν στην δεξιά παράταξη αποτελούσαν τους στυλοβάτες του Έθνους, ενώ όσα ανήκαν στην αριστερά, αποτελούσαν τους εχθρούς του, γιατί ο απώτερος και απόκρυφος στόχος τους ήταν να εντάξουν την χώρα μας στο λεγόμενο τότε ανατολικό μπλοκ .
Αυτή λοιπόν η αντίληψη, ενισχυμένη βέβαια και λόγω του εμφυλίου πολέμου, άργησε πολύ να εξασθενήσει, αφού οι περισσότερες μετεμφυλιακές κυβερνήσεις, πριν και μετά από την περίοδο της χούντας, κατακτήθηκαν από κόμματα της Δεξιάς . Ακόμα και όταν ανήλθε, για πρώτη φορά, στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ, που ήταν τότε ένα κόμμα της Αριστεράς – κατά τον λογότυπό του – υπήρξαν πολλοί από τους συμπολίτες μας, οι οποίοι φοβήθηκαν να το ψηφίσουν, γιατί πίστεψαν ότι θα φέρει στη χώρα μας τον κομμουνισμό, επηρεαζόμενοι ίσως και από τις, επιτηδείως αναφερόμενες, εξαγγελίες του ιδρυτού του
Όμως, η πραγματικότητα ενός ιστορικού γεγονότος δεν γίνεται αμέσως αντιληπτή . Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να αποδειχθεί ότι το κόμμα αυτό, όχι μόνο δεν είχε την πρόθεση να φέρει στην χώρα τον κομμουνισμό, αλλά ούτε καν ήταν σοσιαλιστικό .
Από ένα αριστερό κόμμα, θα περίμενε κανείς να εφαρμόσει την κοινωνική δικαιοσύνη, γιατί δεν νομίζω ότι υπάρχει ένας τουλάχιστον άνθρωπος νοήμων, που πιστεύει ότι υπήρξε κάποιο κόμμα της Δεξιάς που την εφάρμοσε στο παρελθόν, η πρόκειται να την εφαρμόσει στο μέλλον . Ποια κοινωνική δικαιοσύνη εφάρμοσε αυτό το κόμμα, σε όλα αυτά τα δεκαοκτώ περίπου χρόνια, που κυβέρνησε κατά διαστήματα την χώρα ; Μήπως με την ισοπέδωση των μισθών των εργαζομένων, που καθιέρωσε ο ιδρυτής του, ευθύς μόλις ανήλθε το κόμμα του στην εξουσία, ή με την συνεχή αύξηση της ανισοκατανομής του πλούτου, την οποία πέτυχε, τόσο ο ίδιος, όσο και οι άλλοι δύο διάδοχοί του, ευνοώντας ασύστολα, με διάφορους τρόπους, την οικονομική ελίτ του τόπου ;
Συνεπώς, μπορούμε να πούμε ότι, μέχρι το 2015, δεν υπήρξε κανένα κόμμα, απ’ αυτά που κυβέρνησαν τη χώρα μας, που ανήκε πραγματικά στον χώρο της Αριστεράς . Το πρώτο κόμμα, που ανήκει σ’ αυτόν τον χώρο, κατά την άποψή μου και χωρίς να επηρεάζομαι καθόλου από τον λογότυπό του, είναι εκείνο που τόλμησε να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας, πριν από τέσσερα περίπου χρόνια, την πιο κρίσιμη στιγμή για την υπόσταση του ελληνικού έθνους, αψηφώντας εντελώς το πολιτικό κόστος που θα είχε, σε περίπτωση αποτυχίας των στόχων του . Και οι στόχοι τους οποίους είχε θέσει ήσαν οι εξής : – Να βγάλει την χώρα από το τραγικό αυτό οικονομικό αδιέξοδο, στο οποίο την οδήγησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, με τον ξέφρενο αυτόν υπερδανεισμό, που πραγματοποίησαν για να ικανοποιήσουν τις ψηφοθηρικές τους ανάγκες . – Να ενισχύσει την γεωπολιτική της θέση, έναντι των άλλων χωρών των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου και – Να ξεκινήσει την εφαρμογή στη χώρα μας της κοινωνικής δικαιοσύνης, με τον σκοπό βέβαια να την ολοκληρώσει, αν ο λαός εκτιμήσει την πολιτισμική της αξία και του δώσει και πάλι αυτή την ευκαιρία .
Είναι φανερό, ότι και τους τρεις αυτούς στόχους τους επέτυχε, και αν αυτός εδώ ο χώρος το επέτρεπε, θα προχωρούσαμε σε μια λεπτομερέστερη ανάλυση των επιτευγμάτων της παρούσας κυβέρνησης, που θα ήταν περισσότερο αναγκαία για τους δύσπιστους .
Η αλήθεια όμως είναι ότι, για την επιτυχία της αυτή, η κυβέρνηση συνεργάστηκε με ένα κόμμα της Δεξιάς και αυτό, κατά την γνώμη μου, είναι ακόμα πιο σημαντικό, γιατί αποδεικνύει ότι, όταν το εθνικό συμφέρον το απαιτεί, οι δύο αυτές έννοιες, «Δεξιά» και «Αριστερά» πρέπει τα ταυτίζονται .