Toυ Διογένη Λόππα
Για να μην κρυβόμαστε πίσω από αφηρημένες έννοιες και κατασκευασμένα σε αμερικανικά εργαστήρια αφηγήματα, όλοι γνωρίζουμε ότι ούτε η Νέα Δημοκρατία είναι συμπαγής πολιτικός χώρος, ούτε η κυβέρνηση διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία. Ως προς το κόμμα, πρόκειται σαφώς για μια λυκοσυμμαχία συνιστωσών με αντικρουόμενες καταβολές και στόχευση. Ως προς την κυβέρνηση, πρόκειται ουσιαστικά για μια κυβέρνηση συνεργασίας, με εκτελεστικό βραχίονα την Οικογένεια και εταίρους τους γνωστούς επιχειρηματικούς ομίλους που δεκαετίες τώρα παρασιτούν στα δημόσια πράγματα.
Η επιθυμία της κυβέρνησης συνεργασίας να νομοθετήσει την ισότητα στο γάμο, έριξε άπλετο φως στην κομματική πραγματικότητα της δεξιάς. Η υποτίθεται συμπαγής παράταξη, ουσιαστικά διασπάστηκε στα δύο και χρειάστηκε να επιστρατευθεί η πολιτική ανωριμότητα του Κασσελάκη μαζί με τον συνήθη (και παρακολουθούμενο από την ΕΥΠ) κυβερνητικό διασώστη Ανδρουλάκη, για να μην πέσει η κυβέρνηση.
Άλλωστε, ελάχιστα πράγματα μπορούν να ενώσουν τις τέσσερις βασικές συνιστώσες που συνδιαμορφώνουν την πορεία της ΝΔ. Και αναφέρομαι συγκεκριμένα στη Σημιτική συνιστώσα που κρατάει το πηδάλιο, την Καραμανλική της λεγόμενης λαϊκής δεξιάς, που βρίσκεται σε αποδρομή χωρίς ηγεσία, τη Σαμαρική της σκληρής δεξιάς που υποτάσσεται πρόθυμα με αντάλλαγμα μερικές απευθείας αναθέσεις και ποσοστώσεις σε κυβερνητικά πόστα και βέβαια την ακροδεξιά που εκ φύσεως υπηρετεί παθιασμένα, όπου ανακαλύπτει στιβαρή εξουσία που την επιβραβεύει.
Ένα τραγικά δυσβάσταχτο γεγονός με αναφορά στις τριτοκοσμικές υποδομές της χώρας, μέσα από την ψυχική ανωτερότητα μιας Μάνας που εκλιπαρεί για δικαιοσύνη, έφερε στο φως τη φύση της κυβέρνησης συνεργασίας που κυβερνάει για δεύτερη τετραετία, όταν ο βασικός μιντιακός της βραχίονας, αποφάσισε να κάνει αυτό που οφείλει. Αποκαλύψεις υπό την πίεση μιας ανεπανάληπτης για τη μεταπολίτευση κοινωνικής κατακραυγής.
Γιατί η απόδοση δικαιοσύνης μπορεί να μην είναι αυτονόητη στην Ελλάδα του Μητσοτάκη, είναι όμως άρρηκτα συνδεδεμένη με το DNA του Έθνους, με αναφορές στην Αρχαία Τραγωδία. Η ίδια η φιγούρα της πενθούσας Μάνας, παραπέμπει άμεσα σε τραγική μορφή, ενώ η ίδια η έννοια της Μάνας στην Ελλάδα έχει μια ιδιαίτερα ξεχωριστή θέση στο συλλογικό υποσυνείδητο, καθώς περνάει διαδοχικά από τη μινωική ηγεσία στην προστάτιδα της Πόλεως Αθηνά (την Παρθένο) που στην πορεία του χρόνου παραχωρεί τη θέση της στην Παναγία.
Η Μάνα για τους Έλληνες είναι μια λατρευτική μορφή. Η πενθούσα Μάνα είναι μια δυσβάσταχτη κατάσταση. Η πενθούσα Μάνα που αναζητεί τους δολοφόνους του παιδιού της, είναι μαχαίρι στην καρδιά και αφορμή εξέγερσης.
Στο ελληνικό συλλογικό υποσυνείδητο, η δικαίωση της ψυχής των νεκρών, περνάει μέσα από την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων. Η διαχρονική ελληνική τέχνη είναι γεμάτη από παραδείγματα αλαζόνων αξιωματούχων, που ενώ τους προστατεύει όλο το εξουσιαστικό πλέγμα που έχουν χτίσει μεθοδικά γύρω τους, η Νέμεσις (η θεότητα που τιμωρεί τους ενόχους όταν εθελοτυφλούν οι ανθρώπινοι μηχανισμοί) βρίσκει πάντα το δρόμο να τους εξοντώσει, συνήθως όχι με κόσμιο τρόπο.
Η δημόσια συζήτηση γύρω από τις συνταρακτικές αποκαλύψεις του Βήματος, περιστράφηκε, όχι τυχαία, γύρω από τις καρατομήσεις δύο ασήμαντων κυβερνητικών στελεχών. Για μια ακόμα φορά αναφωνήσαμε ”ευτυχώς που δεν έχουμε δέκα Παπασταύρους”, ωστόσο η ουσία της υπόθεσης αποτυπώθηκε σε δύο φωτογραφίες που στηλίτευσε ο ιστότοπος ieidiseis:
- Στην πρώτη φωτογραφία, ο ελεεινός ακροδεξιός αντ’ αυτού και η αδερφή του πρωθυπουργού, ανταλλάσσουν κάποια εξυπνάδα και ξεσπούν σε δυνατά γέλια. Σημειωτέον ότι η συζήτηση γίνεται για την τραγωδία των Τεμπών και ότι στα θεωρεία βρίσκονται συγγενείς των δολοφονημένων.
- Στη δεύτερη φωτογραφία, ο βασικός υπεύθυνος των τριτοκοσμικών υποδομών της χώρας και φέρων το βαρύ επώνυμο της μεγάλης πολιτικής οικογένειας, αγορεύει με υψωμένο δάχτυλο, αποποιούμενος κάθε ευθύνη.
Στην ίδια συνεδρίαση, ο φέρων το βαρύ πολιτικό όνομα (δυστυχώς, μόνο το όνομα), καταχειροκροτείται από το σύνολο των κυβερνητικών βουλευτών, προφανώς αφού αυτοί έχουν λάβει αντίστοιχη εντολή από το Μαξίμου.
Γιατί όμως σύσσωμη η Όλη Δεξιά συντάσσεται με τον βασικό ύποπτο της συλλογικής δολοφονίας και επικροτεί με τον τρόπο αυτό, τόσο τα αδιαφανή πεπραγμένα του, όσο και την αλαζονική – στα όρια της ύβρεως- στάση που επέλεξε;
Τι ακριβώς χειροκροτεί; Την κατάσταση των υποδομών, για την οποία ήταν πολιτικά υπεύθυνος; Την αρχειοθέτηση των προειδοποιήσεων που παρέλαβε; Το διορισμό στον Οργανισμό των μισών Σερρών; Τη σκανδαλώδη διαχείριση κρίσης με τα μπαζώματα και τις μονταζιέρες; Τον εξευτελισμό του κοινοβουλευτισμού με την ”εξεταστική” του προέδρου – κλόουν; Τη μετάλλαξη της ελληνικής δικαιοσύνης σε Ζήκο του Καθεστώτος;
Όμως η σαπίλα του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα ξεπερνά τις ευθύνες της κυβέρνησης και αγγίζει και την αντιπολίτευση ή μάλλον την ανυπαρξία της.
Σε μια κλασική περίπτωση εσωτερικού εμφυλίου, Κράμερ εναντίον Κράμερ, όπου προσπαθεί ο ένας ολιγάρχης να βγάλει τα μάτια του άλλου και όλοι μαζί του Μητσοτάκη, αντί να κάτσουν όλοι στην άκρη, να παραγγείλουν πίτσες και μπύρες και να απολαύσουν το θέαμα, ξαφνικά κάνουν το μόνο πράγμα που μπορεί να σώσει τον παραπαίοντα πρωθυπουργό και να συσπειρώσει ξανά τις τέσσερις συνιστώσες, που δεν ξέρουν με ποιον ολιγάρχη πρέπει να συνταχθούν αυτή τη φορά.
Η ψοφοδεής στάση Ανδρουλάκη, να σπεύσει να διασώσει για μια ακόμα φορά την κυβέρνηση, θα γραφτεί στην ιστορία με μελανά γράμματα.
Ομοίως και η διάθεση του ΣΥΡΙΖΑ να μπει σε μια διαμάχη μέσα στο τερέν του αντιπάλου, που δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να κερδίσει.
Ή η σπουδή του να ζητήσει εκλογές, όταν στις μετρήσεις αγκομαχά να ανακτήσει το διαλυτικό ποσοστό των δεύτερων εκλογών του περασμένου ιουνίου. Με ποιά λογική ζητάει κάποιος εκλογές, όταν ακόμα δεν έχει καταφέρει να συσπειρώσει τον πολιτικό του χώρο και όταν ο αντίπαλος είναι 15 μονάδες μπροστά; Προσοχή εκεί στην Κουμουνδούρου, γιατί κάποιες φορές οι επιθυμίες γίνονται πραγματικότητα.
Εκλογές να γίνουν ευχαρίστως, με διεθνείς παρατηρητές, τον ΟΗΕ, τον ΟΑΣΑ και τον ίδιο τον Παντοδύναμο αν χρειαστεί, αλλά, προς Θεού, κάντε πρώτα μια συνεννόηση με τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, μήπως και υπάρξει ελπίδα να τις κερδίσετε.
Η χώρα δεν χρειάζεται ούτε μομφές, ούτε εκλογές. Η χώρα πενθεί συλλογικά και θα πενθεί εως ότου οι ψυχές των δολοφονημένων παιδιών της, βρουν δικαίωση. Συγγνώμη αν δυσαρεστώ κάποιους ”πραγματιστές”, αλλά πρόκειται για συλλογική ”μνήμη”.
Αντί να στήνετε επικοινωνιακά σόου στη βουλή που στο τέλος κερδίζει ο Βελόπουλος, βρείτε τρόπο να λογοδοτήσει ο υπεύθυνος. Και αν ο Ζήκος δεν δύναται εκ των πραγμάτων να ανταποκριθεί, απευθυνθείτε στην Ευρώπη και κάντε ό,τι περνάει από το χέρι σας, ώστε η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία να κάνει απρόσκοπτα τη δουλειά της.
Αυτό το στοιχειώδες ζητάει η κοινωνία από εσάς.
Κάντε το.
;