Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η τριήμερη συζήτηση- ο Θεός να την κάνει- στη Βουλή για την πρόταση μομφής ανέδειξε με ανάγλυφο τρόπο την έκπτωση της πολιτικής, από τον Μητσοτάκη, τον Ανδρουλάκη, τους Συριζαίους και τους άλλους “αρχηγούς”. Στο σημερινό Κοινοβούλιο δεν υπάρχουν πολιτικοί ηγέτες. Κοινοβουλευτικές προσωπικότητες με κύρος, πολιτικό εκτόπισμα και θελκτική σκηνική παρουσία.
Οι λίγες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα: η πολιτική πεθαίνει. Οι πολιτικοί που έδιναν ενδιαφέρον στην κοινοβουλευτική σύγκρουση εξέλιπαν και άλλοι να πάρουν τη θέση τους δε διαφαίνονται.
Η ΝΔ δεν έχει ούτε έναν -αριθμός: 1- κοινοβουλευτικό με προσόντα. Στον ΣΥΡΙΖΑ πέραν του σοβαρού Σωκράτη Φάμελλου δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός επιπέδου ούτε για δείγμα και η ηγεσία έχει παραδοθεί σε ένα πρόσωπο έκπτωσης της πολιτικής σε παράσταση της σειράς…
Στο ΠΑΣΟΚ η φράξια της Θράκης που περιβάλλει τον Ανδρουλάκη είναι ανεπαρκής, όσο ο ίδιος. Από εκεί και κάτω το χάος-αν εξαιρεθεί η σοβαρότητα με την οποία υπερασπίζεται τον ευατό του και την ιδεολογία του το ΚΚΕ.
Η ακροδεξιά με επιφανή αστέρα τον Βελόπουλο, που στέκεται ως ομιλητής, αλλά φαλτσάρει ως πολιτικός, ψαρεύει σε θολά νερά. Η Νέα Αριστερά αρκείται στην αξιοπρεπή παρουσία του Χαρίτση και της Αναγνωστοπούλου. Ο κουραστικός παραλογισμός της Κωνσταντοπούλου και το τσίρκο των μικρών ακροδεξιών κομμάτων δεν συνιστούν κοινοβούλιο του 21ο αιώνα.
Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ούτε ένας κοινοβουλευτικός ρήτορας που να πλησιάζει έστω τον Βαγγέλη Βενιζέλο, για να μην πάμε τους παλαιότερους. Χωρίς κοινοβουλευτικούς με χαρίσματα το κοινοβούλιο είναι ένα δευτεροκλασάτο σώμα εκλεγμένων που συμπεριφέρονται σα τοπάρχες άλλων εποχών.
Βουλιάζουν στον αγροίκο κομματισμό
Οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι είναι στην καλύτερη περίπτωση συμπαθείς μετριότητες. Ο κύριος όγκος των κοινοβουλευτικών ομάδων αποτελεί από βουλευτές που όχι μόνο δεν μπορούν να μιλήσουν, αλλά δεν μπορούν ούτε να διαβάσουν τις ομιλίες που τους γράφουν άλλοι.
Οι χειρότεροι από όλους είναι οι υπουργοί και υφυπουργοί. Ένα ετερογενές συνονθύλευμα από καριερίστες, αεριτζήδες και δουλικούς υπαλλήλους του Μεγάρου Μαξίμου ή αλλων κέντρων- εξωκοινοβουλευτικοί οι ένας στους τρεις. Χωρίς αρχές και ιδεολογία, κακοί ομιλητές και χειρότεροι κυβερνώντες.
Ψάχνεις με το κερί για να βρεις, μετρούμενους στα δάκτυλα, ανθρώπους με συγκρότηση, ήθος και αίσθηση αποστολής. Ακόμη και όσοι αραδιάζουν πτυχία, βουλιάζουν στον αγροίκο κομματισμό που τους μετατρέπει σε πειθήνιους εκπροσώπους του χωρίς ηθικά και πολιτικα όρια. Ποια ανάληψη ευθυνών και ποιες παραιτήσεις να περιμένει κανείς από θεσιθήρες;
Πάντα υπήρχαν προβληματικές περιπτώσεις στη Βουλή και στις κυβερνήσεις. Αλλά αν πάρουμε τον μισό αιώνα της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, υπήρξαν σε κάθε κοινοβουλευτική περίοδο και λαμπροί εκπρόσωποι της πολιτικής. Τιμούσαν το Κοινοβούλιο με τον λόγο την κατάρτιση, την πνευματικότητα και το πολιτικό βάρος της παρουσίας τους.
Υπήρχαν πραγματικοί ηγέτες και φιλοδοξούντες να πάρουν τη θέση τους με την πολιτική αξία του και όχι με τα δεκανίκια μιντιακών και οικονομικών χορηγών τους. Βουλευτές που πιστεύαν όσα έλεγαν και τους τα υπαγόρευε το κόμμα τους και όχι σπόνσορες και “νταβατζήδες”. Οι επιχειρηματίες παρακαλούσαν για επαφή με τους υπουργούς και δεν έκαναν οι υπουργοι ουρά για να μπουν στη αυλή τους.
Είχαν μπει στην πολιτική αφού προηγουμένως είχαν αποκατασταθεί επαγγελματικά και κατά κανόνα έβγαιναν φτωχότεροι από ό,τι μπήκαν.
Βλέπει κανείς πολλούς με αυτά τα χαρακτηριστικά στους 300 που εξελέγησαν στη Βουλή, συν τους 25 εξωκοινοβουλευτικούς που φύτεψε στην κυβέρνηση ο Μητσοτάκης;
Δεν μιλάμε για την πολιτική ταυτότητα, την ιδεολογία και τους στόχους, αλλά για τα την ποιότητά αυτών εκπροσωπούν τα κόμματα. Ασφαλώς δεν είδαν φως και μπήκαν. Είναι εικόνα της κοινωνίας και της μοιάζουν.
Οι δυο παρατάξεις είναι ακέφαλες
Από το 1974 μέχρι σήμερα μετείχαν πολλοί σημαντικοί άνθρωποι στα ψηφοδέλτια των κομμάτων, με γνώση, εντιμότητα και διάθεση να προσφέρουν. Αλλά απέτυχαν να μπουν στη Βουλή. Ο “σοφός λαός” από εκλογή σε εκλογή παρακάμπτει όσους αξίξουν και δίνει τις έδρες σε μέτριους, ασπόνδυλους, λαμόγια και ντίβες χωρίς ίχνος πολιτικής κουλτούρας, με προτίμηση σε κληρονόμους και σούργελα. Ποιος θα ξεχάσει ότι οι ψηφοφόροι της Α’ Αθήνας το 2000 άφησαν εκτός Βουλής τον ευπατρίδη Ανάσταση Πεπονή;
Το ψάρι έχει πρόβλημα στο κεφάλι. Έχουμε ένα πολιτικό σύστημα που έχει μια άβουλη πρώην αμφιλεγόμενη δικαστικό ως αρχηγό του κράτους, έναν πρωθυπουργό – κληρονόμο χωρίς πολιτικά χαρίσματα, δυο αρχηγούς κομμάτων που φιλοδοξούν να τον διαδεχθούν χωρίς ψήγμα ηγετικών προσόντων και πολιτικού γοήτρου και άλλα σχήματα με επικεφαλής πρόσωπα που δεν τους δίνεις ούτε το χέρι σου.
Από το κεφάλι μπορεί να αρχίσει και η επιστροφή στην πολιτική και την κοινοβουλευτική αναβάθμιση. Σήμερα οι δυο παρατάξεις του πολιτικού συστήματος είναι ουσιαστικά ακέφαλες. Η διέξοδος να αποκτήσουν ηγεσίες και σπονδύλωση με πραγματικά πολιτικά στελέχη είναι να ανακαλέσουν αυτούς που τις εγκατέλειψαν ηττημένοι και απογοητευμένοι: τον Κώστα Καραμανλή η Κεντροδεξιά και η Δημοκρατική Παράταξη τον Αλέξη Τσίπρα.
Ο καθένας μπορει να αξιολογήσει τη διακυβέρνησή τους. Αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν υπηρξαν ηγέτες, σοβαροί και έντιμοι άνθρωποι, πολιτικοί με ήθος, συγκρότηση και για την κοινωνία, χαρισματικοί και έξω από τον κύκλο της επιρροής των μεγάλων συμφερόντων. Πολιτική ηγεσία με αυτά τα χαρακτηριστικά χρειάζεται η χώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Πώς μπορεί να ανακτήσουν τον ηγετικό ρόλο στα κόμματά τους και στις παρατάξεις του ο Καραμανλής και ο Τσίπρας, είναι ένα ερώτημα που μόνο οι πολίτες μπορούν να απαντήσουν.
Για να αντέξει τα επόμενα πενήντα χρόνια της η Γ ‘ Ελληνική Δημοκρατία χρειάζεται μεγάλες και υγιείς πολιτικές παρατάξεις που για να υπάρχουν χρειάζονται ηγέτες με πολιτικό βάρος. Αν δεν κάνουν στους οπαδούς της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς ο Καραμανλής και ο Τσίπρας, να κόψουν το σβέρκο του να βρουν άξιους διαδόχους τους. Με τους σημερινούς επικεφαλής στα κόμματα εξουσίας, πάντως, η χώρα δεν πάει πουθενά…
