Του Νικόλα Σεβαστάκη
Άρχισαν πάλι τα περί εθνικής προδοσίας και οι μειοδοσίες. Λες και δεν έχουμε καταλάβει πως ήταν πάντα επικίνδυνο πράγμα η δραματοποιημένη ”επένδυση” στα εθνικά θέματα και η κολακεία του λαϊκού ακροατηρίου.
Η δική μου αίσθηση είναι πως οτιδήποτε ξεμπλοκάρει μια κατάσταση αδράνειας και αναπαραγωγής αδιεξόδων είναι θετικό. Μόνο αν είχε και έχει κανείς μια άλλη αντίληψη για το μακεδονικό/ σκοπιανό (δηλαδή αν απορρίπτει πλήρως τη σύνθετη ονομασία και κατά βάθος την ίδια την ιδέα του συμβιβασμού χάριν μιας ελληνικής νίκης σε όλα τα σημεία) μπορεί να απορρίπτει αυτό που συντελείται.
Αν όμως εδώ και χρόνια είχε κανείς προσανατολισμό συμβιβασμού, είναι κάπως παράξενο να στέκεται εχθρικά απέναντι στη συγκεκριμένη δυνατότητα που ανοίγεται τώρα. Φυσικά, το ενδεχόμενο ναι σε μια συμφωνία στο συγκεκριμένο καθόλου δεν ”σβήνει” όλα τα άλλα πολιτικά, οικονομικά, εκπαιδευτικά τραύματα που έχει επιφέρει αυτή η κυβέρνηση.
Ανταποκρίνεται, απλώς, στην αυτοσυνείδηση ενός χώρου που διαμορφώθηκε από τις αρχές της δεκαετίας του ΄90 υποστηρίζοντας πάντα τη συμφιλίωση και τη λογική της συνεννόησης.
ΑΠΟ ΤΟ F/B