Του Λουκά Ρόδη
Είναι πασιφανές ότι μετά το πρώτο κύμα επέλασης της υγειονομικής κρίσης, η Ελληνική οικονομία θα έρθει αντιμέτωπη με πολλές και πολυσύνθετες προκλήσεις που ένεκα και των χρόνιων παθογενειών, είναι πολύ πιθανό να καταστεί ακόμα πιο σαθρή και κακεχτική, με τα αντίστοιχα αποτελέσματα αυτής της επιδείνωσης να διαχέονται στους πολίτες, βυθίζοντας τους στην απόγνωση.
Η Ελλάδα παρόλο που σε καμία περίπτωση δεν πλησιάζει τα θλιβερά αποτελέσματα της Ιταλίας, Ισπανίας και άλλων χωρών σε νεκρούς και νοσούντες, εντούτοις οι προβλέψεις για ζοφερά αποτελέσματα στον τομέα της εύθραυστης οικονομίας μας είναι αρκετές και η οικονομική επιδείνωση θα είναι σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι στις υπόλοιπες χώρες, όπου η υγειονομική κρίση έδειξε πολύ περισσότερο τα δόντια της.
Οι προβλέψεις αυτές θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν αναμενόμενες. Είναι λογικό ότι μια χώρα με κατεστραμμένο παραγωγικό ιστό, μια χώρα που τα εργοστάσια είτε βαριάς είτε ελαφριάς βιομηχανίας είναι είδος εν ανεπαρκεία, μια χώρα με εξαιρετικά σαθρή και αποδεκατισμένη βιοτεχνία ( χαρακτηριστικό είναι οι αναμνήσεις των Θεσσαλονικέων για τις πάσης φύσεως βιοτεχνικές μονάδες που κατέκλυζαν την πόλη τους τη δεκαετία του 80 και τώρα πιο εύκολο είναι να δεις τον Άδωνι να υμνεί τον κομμουνισμό, παρά βιοτεχνία σε κάποιο από τα υπόγεια της πόλης ), μια χώρα που μπορεί να βασιστεί μόνο στον τριτογενή τομέα, δηλαδή τον τομέα παροχής υπηρεσιών, και δη στον τουρισμό.
(Ως γνωστό ο τριτογενής τομέας και ακόμα περισσότερο ο τουρισμός και τα παρελκόμενα – αερομεταφορές κτλ θα υποστούν συντριπτικό κάταγμα σε παγκόσμιο επίπεδο μετά την επέλαση του κορονοιού ).
Μια χώρα που ακόμα και τώρα δεν μπορεί να παράγει ούτε τις φακές που τρώει ο πληθυσμός της, είναι λοιπόν λογικό,να υποστεί ισχυρό πλήγμα και πόσο μάλλον όταν η πορεία να ξεπεραστούν οι πληγές που άφησαν τα τρία μνημόνια είναι ακόμα ανοδική και γεμάτη αγκάθια.
Ο φόβος για εκτροχιασμό της οικονομίας είναι διάχυτος στους πολίτες, γνωρίζουμε ότι η οικονομία μας είναι πολύ αδύναμη και η παραγωγή πλούτου που θα μας καταστήσει ανταγωνιστικούς σε διεθνές περιβάλλον και θα δώσει ώθηση στη χώρα, έχει πολλές στρεβλώσεις και εμπόδια που τελικά την καθιστούν προβληματική και με πενιχρά αποτελέσματα.
Θα ήταν ευχής έργον στην προσπάθεια αναχαίτισης αυτών των εμποδίων, να έπαιζε ουσιαστικό ρόλο η εγχώρια αστική τάξη, να έμπαινε οδηγός στην τεράστια προσπάθεια που πρέπει να καταβληθεί απ’ όλους : κράτος – αστική επιχειρηματική τάξη – εργατικό δυναμικό – πολιτικοί, για την ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού της χώρας.
Δυστυχώς τα μηνύματα και τα σημάδια ακόμα και σε αυτήν την ιδιαίτερη περίσταση δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά. Ξεκινώντας από τον λαλίστατο πρόεδρο του ΣΕΒ, που όπου σταθεί και βρεθεί κατακεραυνώνει το δημόσιο και τις σπατάλες του, θεωρεί ότι οι εργαζόμενοι απολαμβάνουν εξαιρετικά προνόμια που κατ’ αυτόν καθιστούν την οικονομία μας μη ανταγωνιστική, υποδεικνύει με ποιο τρόπο πρέπει να νομοθετεί το κράτος για να γίνει δήθεν πιο φιλικό στις επενδύσεις, αλλά…. αλλά , αχ αυτό το αλλά…., όσον αφορά την πολυβασανισμένη επιχειρηματική δραστηριότητα του : η ταχυδρομική – μεταφορική εταιρεία που έχει συμφέροντα, προχώρησε εν μέσω πανδημίας σε αδικαιολόγητα υψηλές αυξήσεις στις υπηρεσίες που προσφέρει.
Δηλαδή χωρίς κάποιοι να κουνήσουν το μικρό τους δαχτυλάκι, χωρίς να μπουν στον κόπο να σκεφτούν, χωρίς να ρισκάρουν (εδώ τρίζουν τα κόκαλα του πατέρα του φιλελευθερισμού Άνταμ Σμιθ ), επιχειρούν δια της αρπαχτής να αποκομίσουν σε 1 με 2 μήνες εκατομμύρια, έτσι άκοπα και αβασάνιστα….!
Αλήθεια αν τελικά προχωρούσε αυτή η τακτική, οι μέτοχοι αυτής της εταιρείας θα επένδυαν έστω και κάποιο μέρος αυτών των κερδών στην επιχείρηση τους; Θα την κάναν πιο εξωστρεφή; Πολύ αμφιβάλλω……
Αυτοί οι κύριοι λοιπόν, καλό θα ήταν να αφήσουν τις υποδείξεις και να ανοίξουν – να βάλουν μπροστά κάνα κουφάρι – εργοστάσιο όπως αυτά που υπάρχουν σε πολλά σημεία της πατρίδας μας ( όντας κάτοικος Θεσσαλονίκης, περνώντας από την επαρχιακή οδό Βέροιας – Έδεσσας, κάποιος μπορεί να διαπιστώσει αυτά τα κουφάρια – πλέον μνημεία μιας άλλης εποχής, φαντάζομαι τέτοια θα υπάρχουν και αλλού στην Ελλάδα ), να βάλουν και το χέρι στην τσέπη, να ρισκάρουν, να θέσουν μπροστά τους τροχούς για μια βιώσιμη ανάπτυξη.
Η συμπεριφορά που έχουν είναι ακριβώς ίδια όπως ήταν και τη δεκαετία του 50 ( σχέδιο Μάρσαλ ), τη δεκαετία του 60, του 70, του 80, του 90 ( όταν βρήκαν τους παραδείσους των πρώην κομμουνιστικών χωρών ), του 2000, του 2010 : Αρπαχτές, υπερκοστολογημένα έργα δημοσίου, θαλασσοδάνεια, χαριστικές ρυθμίσεις, φωτογραφικές ρυθμίσεις, λαδώματα, καμία διάθεση για επέκταση των δραστηριότητων τους σε πραγματικά παραγωγικές δομές και μέσα σε όλα αυτά, να προβάλουν και ένα κιτς lifestyle μαζί με μια πρεμούρα αριστείας ( τελευταία το έχουν κάνει πολύ της μόδας ).
Πριν είπαμε πως ξεκινήσαμε με τους εκπροσώπους του ΣΕΒ, τώρα αν συνεχίσουμε με τους επενδυτές των voucher, η κατάσταση γίνεται εντελώς απογοητευτική ! Πάλι κάποιοι πήγαν έτσι άκοπα, αβασάνιστα, χωρίς να μπουν στη φωτιά, να βγάλουν χρήμα με ουρά.
Τα λεφτά των φορολογούμενων πολιτών, αντί να διακινηθούν ανάμεσα στους πολλούς και μέσω παραγωγικών δραστηριοτήτων ( που αυτό άλλωστε είναι και το ζητούμενο ), θα κατέληγαν πολύ πιθανό σε κάποιους φορολογικούς παραδείσους ( ο ορισμός του ανοίγματος των οικονομικών ανισοτήτων, εδώ μάλιστα η πολιτική τάξη με αναίσχυντο τρόπο κυριολεκτικά μεταφέρει τον παραγόμενο πλούτο από τους πολλούς που είναι από κάτω στους λίγο που είναι από πάνω, αλλά κατά τα προσφιλή της μέσα αυτό δεν είναι καθόλου αναίσχυντο, ήταν μια απλή αστοχία που βέβαια τη διόρθωσε (;) ο πάντα σώφρων, έτσι όπως μας βγήκε τώρα τελευταία, ηγέτης της χώρας…..τρομάρα σας…).
Είναι φανερό ότι με τα παραπάνω δύο παραδείγματα, ποιες είναι δυστυχώς οι προθέσεις και κυρίως οι διαθέσεις της εγχώριας αστικής τάξης : Βάζουμε πλάτη μόνο στα λόγια, όπου είναι να γίνει πραγματική προσπάθεια για την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας, εμείς θα λείπουμε γιατί τα ρίσκα είναι πολλά και κατά συνέπεια ας τα έχουμε καλά με αυτούς που βοηθήσαμε να ανέβουν στην εξουσία γιατί τα χρήματα των φορολογουμένων πολιτών είναι η πιο ξεκούραστη, η πιο αεριτζίδικη , η πιο καπάτσα επένδυση !!!
Βέβαια όλα αυτά διανθίζονται και με κομπασμούς για γραφειοκρατεία που στέκεται εμπόδιο στις όποιες βλέψεις έχουν δήθεν για επενδύσεις, για έλλειψη σταθερού φορολογικού πλαισίου κτλ, αλλά …… αλλά, αχ αυτό το αλλά…., όταν κλείνουν τις δουλίτσες τους με το δημόσιο, όλα μέλι γάλα, ούτε γραφειοκρατεία, ούτε έλλειψη σταθερού φορολογικού πλαισίου, ούτε δυσκίνητο κράτος ( ειδικά οι επενδυτές των voucher δεν πρέπει να έχουν κανένα παράπονο για τέτοια θέματα, το κράτος ήταν εκεί να τους σταθεί άμεσα και κεραυνοβόλα αρωγός τους ).
Το δυστύχημα βέβαια είναι ότι με την τεράστια συμβολή των μέσων ενημέρωσης, την απρόσκοπτη σύμπραξη – στήριξη των κυβερνώντων, τον ανήθικο εκμηδενισμό της αντιπολίτευσης ( παρόλο που προσπάθησε να αμφισβητήσει όλο αυτόν τον ζόφο τον καιρό που ήταν στην κυβέρνηση, δυστυχώς είχε να τα βάλει πρώτα απ’ όλα με τον κακό της εαυτό και μετά σαφέστατα με όλο αυτόν τον όχλο που την πολεμούσε με απίστευτο πάθος ) και την ταυτόχρονη έλλειψη, από μέρους της, σοβαρής εναλλακτικής πρότασης που θα αντιμετωπίζει με δραστικό τρόπο όλες αυτές τις χρόνιες παθογένειες, το μέλλον δεν προμηνύεται ιδιαίτερα ευοίωνο.