Η επίθεση Σημίτη στον «εθνικολαϊκισμό»

Ειδικού Συνεργάτη

 Με μια περί διαγραμμάτου δήλωση για το «Μακεδονικό», εμφανίστηκε ο Κ. Σημίτης, επιτιθέμενος στον «εθνικολαϊκισμό». Να υποθέσουμε ότι αυτό που εννοούσε είναι ότι τα συλλαλητήρια είναι εκδηλώσεις που υπηρετούν τον «εθνικολαϊκισμό».

Αν είναι σωστή η ερμηνεία αυτή, είναι προφανές ότι ο εχθρός του «εθνικολαϊκισμού» Κ. Σημίτης δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή πώς, άραγε, γιγαντώθηκε ο «εθνικολαϊκισμός» τα τελευταία χρόνια;

Δημαγωγοί υπήρχαν πάντα. Ο όρος μας έρχεται, ιστορικά τεκμηριωμένος, από την Αρχαία Ελλάδα. Απλώς, υπάρχουν εποχές που αυτοί οι δημαγωγοί –«εθνικολαϊκιστές» εν προκειμένω-, βρίσκουν μεγάλα ακροατήρια.

Πότε γίνεται αυτό; Μα όταν το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα σωρεύει δεινά για μία χώρα και τον λαό της. Όταν στο λαό κυριαρχεί, για μακρύ χρονικό διάστημα, η αίσθηση ότι η διαφθορά στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας γιγαντώνεται και οι ανισότητες μεγαλώνουν. Όταν η αίσθηση αυτή γίνεται πλήρης απόδειξη και κορυφαίοι Υπουργοί καταδικάζονται και οδηγούνται στη φυλακή ως καταχραστές του Δημοσίου χρήματος ή ότι χρησιμοποίησαν τις υψηλές θέσεις τους για να πλουτίσουν, τότε έρχεται η ώρα των δημαγωγών. Αλλά προηγείται πάντα η μακρά πορεία των πολιτικών ταγών και μιας οικονομικής ελίτ που διαπλέκονται σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος.

Όταν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους, τα σπίτια τους, την αξιοπρέπειά τους και κάποιοι πολιτικοί ταγοί τους μιλούν σήμερα αφ’ υψηλού σαν να μην είδαν και να μην άκουσαν τίποτα, προφανώς γίνονται τα εύκολα θύματα των δημαγωγών και κάθε λογής πολιτικών τυχοδιωκτών.

Η αίσθηση, λοιπόν, ότι η χώρα δημιουργούσε τις συνθήκες χρεοκοπίας της επί μακρόν και κάποιοι, χρησιμοποιώντας την εξουσία που τους έδωσε ο λαός, συσσώρευαν πλούτο με ανήθικα μέσα, είναι η βασική πρώτη ύλη για τους δημαγωγούς-«εθνικολαϊκιστές». Όταν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους, τα σπίτια τους, την αξιοπρέπειά τους και κάποιοι πολιτικοί ταγοί τους μιλούν σήμερα αφ’ υψηλού σαν να μην είδαν και να μην άκουσαν τίποτα, προφανώς γίνονται τα εύκολα θύματα των δημαγωγών και κάθε λογής πολιτικών τυχοδιωκτών.

Η οργή αυτή φουντώνει, όταν αυτοί που διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας τα προηγούμενα χρόνια και είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για την τραγωδία της χρεοκοπίας, όχι μόνο δείχνουν αμετανόητοι, αλλά επικρίνουν κιόλας με μεγάλη ευκολία έναν λαό που, ηττημένος και αγωνιών, συμμετέχει στα συλλαλητήρια.

Το μεγάλο συλλαλητήριο του 1992 της Θεσσαλονίκης υποστηρίχθηκε έντονα από τα δύο μεγάλα, τότε, κόμματα τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που έπαιρναν στις εκλογές το 85% του ελληνικού λαού, από σύσσωμη την Εκκλησία, τους φορείς της αυτοδιοίκησης, τα Επιμελητήρια και πολλούς άλλους.

Στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης της 21ης Ιανουαρίου 2018, όλοι αυτοί ήταν απέναντι. Κόμματα, Εκκλησία, Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Επιμελητήρια.  Όμως οι πολλές χιλιάδες των ανθρώπων που συμμετείχαν, από όλη την κομματική γεωγραφία, αρνήθηκαν να υπακούσουν. Και αυτό, δυστυχώς, λέει πολλά για τη Δημοκρατία μας. Αν αυτή η «ανυπακοή» συνεχιστεί, τότε το μέλλον της χώρας θα γίνει ακόμη πιο σκοτεινό.

Διάφοροι αρθρογράφοι και αρθρογραφούντες αυτές τι μέρες, προβάλλουν το πρότυπο του Ελευθερίου Βενιζέλου, που πήγε κόντρα στο λαό και την απαίτηση που είχε ο λαός για Συντακτική Συνέλευση, στην μεγαλειώδη συγκέντρωση της Πλατείας Συντάγματος το 1910.

Μια καλή ιδέα θα ήταν, αυτοί οι αρθρογράφοι και οι αρθρογραφούντες που επιτίθενται στον «εθνικολαϊκισμό», να πείσουν τον ή τους σημερινούς ηγέτες που θαυμάζουν, να πάνε την Κυριακή στην Πλατεία Συντάγματος, να ανεβούν στην εξέδρα και να πάνε κόντρα στο λαό. Ιδού, λοιπόν, η Ρόδος… Ιδού και η δόξα. Όχι Βενιζέλοι μπροστά σε ένα λάπτοπ.