Ιδού γιατί δεν έγιναν ποτέ ηγέτες του ΠΑΣΟΚ ο Σημίτης και ο Βενιζέλος

Όλοι πλην Λακεδαιμονίων. Στην πάνδημη κηδεία του Αντώνη Λιβάνη σημειώθηκαν δυο απουσίες. Μικρόψυχες συμπεριφορές που δεν έχουν καν κάποια  δικαιολογία. Δεν παρέστησαν ο Κώστας Σημίτης και ο Βαγγέλης Βενιζέλος.

Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι ήταν αυτό που τους κράτησε μακριά. Αλλά όλοι κατάλαβαν την κατακραυγή των  ανθρώπων της Δημοκρατικής Παράταξης γι’ αυτό. ΄

Όσο ζούσε ο Λιβάνης δεν τόλμησαν βέβαια να πουν το παραμικρό, ξέροντας ότι θα το πλήρωναν ακριβά αν άνοιγε το στόμα του για τα εσωκομματικά του ΠΑΣΟΚ. Έκαναν τον βαρύ, όταν δεν μπορούσε να μιλήσει.

Ο Κώστας Σημίτης δεν ήταν ποτέ στο ίδιο εσωκομματικό στρατόπεδο με τον απελθόντα. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος μιας τόσο ηχηρής απουσίας. Αλλά ο άνθρωπος κάνει πολιτική και στις κηδείες.

Κανείς δεν ξεχνάει ότι μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου συλλυπήθηκε πρώτα την Μαργαρίτα Παπανδρέου –για λόγους που όλοι ξέρουν– και μετά τη χήρα του εκλιπόντος. Η αστική του ευγένεια πήγε περίπατο.

Στην περίπτωση Λιβάνη μόνο ο αντιπαπανδρεϊσμός του τον κράτησε  μακριά. Οι γνωρίζοντας του καταλογίζουν αχαριστία. Γιατί στο ΠΑΣΟΚ όσες φορές ο Παπανδρέου στην περίοδο 1990-93 είχε αποφασίσει να τον πετάξει εξ -σε μια μάλιστα υπαγόρευσε και την ανακοίνωση στον Ν. Αθανασάκη-  δυο άνθρωποι τον έσωσαν. Ο Λιβάνης και ο Τηλ. Χυτήρης.

Η απουσία του Βενιζέλου συνδέθηκε με την ήττα από τον Γ. Παπανδρέου, που υποστήριξε ο Λιβάνης το 2007, αλλά παρέλειψε άλλες εύνοιες του Λιβάνη προς αυτόν έναντι του Ανδρέα Παπανδρέου. Ποτέ δεν ένιωθε άνετα με το ΠΑΣΟΚ γύρω του. Με τον Άδωνι και τον Σαμαρά  ταιριάζει καλύτερα και το λέει.

Από μια άποψη βέβαια η απουσία και των δυο εξηγεί γιατί κανείς δεν κατάφερε να γίνει ηγέτης του ΠΑΣΟΚ, παρότι έγιναν πρόεδροί του.

ΥΓ: Από τη ΝΔ παρέστη  ο  Κ. Καραμανλής, αλλά όχι και ο Κυρ. Μητσοτάκης παρότι ο Αντ. Λιβάνης ήταν δίπλα του στην κηδεία του πατέρα του.