Του Νίκου Λακόπουλου
Η βεβαιότητα πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα περνούσε στα χέρια της Έφης Αχτσιόγλου και η Ελλάδα θα αποχτούσε γυναίκα πρωθυπουργό ανατράπηκε μέσα σε λίγες μέρες καθώς εμφανίστηκε από το πουθενά -ή καλύτερα από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής- ένας τριανταπεντάχρονος γκέι εφοπλιστής που δήλωσε πως μιλάει καλύτερα αγγλικά από τον Μητσοτάκη -άρα και από τον Αλέξη Τσίπρα!- και μπορεί να τον νικήσει.
Ο Στέφανος Κασσελάκης -που έγινε με το πρώτο “γειά σας” ο “Στέφανος”, όπως άλλοτε ο Αλέξης- το πρώτο πράγμα που δήλωσε ήταν πως δεν μπορεί να αλλάξει το κόμμα η κομματική του γραφειοκρατία από την οποία προέρχονταν οι υποψήφιοι για την προεδρία.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κυβερνήσει ξανά θα πρέπει να γίνει ένα ελληνικό Δημοκρατικό Κόμμα -κατά μια ερμηνεία να πάψει να είναι αριστερό κόμμα ή κατά δήλωση του Στέφανου Κασσελάκη σύγχρονο αριστερό και πατριωτικό κόμμα.
Δεν είναι θολό μήνυμα, αλλά καθαρό και διαυγές ειπωμένο με τρεις λέξεις -πιθανόν και με δύο λέξεις όσες χρειάζονται να περιγράψουν το Δημοκρατικό Κόμμα -απέναντι στον σιδηρόδρομο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς -Προοδευτική Συμμαχία.
Και συνασπισμός και συμμαχία ενός κόμματος που τοποθετεί τον εαυτό του στην ριζοσπαστική αριστερά αποφεύγοντας τις λέξεις σοσιαλισμός ή κομμουνισμός με απέχθεια για την λέξη σοσιαλδημοκρατία.
Η κομματική γραφειοκρατία θεωρεί πως θα πρέπει να κυβερνήσει χωρίς να έχει περιγράψει κανένα ριζοσπαστισμό ή να τον εφαρμόσει στα τεσσεράμισι χρόνια “αριστερής διακυβέρνησης σε συμμαχία με ένα παλαιοδεξιό κόμμα.
Η εκδίκηση της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ
Πριν ένα μήνα κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ένας νεαρός έξω από την πολιτική, παντελώς άγνωστος θα μπορούσε να διεκδικήσει την ηγεσία ενός κόμματος που μόλις ηττήθηκε και πάλι στις εκλογές, αλλά τελικά μόνο έξω από την πολιτική και το κόμμα θα μπορούσε να προέλθει ο Μεσσίας της Αναγέννησης της Αριστεράς της ελπίδας και της νίκης -όπως εμφανίζεται ο Στέφανος Κασσελάκης.
Αν είχε “εμπειρία” όπως θέλει η Έφη Αχτσιόγλου με την λογική “αυτήν ξέρετε, αυτήν εμπιστεύεστε- δεν θα ήταν αυτός που είναι και δεν θα μπορούσε να εκφράσει ένα νέο κόμμα που περιγράφει με την εμφάνισή του.
Οι σαράντα χιλιάδες ψηφοφόροι που εντάχθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ λίγο πριν τις κάλπες για να υποστηρίξουν μια “κουζουλή” υποψηφιότητά-που χαρακτηρίστηκε από γραφική ως παρατράγουδο και UFO- μαζί με άλλους τόσους παλιούς συμμετέχουν σε μια επανάσταση της βάσης -που δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί να είναι η εκδίκηση της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην κομματική γραφειοκρατία που ενώνεται για να αντιμετωπίσει έναν ξένο που της παίρνει το κόμμα και δεν είναι «αριστερός», αλλά στην Κουμουνδούρου υπάρχει ένας νέος ηγέτης που διχάζει ακριβώς επειδή είναι ηγέτης.
“Φύγετε, δεν αντέχουμε άλλο”
Ο Κασσελάκης που κατηγορείται ως “απολίτικος” ή για “μεταπολιτική” έθεσε με δυο-τρία σποτάκια το θέμα της κρίσης της πολιτικής και της Αριστεράς και απέδειξε πως -αντίθετα με ό,τι πιστεύει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος -πως ένας ηγέτης πρέπει να έχει πρόσωπο και εικόνα.
Για την ακρίβεια ο Στέφανος Κασσελάκης δεν έχει απλά πρόσωπο και εικόνα, αλλά είναι μια γελαστή προσωπικότητα που εκπέμπει χαρά και ελπίδα και επαγγέλεται τη νίκη -απέναντι στην αντίληψη πως για να είσαι αριστερός πρέπει να είσαι ηττημένος και… θλιμμένος.
Αυτή η μάχη -στα πρόθυρα της υστερίας- απέναντι στην ανανέωση του κόμματος -που μάλλον δεν τους περιλαμβάνει- για τους επίδοξους ηγέτες του κόμματος μάλλον προδιαγράφει το πολιτικό τέλος τους.
Γιατί δεν είναι ο Κασσελάκης ο αντίπαλος που τους αποκαθηλώνει, αλλά η οργισμένη βάση του κόμματος που εφορμά στα γραφεία του -οργισμένος και με απόγνωση- για να πει “φύγετε, δεν αντέχουμε άλλο”.
Ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει πια
Άσχετα από την πορεία του “φαινόμενου Κασσελάκη” και την προσωπική του κατάληξη ο λαός του ΣΥΡΙΖΑ -τελικά της δημοκρατικής παράταξης- στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα με απελπισία και ελπίδα μαζί:
“Δεν πρόκειται για τον Στέφανο” όπως θα πει πριν ψηφίσει ένας εκπρόσωπος της “βάσης”. “Εμείς αποφασίσαμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας”.
Πολύ σωστά λοιπόν πολλοί εκπρόσωποι του παλαιού κόμματος λένε καθαρά πως δεν έπρεπε να τους αφήσουν…. να ψηφίσουν: η εκλογή έπρεπε να γίνει από την γραφειοκρατία κι όχι από την βάση του κόμματος.
Τώρα πια είναι αργά ιδιαίτερα αν στο συνέδριο η βάση του κόμματος μαζί με νέο πρόεδρο αναδείξει και νέα πρόσωπα που θα αναλάβουν την αναγέννησή του.
Το κάστρο έπεσε, η παλιά φρουρά ηττήθηκε και η κομματική “ορθοδοξία” θα πρέπει να επιλέξει αν θα είναι εντός ή εκτός κόμματος. Στην αντιπαράθεση με το Instagram οι εγγυητές της “σοβαρής” πολιτικής και της “Αριστεράς” έχασαν.
Ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει πια και για την πολιτική ζωή η επόμενη Δευτέρα θα είναι μια άλλη μέρα.
