Του Τάκη Ψαρίδη
Η Δημοκρατία δεν ολοκληρώνεται με μία περιστασιακή ψήφο η οποία εν πολλοίς είναι ήδη διαμορφωμένη από τα μίντια, τις επικοινωνιακές τεχνικές και το θέαμα. Έτσι περιορίζεται σε μια κατ επίφαση δημοκρατία. Τις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες μάλιστα, όπου η κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι άβουλη, χωρίς δική της φωνή και ο πρωθυπουργός είναι απόλυτος άρχων όπως ο κος Μητσοτάκης, ο Καστοριάδης τις αποκαλούσε «κοινοβουλευτικές δικτατορίες».. Αλλά ας μην πάμε εκεί.
Δεν υποτιμώ τον «σοφό λαό». Ξέρουμε όμως ποιες εξουσίες έχει εκλέξει σε όλα τα μέρη του κόσμου και στο βάθος της ιστορίας. Ακόμα και τον Χίτλερ. Λέω λοιπόν ότι τα ποσοστά που προκύπτουν από μία κάλπη είτε εθνική, είτε κομματική, εξετάζονται, αναλύονται και κρίνονται και δεν αποτελούν θέσφατο και θρησκεία. Αν ήταν έτσι θα πρέπει να αποδεχτούμε το 41% του κου Μητσοτάκη και να το βουλώσουμε δια παντός όπως μας λένε.
Στο προηγούμενο άρθρο μου προσπάθησα να καταθέσω στην κρίση των αναγνωστών μου μια απάντηση στο πώς είναι δυνατόν αριστεροί να ψηφίζουν Κασσελάκη. Δέχτηκα επιθέσεις, ύβρεις και προσβολές από τους «αυριανιστές» του κου Πολάκη ο οποίος μαζί με τον ουρανοκατέβατο μεγαλομανή επιχειρηματία κο Κασσελάκη (ήθελε να γίνει πρωθυπουργός από παιδί όπως λέει ο πατέρας του) θα φέρουν το φρέσκο, το καινούργιο και θα ανανεώσουν την αριστερά..(!)
Δεν έχω κάτι προσωπικό εναντίον του κου Κασσελάκη. Αντιθέτως έχω πει ότι θα τον πρότεινα και για δήμαρχο Αθηνών, αλλά όχι και αρχηγό της αριστεράς για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την αριστερά και όπως ο ίδιος έχει πει παρά λίγο θα ήταν στην ΝΔ.
Γι’ αυτό πιστεύω ακράδαντα ότι ο κόσμος έχει ανάγκη από ένα ντιπέιτ με την Αχτσιόγλου που θα φώτιζε τις πολιτικές θέσεις του κου Κασσελάκη αντί αυτός να κρύβεται πίσω από την ασφάλεια των βίντεο και του θεάματος του. Το γεγονός όμως ότι αρνείται, όπως ο κος Μητσοτάκης, επιβεβαιώνει την πολιτική και ιδεολογική του ανεπάρκεια.
Όσο για την περιβόητη ενότητα, είναι κοινή διαπίστωση ότι όσες κωλοτούμπες και αν κάνουν τα διάφορα στελέχη τάχαμου στο όνομα της, η βάση είναι ήδη διασπασμένη με ένα αγεφύρωτο μίσος. Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με μια ενότητα στελεχών χωρίς ενότητα βάσης.
Εν ολίγοις, το ζήτημα δεν είναι τα πρόσωπα, χωρίς να αγνοώ την σπουδαιότητα της ηγετικής προσωπικότητας. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φιλοσοφία για να καταλάβει κάθε μη φανατικός, πως όταν η επικοινωνία καταργεί την πολιτική, καταργεί και την δημοκρατία. Πώς την δημοκρατία δεν την σώζει η περιστασιακή ψήφος και το εκλογικό ποσοστό κάποιου “σοφού λαού” όσο υψηλό και αν είναι, όταν αυτό προκύπτει από το θέαμα και τις επικοινωνιακές τεχνικές που επηρεάζουν την συνείδηση του.
Ο τρόπος επηρεασμού της «κάλπης» λοιπόν, έξω από την πολιτική και τους κοινωνικούς αγώνες, είναι ο κοινός παρονομαστής Μητσοτάκη -Κασσελάκη και σε αυτό το πεδίο μια μονομαχία μεταξύ των δύο «αρίστων», ακόμα και αν νικήσει ο πιο «χαρισματικός», δεν αποτελεί καμία εγγύηση για την απαραίτητη αλλαγή για το καλό της χώρας, της κοινωνίας, της αξιωματικής αντιπολίτευσης και της αριστεράς που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος και η χωλαίνουσα Δημοκρατία μας. Απλά πράγματα..
