Του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Έτσι λοιπόν – ακριβώς έτσι, ίσως και χειρότερα – θα προχωρήσει η πορεία προς τις κάλπες. Πορεία που ήδη έχει ξεκινήσει, τώρα γίνεται πιο ανηφορική και πιο επικίνδυνη.
Θα πάμε δηλαδή στις εκλογές, είτε του 2018 είτε του 2019, (ορίζοντας που με την πύκνωση του πολιτικού χρόνου ήδη λειτουργεί ως «αύριο/μεθαύριο») με υπερήφανη και χαλαρή επίκληση του όρου προδότης. (Οι πιο συγκρατημένοι θα περιορίζονται στο: μειοδότης).
Ήδη ζούμε την παλινόρθωση της αποστασίας/των αποστατών. Δίπλα τους το ξεπουλημένος/ξεπουλάνε την χώρα – την Μακεδονία – την Κύπρο αύριο. Αν δεν ακουγόταν πολύ καθαρευουσιάνικο, δεν θα έλλειπε και το «μίσθαρνο όργανο»: άλλη εκδοχή του ξενοκίνητου, παραδίπλα ο ξενόδουλος. Οι Κουίσλκινγκ, ή για την ελληνοπρέπεια οι Γερμανοτσολιάδες είναι άλλης φάσης – αλλά για πόσο; Μας λείπουν λιγάκι οι «πράκτορες». Η «χούντα» καραδοκεί σε κάθε στροφή: χουντικός είναι όποιος απεχθανόμαστε. Όσο για τις συμφωνίες ή τα κείμενα ή τους χειρισμούς, «κατάπτυστα» είναι μια ωραία εκδοχή. «ξεφτιλισμένα» πάει πιο προς την λαϊκή ψυχή.
Βέβαια, όλοι καταδικάζουν/θα καταδικάζουν την γλωσσική ένταση. Οι πιο μελετημένοι θα θυμίζουν ότι η πολιτική δεν είναι παρά ο θεσμικός έλεγχος της βίας – και ότι ο βίαιος λόγος οδηγεί νομοτελειακά στην βίαια πράξη (δανειζόμαστε την διπλή διατύπωση από τον Λευτέρη Κουσούλη, όχι λόγω πρωτοφανούς των σκέψεων αλλά επειδή την είχε ξεκινήσει αυτήν την τοποθέτηση στην στροφή ετούτη των πραγμάτων από πολύ νωρίς…). Όμως στην ουσία η ανοχή προς τον βίαιο, τον εξουθενωτικό του «απέναντι» λόγο ανεβαίνει πάλι. Και εξελίσσεται πλέον σε προϋπόθεση συμμετοχής σ’ εκείνο που περνιέται για δημόσια συζήτηση: όποιος δεν βρίσει ακραία, όποιος δεν αντέχει να βριστεί, δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής!
Η ευκολία των ακραίων λέξεων θα είναι εκείνο που θα χαρακτηρίσει την πορεία προς τις κάλπες: ένα το κρατούμενο. Κυρίως όμως, με αυτές τις λέξεις θα διανυθεί και το επόμενο διάστημα – εκείνο προς τις πιθανότατες κάλπες του 2020, μετά την σκηνοθεσία Προεδρικής εκλογής, κάλπες με απλή αναλογική πλέον: σκεφτείτε κάλπες απ’ όπου θα βγει ανάγκη συνεργασίας ξεπουλημένων με προδότες, αποστατών με ξεφτιλισμένους.
Να είμαστε ειλικρινείς: δεν πρόκειται για κάτι το καινούργιο ή διαφορετικό στην Ελληνική πολιτική ιστορία. Ο Γεώργιος Βλάχος, ο δημοσιογράφος που έμεινε στην ιστορία με την ανοιχτή του επιστολή προς τον Καγκελάριο Αδόλφο Χίτλερ η οποία εξέφρασε την αντίληψη τόσων και τόσων Ελλήνων της απέναντι (ως προς την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της εποχής) όχθης, κάποια χρόνια νωρίτερα είχε ταυτισθεί με αντιΒενιζελισμό της φάσης των λιθοβολισμών, όπου ευχόταν «να αφανισθεί και το σπέρμα» των βενιζελικών ώστε να εκλείψει η γενιά τους. Ο δε φωτεινός και εμπνευσμένος ρήτορας Γεώργιος Παπανδρέου, «δημιούργημα» του Συγκροτήματος Λαμπράκη ως κεφαλή του Ανένδοτου Αγώνα, δεν δίσταζε όταν διαφωνούσε να καταγγέλλει «τα χαλκεία της Χρήστου Λαδά».
Αλλά τώρα… έχουμε να κάνουμε με το τώρα!
ΑΠΟ ΤΟ ECONOMIA.GR