Του Νίκου Γαλάτη
Η απόφασή του Κυριάκου Μητσοτάκη να μην περιλαμβάνεται κανένα μέλος της οικογένειάς του στο υπουργικό συμβούλιο της Ν.Δ. ή σε άλλο πολιτειακό αξίωμα που δημοσιοποίησε με συνέντευξή του στην «Καθημερινή» για όσους παρακολουθούν το ΑΠ δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, αν και ήταν …κεραυνός.
«Ξέρω ότι αυτό είναι σκληρό και ίσως άδικο, ειδικά για την Ντόρα που έχει προσφέρει πολλά στην παράταξη και κανείς δεν αμφισβητεί τις ικανότητές της. Είναι όμως επιβεβλημένο σε αυτή τη συγκυρία, στο πλαίσιο της αποστολής που έχω αναλάβει» θα πει ο πρόεδρος της ΝΔ- αποφασισμένος να χτυπήσει την οικογενειοκρατία στην …έδρα της.
Ήταν αυτός που μπορούσε να το κάνει, όπως είχε πει παλιότερα, αλλά κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα το έκανε. Τα αγκάθια στις σχέσεις τους προϋπήρχαν και τα σημάδια ήταν ορατά αφότου της αφαίρεσε αρμοδιότητες ή της απαγόρευσε να …κάθεται δίπλα του. Η μάχη του Κυριάκου κατά της οικογενειοκρατίας μάλλον περιλαμβάνει και την υποψηφιότητα του γιου της, του Κώστα Μπακογιάννη για τον δήμο Αθήνας, αφού από καιρό ο Κυριάκος της διεμήνυσε ότι όχι μόνο δεν θα δώσει ποτέ το χρίσμα, αλλά θα διαγράψει τη …Ντόρα αν επιμείνει.
Προφανώς οι δηλώσεις και των δύο πως όχι μόνο ο Κυριάκος θα γίνει πρωθυπουργός, αλλά “θα είναι και καλός πρωθυπουργός” δεν άρκεσαν για να πεισθεί ο Κυριάκος πως μπορούν να είναι δύο Μητσοτάκηδες στην κεντρική πολιτική σκηνή- αφού όπως έλεγε ο Κώστας Μητσοτάκης- όταν παραιτήθηκε υπέρ του Κυριάκου με την δήλωση” δυο Μητσοτακηδες είμασταν στη Βουλή, δύο πάλι θάναι”.
Προφανώς η βουλευτής Ντόρα θα υπάρχει στη Βουλή, αφού αποκλείεται μόνο από το υπουργικό συμβούλιο -που θεωρείται βέβαιο πως θα έχει πρωθυπουργό τον Κυριάκο- εκτός αν η αντίδρασή της είναι η αποχώρηση από την πολιτική υπέρ του Κώστα Μπακογιάννη- που βλέπει ήδη την μετά Κυριάκο εποχή, αφού όλα αυτά κάποτε θα τελειώσουν.
Ο Κυριάκος είτε γίνει ,είτε δεν γίνει, πρωθυπουργός, ακόμα κι αν κερδίσει και δεύτερη τετραετία θα αδειάσει λίγο χώρο για την οικογένεια που προφανώς ζει από καιρό μια τραγωδία. Μια βαθύτερη ανάλυση των γεγονότων και όλων των κινήσεων του στο κόμμα- από τη διάλυση της ΟΝΝΕΔ, ως τις κινήσεις κυριαρχίας στο χώρο, δίνουν μια άλλη διάσταση στο γεγονός: ο Κυριάκος δεν βλέπει το επόμενο υπουργικό συμβούλιο, όσο την επόμενη φάση της πολιτικής ζωής και το μέλλον του στη Νέα Δημοκρατία- όπου δεν θέλει να είναι ένας περαστικός πρόεδρος- και πρωθυπουργός- αλλά στο βάθος του χρόνου.
Η κατάσταση θα ήταν διαφορετική αν η Ντόρα επέλεγε την εθελούσια έξοδο, αφού αφότου από βέβαιη πρωθυπουργός έφτασε στο σημείο να διαγραφεί από τη Νέα Δημοκρατία και να κάνει δικό της κόμμα- πριν ξαναεπιστρέψει- είχε διαγράψει την πορεία της -πράγμα που δεν αποδέχθηκε ποτέ. Μεγαλύτερη αδελφή, πιο έμπειρη πολιτικός και μάλλον με ευρύτερη αποδοχή η κόρη του Μητσοτάκη δεν άντεχε την ιδέα ότι ο αδελφός της θα κέρδιζε την ηγεσία του κόμματος- η ίδια είχε υποστηρίξει τον Μεϊμαράκη- και θα διεκδικούσε μια πρωθυπουργία που η ίδια είχε χάσει προς κατάπληξη όσων την θεωρούσαν βέβαιη.
Η ιστορία αυτή μοιάζει με αυτή των αδελφών Μίλιμαντ -μια βρετανική τραγωδία- που διεκδίκησαν την ίδια ηγεσία, αλλά δεν έφτασαν στην αδελφοκτονία αφού «η οικογένεια είναι πιο σηµαντική από την πολιτική», όπως δήλωσε ο Ντέιβιντ όταν ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του, διαβεβαιώνοντας ότι οι σχέσεις µε τον αδελφό του «θα παραµείνουν άριστες».
Ο Εντ ανακοίνωσε τη δική του υποψηφιότητα µε την έκκληση προς την µητέρα τους να «παραµείνει αυστηρά ουδέτερη». Και οι δυο τους αποφοίτησαν από το Πανεπιστήµιο της Οξφόρδης, έγιναν βουλευτές και υπουργοί. Νικημένος από τον «Κόκκινο Εντ», ο Ντέιβιντ Μίλιμπαντ αρνήθηκε να πάρει υπουργείο- κάτι διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα- όπου ο μικρότερος αφαιρεί την δυνατότητα αυτή στην αδελφή του. Δηλαδή εδώ η πολιτική είναι πάνω από την οικογένεια!
Το κοινό στοιχείο των δυο ιστοριών είναι πως και στις δυο ιστορίες όπου ο μεγαλύτερος ήταν φαβορί παραμερίστηκε από τον μικρότερο που ήταν πιο αδίστακτος και με …δολοφονικό ένστικτο. Όταν ο Κυριάκος αντί να ακολουθήσει την αδελφή του στο δικό της κόμμα πέρασε το κατώφλι του μεγαλύτερου εχθρού της οικογένειας- του Αντώνη Σαμαρά- και βγήκε με ένα υπουργείο ήταν σαφές πως ο αδελφοκτόνος πόλεμος είχε αρχίσει. Κανένας δεν φανταζόταν όμως που θα φτάσει.
Η ενδοοικογενειακή σύγκρουση φάνηκε στην υποδοχή που επιφύλαξε στον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα στη Λαμία ο γιος της Ντόρας, όταν έκανε ακριβώς που ο θείος του του είχε απαγορεύσει- όπως και σε άλλα στελέχη του κόμματος. Η υποστήριξη της Ντόρας στον Μεϊμαράκη και η υπουργοποίηση του Κυριάκου από τον Σαμαρά ήταν απλά επεισόδια ενός πολέμου που είχε ήδη αρχίσει. Η τελευταία απόφαση του Κυριάκου μάλλον δεν είχε στόχο την Ντόρα ή μόνο αυτήν, όπως θα δούμε στη συνέχεια.
Φαίνεται πως και η διαθήκη του Κώστα Μητσοτάκη όταν ανοίχτηκε κι άφηνε στον Κυριάκο το σπίτι στη Σούδα ήταν μια ακόμα λεπτομέρεια ενός πολέμου που δεν προέρχεται από την πολιτική, αλλά μάλλον εκεί βρίσκει έδαφος να πάρει άλλες διαστάσεις όπου η Ντόρα ως Ιφιγένεια θυσιάζεται για να ξεκινήσουν τα πλοία της Νέας Δημοκρατίας προς την κατάκτηση της εξουσίας.
Προφανώς τα πλοία αυτά δεν τα εμπόδιζε η Ντόρα, αλλά μάλλον θεωρήθηκε καταστροφική η εικόνα της Ντόρας δίπλα στον Κυριάκο και γι΄αυτό της υποδείχθηκε ούτε στη Βουλή, ούτε αλλού να μην βρίσκεται δίπλα του. Ο προκαταβολικός αποκλεισμός της από το υπουργικό συμβούλιο- που θεωρείται βέβαιο ότι θα υπάρξει με πρωθυπουργό τον Κυριάκο- είχε προαγγελθεί όταν το “βέβαιος πρωθυπουργός” της αφαίρεσε τις αρμοδιότητες στα διεθνή θέματα. Αυτό σήμαινε πως δεν θάταν υπουργός Εξωτερικών, όχι ότι δεν θάταν καθόλου υπουργός, όπως μαθαίνουμε τώρα.
Ο Κώστας Χατζηδάκης- από τις επιλογές της Ντόρας στην ΟΝΝΕΔ άλλοτε- έσπευσε να χρυσώσει το χάπι με ένα λόγο παρηγορητικό, μάλλον για τον πόνο του …Κυριάκου: «Ήταν δύσκολη η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δεν έχουμε πολλούς πολιτικούς της εμβέλειας της Ντόρας Μπακογιάννη».
Πολλοί πολιτικοί παρατηρητές αλλά και …ψυχολόγοι διακρίνουν εδώ στην Θυσία της Ντόρας- μια προσπάθεια του Κυριάκου με το μίσος για την οικογενειοκρατία να απαλλαγεί από το στίγμα του ότι ο ίδιος είναι προϊόν της. Οι παραδοσιακές αναλύσεις πως ο πρωτότοκος αισθάνεται να τον απειλεί ο δευτερότοκος και θέλει να τον εξοντώσει διαψεύδονται από το γεγονός ότι εδώ ο μικρότερος είναι ο …αδερφοκτόνος.
