Tου Μανώλη Ροζάκη
Γνωρίζοντας οτι ο ελέφαντας είναι ήδη μέσα στο δωμάτιο (βλ. οικονομική κρίση, πανδημία, ελληνοτουρκικά και μεταναστευτικό), οι συνεχείς επικοινωνιακοί αντιπερισπασμοί και οι παρελκυστικές πολιτικές δείχνουν ότι υπάρχουν ακόμη ψήγματα ενδιαφέροντος, για την συντήρηση μίας επίπλαστης πραγματικότητας.
Στη δική μας βέβαια περίπτωση το ενδιαφέρον αυτό θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε και ως “ζωτικό ψεύδος”, το οποίο όμως φαίνεται να καταρρέει σε όλα τα μέτωπα. Η οικονομία βρίσκεται ξανά μπροστά σε έναν επικείμενο μνημονιακο μανδύα, ενώ η υγειονομική κρίση, μετά από την πρώτη φάση, μπαίνει σε έναν επικίνδυνο δεύτερο κύκλο έξαρσης. Η μεγάλη αβεβαιότητα, σε ένα ήδη βεβαρημένο οικονομικό περιβαλλον συνδέεται και με τις τελευταίες ελληνοτουρκικές εξελίξεις. Με συνεχείς εσωτερικές ακροβασίες, αδυνατούμε επίσης να αναλάβουμε το ρόλο ενός αξιόπιστου (και οχι κατ’ ανάγκη δεδομένου) συνομιλητή, έναντι αντιπάλων αλλά και συμμάχων.
Είναι όμως ακόμη “ζωντανό” αυτό το ζωτικό ψεύδος; Μήπως μαζί του καταρρέει και το ενδιαφέρον, για την υπεράσπισή του;
Τα σημάδια κόπωσης και αδιαφορίας ειναι πολλά. “Υπουργοί” άνευ χαρτοφυλακίου, “αυτοεξορισμενοι” σύμβουλοι και δημοσιογραφοι χωρίς την παλιά τους “σπιρτάδα”.
Οι διακοπές είναι βέβαια πάντα μία διέξοδος, αλλά ποιός θέλει να επιστρέψει ξανά πίσω, όταν το πάθος και η πίστη φαινεται να εχει χαθεί. Ακόμη και τα καύσιμα που καταναλώνονται δεν αποδίδουν πια. Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι προσδοκίες και η ζήτηση θα έχουν μια αναντιστοιχα αυξητική τάση, τα επισκευαστικα μερεμέτια δεν θα λύσουν το πρόβλημα. Μαλλον το αντίθετο πρόκειται να συμβεί.
Έτσι, τίθεται και το ερώτημα για το τι μέλει γενέσθαι.Το θέμα όμως είναι εάν και κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να συμμετέχουμε δημιουργικά σε έναν μεγάλο μετασχηματισμό ή απλώς θα συνεχίσουμε να περιμένουμε μοιρολατρικά τα έξωθεν “τετελεσμένα”.
Η σύνθεση απόψεων και η ομαδικότητα δεν είναι βέβαια και το “φόρτε” μας. Είναι επίσης γνωστό οτι οι φάσεις μετασχηματισμού μεγάλης κλίμακας ακολουθούν κοντρομολες τάσεις σύνθεσης μόνον στη πλευρά του νικητή, ενώ σε κάθε άλλη περίπτωση υπερισχύουν φυγοκεντρες (κεντροφυγες κατά το ορθότερο) δυναμεις.
Επιτρέψτε μου, ως επίλογο να επισημάνω (όσο αντιφατικό και αν φαίνεται στις μέρες μας η χρήση του όρου “σημασία”) ότι πρέπει να είμαστε ίσως η μοναδική χώρα, που καταφέρνουμε και ζούμε τους πιο “ενδιαφέροντες καιρούς” που ζει ο πλανήτης μας, σαν την ημέρα της Μαρμότας…