Toυ Γ. Λακόπουλου
Έτσι είναι η πολιτική. Όπου σε βρίσκει μπόσικο ο αντίπαλος, σου την πέφτει. Ακόμη και αν ο ίδιος είναι του σκοινιού και του παλουκιού, το δικό σου λάθος γίνεται κολυμβήθρα του Σιλωάμ γι’ αυτόν. Ό,τι κάνεις στραβά, μετατρέπεται σε ευκαιρία για τον απέναντι. Και ας έχει τα μύρια όσα στην καμπούρα του.
Αυτή την άγρια όψη της πολιτικής τη βλέπουμε να κορυφώνεται αυτές τις ημέρες στη σύγκρουση κυβέρνησης- αντιπολίτευσης. Η ΝΔ και το μιντιακό σύστημα που την περιβάλει βάζουν όλα τα λεφτά στο χαρτί του Καμμένου. Η προσπάθεια να πείσουν ότι η κυβέρνηση κατέρρευσε με την αξιολόγηση δεν τους τους έβγαινε με τίποτε γιατί το διεθνές περιβάλλον την εκθείαζε.
Με την υπόθεση Καμμένου το πρόβλημα βρίσκεται στην πλευρά της κυβέρνησης και σ’ αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει περιβάλλον να τη στηρίξει. Το παρελθόν του, η συμπεριφορά του, οι απόψεις του και τώρα ο ισοβίτης του ή μάλλον το σενάριο που ο ίδιος λανσάρει για τα νταλαβέρια του με τον ισοβίτη .
Ο Τσίπρας τον καλύπτει -για να μην πάει σε εκλογές και τιναχτεί η χώρα στον αέρα, επάνω που πάει να σταθεί στα πόδια της. Αλλά ρίχνει πολιτικό κεφάλαιο στο πηγάδι.
Η μόνη περίπτωση να του βγει είναι να αποδείξει ο Καμμένος τους ισχυρισμούς του για τον Μαρινάκη. Λίγο χλωμό. Αλλιώς η κυβέρνηση θα είχε αρπάξει στον αέρα την πρόταση για την Εξεταστική. Αλλά τι να αρπάξει; Όταν ο ένας από τους δυο εταίρους την έχει κρεμάσει από έναν ισοβίτη, είναι χαμένη .
Αν η πολιτική ζωή πάει στο βούρκο, θα επικρατήσουν αυτοί που έχουν ειδικότητα σ’ αυτού του είδους την πολιτική. Από το 1965, ως το 1989.
Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα ο Καμμένος είναι το μάνα εξ ουρανού για ένα ολόκληρο σύστημα που έψαχνε τρόπο να απομακρύνει την προσοχή από όσα το βαρύνουν: τη χρεοκοπία της χώρας, τη σήψη και τη διαφθορά, τον εξανδραποδισμό των πολιτικών και τη μετατροπή της πολιτικής σε παζάρι, με κάποιους ολιγαρχίες να βάζουν τους κανόνες.
Ως την ώρα που το εκκρεμές μετατοπίσθηκε, έστω και αν αυτή η μετατόπιση προσωποποιείται με ελλειμματικούς πολιτικούς σαν πολλούς Συριζαίους. Έστω και αυτή η προβληματική Αριστερά, μπορεί να βάλει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Όπως έδειξε ότι μπορεί να αλλάξει το παιχνίδι του Μνημονίου.
Τα καμώματα του Καμένου εκλαμβάνονται από τους υπόλογους της εθνικής κατάρρευσης ως σωσίβιο απομάκρυνσης από την περιοχή στην οποία αναδύεται ανάγλυφα η σταδιακή αποδιάρθρωση του εκσυγχρονιστικού μύθου. Η δικαστική διερεύνηση σκανδάλων με ονοματεπώνυμο -που συμπαρασύρει πρώην υπουργούς του ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ- εντείνει τον καταλογισμό ευθυνών και … χρηματικών ποσών σε πρόσωπα που εκπροσωπούν ένα αμαρτωλό σύστημα που κυριάρχησε για δεκαετίες στην πολιτική, την οικονομία και τα ΜΜΕ.
Όσα λάθη και αν κάνει ο Τσίπρας, όσο ανίκανη και αν αποδεικνύεται η Αριστερά να διαχειριστεί την εξουσία, όσο βαρύ και αν είναι το πρόγραμμα που εφαρμόζει η κυβέρνηση για να αποτραπεί η χρεοκοπία που προκάλεσαν οι προηγούμενοι , αυτό το σύστημα έδειχνε τελειωμένο. Ήδη κεντρικοί εκπρόσωποι του μπαινοβγαίνουν στα ανακριτικά γραφεία, στις φυλακές και στις εφορίες. Σύμβολά του καταρρέουν και υποτιθέμενοι ισχυροί στυλοβάτες του εξαφανίζονται.
Αλλά να που εμφανίζεται ο Καμμένος. Ένας υπουργός που νταραβερίζεται με το ποινικό περιθώριο, για να αποκαλύψει υποτίθεται μια μεγάλη υπόθεση με ναρκωτικά, εφοπλιστές, και έγκλημα. Τρίχες κατσαρές.
Ο Καμμένος σ’ αυτή την πρόθεση έδρασε σαν αυτό που είναι από τότε που εμφανίσθηκε στην πολιτική. Απόδειξη ήταν η παρουσία του στη Βουλή. Αντί να περιγράψει τι ακριβώς συνέβη, να αναλάβει και την ευθύνη του και να τελειώσει το θέμα, επιδόθηκε σε κυνήγι φαντασμάτων με ισχυρισμούς που δεν μπορεί να αποδείξει – και δεν προκύπτει ότι θα τον συνδράμει.
Τώρα πια είναι το δικό του φάντασμα που κινείται πάνω από την Αριστερά, σαν αερόστατο ευτελισμού της πολιτικής. Οι αντίπαλοι του Τσίπρα το τροφοδοτούν με την επικοινωνιακή υπεροπλία τους, το φουσκώνουν και μεταφέρουν εκεί την προσοχή.
Η πίεση που δεχόταν από τα σκάνδαλα και τις αποκαλύψεις για το βίο και την πολιτεία τους, ενισχύει την επίμονή τους να μετατρέψουν τον Καμμένο σε όσο το δυνατόν βαρύτερη πέτρα στο λαιμό του Πρωθυπουργού.
Αν τα καταφέρουν δεν θα αλλάξει απλώς σελίδα η πολιτική. Θα αμνηστευθεί η ανομία και η παρακμή. Για να μην τα καταφέρουν πρέπει ο ίδιος ο Τσίπρας να πάρει τη μεγάλη απόφαση και να κόψει το σκοινί, αφήνοντας τον Καμμένο να πέσει με πάταγο στην παράταξη που ανήκει.
Αυτή είναι η μεγάλη κίνηση του Πρωθυπουργού. Να αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού. Να αποσύρει ο ίδιος την πηγή του προβλήματός του και να τους περιμένει όλους στη Βουλή για τα περαιτέρω. Η Αριστερά μπορεί να επιβιώσει χωρίς να είναι στην Κυβέρνηση. Αν είναι με τον Καμμένο δεν μπορεί…
