Η μεγάλη των Δημοσκόπων σχολή

Του Διογένη Λόππα

Οι δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα δεν υπήρξαν ποτέ αξιόπιστες, ήδη από την εποχή του δημοψηφίσματος, όπου λειτουργώντας ως καρτέλ παραπληροφόρησης, έδειχναν ως ντέρμπι μια σαρωτική νίκη του ”Όχι”.    Η απλή λογική επιτάσσει ότι, αν υπήρχαν έστω ψήγματα επιστημονικής διαδικασίας, η απόκλιση θα ήταν εντός του στατιστικού σφάλματος και όχι 20%.  Είναι λοιπόν φανερό, ήδη από το 2015 και επανειλημμένα επιβεβαιωμένο, ότι οι καλοί αυτοί άνθρωποι, που για κακή μας τύχη αποτελούν μέλη της αυλής των κολάκων της Αγίας Οικογένειας (ή της ”αστικής Αθήνας”, κατά τον κ. Κοττάκη, αν υπάρχει τέτοια έννοια, ιδιαιτέρως κολακευτική για το συγκεκριμένο βλαχοσυνοθύλευμα απαίδευτων νεόπλουτων), που συντρώγουν τακτικά με τον κ. Καθηγητή του Μαξίμου και που οι εταιρείες τους (εντελώς τυχαία) αναλαμβάνουν δημόσια έργα με απευθείας αναθέσεις, απλούστατα χειραγωγούν τις μετρήσεις και προσαρμόζουν τα αποτελέσματα ανάλογα με τις ανάγκες τους.

Σε μια κανονική φιλελεύθερη δημοκρατία, θα είχε επέμβει αυτεπαγγέλτως ο εισαγγελέας, αφού πρόκειται εμφανώς για καλοστημένη απάτη και μάλιστα με εξαιρετικά δυσμενείς συνέπειες για την ποιότητα της δημοκρατίας μας και για καταστρατήγηση του Συντάγματος.  Και αυτό γιατί ένα εργαλείο διερεύνησης των τάσεων της κοινής γνώμης, έχει μετατραπεί σε Οργουελιανό μαστίγιο επηρεασμού της ψήφου, από μια δράκα πολύ συγκεκριμένων επιχειρηματιών που διαπλέκονται πολλαπλώς με το Καθεστώς των ωτακουστών.  Φυσικά, στην αφασική Μπανανία που η Δικαιοσύνη παίρνει γραμμή από το Καθεστώς, που η Προεδρία δεν έχει δει ή ακούσει τίποτα, που οι ”δημοσιογράφοι” ‘έχουν στεγνώσει από σάλιο και που τείνουν να καταργηθούν μέχρι και οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες έπειτα από το πρωτοφανές φιάσκο της εξεταστικής των υποκλοπών, κανένας δεν πρόκειται να ασχοληθεί με τις πειραγμένες μετρήσεις.

Κανένας;  Όχι, καθημερινοί πολίτες της διπλανής πόρτας στην πραγματικότητα έχουν σκάσει από τα γέλια με τις απαντήσεις του δείγματος των 1001, οι οποίοι φαίνεται ότι αλιεύτηκαν πλησίον της πλατείας Κολωνακίου ή των μοναδικών ταβερνών της Αράχοβας ή της Μυκόνου, όπου ως γνωστόν η άρχουσα τάξη της Μπανανίας διαθέτει κύρια κατοικία και εξοχικό.  Γιατί παραδίπλα, η κατάσταση μοιάζει διαφορετική αν δε  μυρίζει κιόλας μπαρούτι.  Κάτι οι τσαπατσουλιές και οι ιδεοληψίες της πανδημικής εκατόμβης, η απάθεια στην ακρίβεια, η τυφλή υποστήριξη της μαριονέττας του Κιέβου και η διεθνής ξεφτίλα των υποκλοπών, έχει οδηγήσει τη δημοτικότητα του πρώην λαοφιλούς ηγέτη σε επίπεδα πολικού ψύχους, πράγμα εμφανές σε οποιαδήποτε επαφή, οπουδήποτε στον κόσμο.  Οι δημοσκόποι πρέπει να είναι οι μοναδικοί άνθρωποι στη γη που πιστεύουν στη δημοφιλία Μητσοτάκη και στον εκλογικό του περίπατο.  Λογικό, αν σκεφτεί κανείς τα συμβόλαια που κυκλοφορούν ενδιαμέσως. 

Κάπως έτσι, η κατάσταση μετά τις μετρήσεις της βατερλοειδούς εμφάνισης Μητσοτάκη στη ΔΕΘ και το αναπόφευκτο γλέντι από Τσίπρα και Ανδρουλάκη που παραπέμπει σε κλασσική γερμανική ταινία ενηλίκων με άνω του ενός πρωταγωνιστές, θυμίζει τη διάσημη κωμωδία ”η μεγάλη των μπάτσων σχολή” και θα ήταν αρκούντων ιλαρή, αν δεν ήταν ταυτόχρονα τραγική, αλλά και επικίνδυνη, λόγω μιας τάσης που μαστίζει τις σύγχρονες κοινωνίες, μια τάση που έχει να κάνει με την ασφάλεια των επιλογών και πώς οι επιλογές αυτές συνήθως ταυτίζονται με το κοινώς αποδεκτό.  Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που ξαφνικά αυτοαποκαλούμενοι σοβαροί επιστήμονες, βάλθηκαν να μας τρελάνουν ομαδικά, παρουσιάζοντας πίτες και κολώνες που δεν πιστεύει ούτε η Θεία Κούλα.

Οι πιστοί αναγνώστες της στήλης γνωρίζουν ασφαλώς τη Θεία Κούλα, η οποία πιστεύει στη ΝΔ, στο Θεό, στο ιστορικό μεγαλείο της Ελλάδος και στην οικογένεια, με αυτήν ακριβώς τη σειρά.  Τολμώ να πω ότι κρυφοθαυμάζει το δικτάτορα Παπαδόπουλο και τους αστικούς μύθους του Πουλιού, όμως χάριν του Καραμανλή (του κανονικού, όχι του ακάματου, ούτε του μικρού προσήλυτου αυλοκόλακα), άφησε πίσω αυτές τις κατά τα άλλα θελκτικές δοξασίες και έδωσε όρκο στη δημοκρατία.  Κάθε φορά που πρέπει να διασταυρώσω κάτι δεξιό, επικοινωνώ με τη Θεία Κούλα, γιατί εκφράζει την ανόθευτη ψυχή της παράταξης.

Πρέπει λοιπόν να σας πω, ότι ήταν εξοργισμένη, όχι μόνο για τους λογαριασμούς, τη θέρμανση και την όλη συγκυρία, την οποία χαρακτήρισε εισαγόμενη και σε καμία περίπτωση ευθύνη της κυβέρνησης, αλλά για δύο πράγματα τα οποία αδυνατεί να κατανοήσει:  Πρώτον η ψυχή της και ο πνευματικός της είναι ταγμένοι στη Ρωσία και εκνευρίζεται με τη μεροληπτική στάση του αρχηγού στο θέμα και, δεύτερον και κυριότερο, είναι εξοργισμένη με την κυβερνητική διαχείριση των υποκλοπών.  Δεν καλοείδε την ιδέα να φέρονται σε αρχηγό κόμματος και μάλιστα ενδεχόμενου κυβερνητικού εταίρου σαν να είναι εγκληματίας και πιστεύει ακράδαντα ότι οι αρχές της παράταξης επιβάλλουν πιο ντόμπρα στάση, δηλαδή είτε να ανακοινώνουν δημόσια τις βρομοδουλειές του Ανδρουλάκη είτε να του ζητήσουν συγγνώμη.  

Συμπερασματικά, ήταν εξοργισμένη με το επιτελικό κράτος και τον επικεφαλής του και θα επιθυμούσε διακαώς να δει περισσότερα παραδοσιακά στελέχη σε υπουργικές θέσεις και ει δυνατόν αλλαγή ηγεσίας πριν τις εκλογές, τις οποίες με τη σημερινή ηγεσία θεωρεί χαμένη υπόθεση (απορίας άξιον πως δεν τέθηκε ερώτημα αλλαγής ηγεσίας στις πονηρές μετρήσεις). 

Η συζήτηση με τη Θεία Κούλα είναι πάντοτε απαιτητική διαδικασία, σου σπάει τα νεύρα σε τέτοιο βαθμό που θα προτιμούσες, αν σου έδιναν την επιλογή,  να ακούσεις ακόμα και την ιδιαίτερη φωνή του Αδώνιδος να απαντάει στις σκληρές ερωτήσεις του Σκάϊ, ωστόσο, σκέφτηκα, αν ο Μητσοτάκης έχει χάσει την εκτίμησή της, τι προσπαθεί να μας πει η σχολή των δημοσκόπων;

Η δε αναφορά της Θείας Κούλας στις υποκλοπές και η διασταύρωση που επιχείρησα με κανονικότερους δεξιούς, έρχεται σε πλήρη (μα πλήρη) αντίθεση με το διάσημο πλέον ”Υποκλοπές Τέλος” που διατυμπάνισε η ναυαρχίδα του Καθεστώτος στην πρώτη της σελίδα.  Ασφαλώς εκφράζουν ευσεβείς πόθους και καλά κάνουν, όμως η χρήση εμφανώς στημένων μετρήσεων για να προσδώσουν κύρος και αληθοφάνεια των πόθων αυτών, απέχουν πολύ από το να θεωρηθούν legit.  Κάποιος το χαρακτήρισε ”κατασκευή στοιχείων”, κάποιος άλλος το παραλλήλισε με κάποιον που έχει πλαστογραφήσει πτυχίο για να πάρει προαγωγή.  Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι μόνο μια αθέμιτη πρακτική απέναντι στα δύο μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά και μεγάλος κίνδυνος για το μέλλον του πολιτεύματος.  

Θέλω να πω, δεν είναι μόνο η αθώα εκτίμηση ψήφου, η οποία μπορεί να είναι και αληθοφανής αφού αθροίζοντας τα ποσοστά ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ φαίνεται ήδη η επικράτηση της προοδευτικής παράταξης, ούτε μόνο η εντελώς αυθαίρετη αναγωγή στην οποία οι στενοί φίλοι του Καθεστώτος εκφράζουν τις προσωπικές τους δοξασίες, καταφεύγοντας σε απλή μαντική χωρίς ίχνος επιστημονικής επάρκειας.  Όταν όλος ο πλανήτης ασχολείται με τους ιθαγενείς ωτακουστές, όταν ολόκληρο (σχεδόν) το ΠΑΣΟΚ έχει κάνει το θέμα σημαία και όταν το μεγαλύτερο κομμάτι του εγχώριου τύπου δημοσιεύει καθημερινά καινούρια στοιχεία, αποκαλύψεις και άρθρα γνώμης, την ίδια ώρα που δύο βασικές συνιστώσες της ΝΔ έχουν επισήμως αποστασιοποιηθεί, πώς μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι το θέμα δεν ενδιαφέρει κανέναν;  Πρόκειται για έφοδο στους ανεμόμυλους.  Όχι μόνο ενδιαφέρει, αλλά βρίσκεται σε κορυφαία θέση στις συζητήσεις του κόσμου.  

Να πιστέψω τα μάτια και τα αυτιά μου ή τους εργολάβους;  Τι θα κάνατε στη θέση μου;  (Ρητορικό).

Μόνη λύση η κοινή κάθοδος

Η τακτική αυτή που εφαρμόζει το καθεστώς δεν είναι νέα.  Κυριαρχεί στο μάρκετινγκ μεγάλων επιχειρήσεων παγκοσμίως και στοχεύει στην ψυχολογία της μάζας.  Η εξήγηση είναι απλούστατη: Ο μεγαλύτερος φόβος του σύγχρονου ανθρώπου είναι η επιλογή.  Οι ψυχολόγοι το ονομάζουν ασφάλεια (ή ανασφάλεια) της επιλογής.  Έρευνες έχουν αποδείξει ότι η μεγάλη μάζα της κοινωνίας  επιλέγει με γνώμονα τη γνώμη των άλλων, κοινώς ετεροπροσδιορίζεται με την ελπίδα ότι η επιλογή, είτε πρόκειται για αυτοκίνητο, για παπούτσια ή΄για ψήφο, δε θα τύχει της αποδοκιμασίας του Μεγάλου Χωριού.  Για το λόγο αυτό κάποιος επιλέγει για παράδειγμα AUDI, όχι επειδή οπωσδήποτε του αρέσει και παρόλο που η λογική του πάει σε κάτι ίσως οικονομικότερο ή ομορφότερο, αλλά επειδή η επιλογή του θα τύχει της αποδοχής του συνόλου, αφού κυριαρχεί η άποψη (που με μαεστρία κτίζει εδώ και δεκαετίες το γερμανικό μάρκετινγκ), ότι τα AUDI και γενικότερα τα γερμανικά μοντέλα είναι πολύ καλά και αξιόπιστα αυτοκίνητα.  

Ομοίως, ένας πολιτικός χώρος που κτίζει μεθοδικά αφήγημα απόλυτης κυριαρχίας, αυτοδυναμίας, δημοφιλίας και παράστασης νίκης, αυτόματα ευελπιστεί στην προσέλκυση μιας τεράστιας μάζας ανθρώπων που απλά επιθυμούν να είναι όχι ακριβώς με τον νικητή, αλλά με αυτόν που είναι γενικά αποδεκτός και σίγουρα όχι με τον άλλον που ακόμα και αν συμπαθούν πολιτικά, θα χρειαστεί να δικαιολογήσουν την επιλογή τους, καθώς το Σύστημα θα έχει αποδομήσει την κανονικότητά του.  Οι άνθρωποι αυτοί, που είναι και η πλειοψηφία γύρω μας, νοιώθουν ασφάλεια όταν επιλέγουν κάτι το οποίο θα προελκύσει θετικές γνώμες και αντίστοιχα νοιώθουν ανασφάλεια όταν νομίζουν ότι κάποιος μπορεί να  μιλήσει επικριτικά για την τσάντα ή τα παπούτσια τους.  Κοιτάξτε μόνο γύρω σας, πόσοι φοράνε NIKE, χωρίς κανέναν άλλο λόγο.

Αν στο χώρο του μάρκετινγκ η πρακτική αυτή είναι σχεδόν θεμιτή, σχεδόν, γιατί πράγματι μετέρχεται καταχρηστικών πρακτικών, πλην όμως το αποτέλεσμα έχει μόνο οικονομικές επιπτώσεις, στο χώρο της πολιτικής όμως, επιχειρείται, μέσω αποδεδειγμένα ασύστολων ψεμάτων ξεπλυμένων μέσα σε δήθεν επιστημονικά πλυντήρια, να χειραγωγηθεί η σιωπηρή πλειοψηφία με αθέμιτες ψυχολογικές μεθόδους.  Αν αυτό τώρα είχε γίνει με αδιάβλητα κριτήρια, δεν θα υπήρχε πρόβλημα, αφού πράγματι θα αποτύπωνε μια στιγμιαία τάση της κοινής γνώμης.  Όταν όμως επιχειρείται με ανοϊκές διατυπώσεις του τύπου ”Υποκλοπές Τέλος”, εκεί είναι εμφανές ότι υπάρχει τεράστιο ζήτημα, ιδιαίτερα για τα δύο μεγάλα κόμματα του προοδευτικού χώρου.

Γιατί, αν οι εργολάβοι επιθυμούν να κατευθύνουν μια κρίσιμη μάζα ενάντια σε αυτό που το ΠΑΣΟΚ έχει σηκώσει ως αντιπολιτευτικό λάβαρο και το κάνουν αυτό με πλαστά στοιχεία και τραβηγμένες από τα μαλλιά προσωπικές εκτιμήσεις, τότε υπάρχει πολιτειακό ζήτημα.  Το ίδιο και όταν οι ίδιοι άνθρωποι εμφανίζουν τερατώδεις εκτιμήσεις ως προς το σαρωτικό διάβα Τσίπρα στη ΔΕΘ, όπου ακόμα και φιλοκαθεστωτικοί τα μάλα αρθρογράφοι παραδέχθηκαν ότι ο πρωθυπουργός βγήκε με μώλωπες, και προσπαθούν να μας πείσουν ότι η κοινή γνώμη δεν αντελήφθη το παραμικρό, πάλι υπάρχει θέμα, θέμα δημοκρατίας.  

Αν λοιπόν τα δύο κόμματα του προοδευτικού χώρου δεν αντιδράσουν, θα βρεθούν προ δυσάρεστων τετελεσμένων.  Αφού είναι δεδομένο ότι η δικαιοσύνη δεν θα ασχοληθεί, η πολιτειακή ηγεσία θα προσποιηθεί ότι δεν κατάλαβε κάτι και ο Τύπος θα συνεχίσει το καθημερινό λιβάνισμα, ενισχυμένο μάλιστα με νέες θετικές μετρήσεις, η μόνη λύση στο πρόβλημα, είναι η, δια της τακτικής, αντιστροφή των όρων, δηλαδή ένας τρόπος που θα εξαναγκάσει κάποιες από τις μετρήσεις να αποτυπώσουν τη φθορά της κυβέρνησης και να προσδώσουν παράσταση νίκης στην αντιπολίτευση.  

Ποιος είναι αυτός ο τρόπος;

Πολύ απλά, όχι η μετεκλογική, αλλά η προεκλογική προγραμματική σύγκλιση ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ και η κοινή εκλογική κάθοδος.  

Δύσκολο; Ναι, αλλά πολύ φοβάμαι ότι αν τουλάχιστον δεν το προσπαθήσουν, απλά θα συντριβούν για ακόμα μια φορά στον τοίχο του Καθεστώτος, ενός Καθεστώτος  που από καιρό έχει αποδείξει ότι παίζει βρώμικα και που μετά τις υποκλοπές έχει απλά διολισθήσει στον πολιτικό υπόκοσμο.