Του Γιάννη Τεκίδη
“Ο,τι δεν πρόλαβε να σας κάνει ο πατέρας μου το 1947-48, θα σας το κάνω εγώ ανθελληνικά καθίκια”. Ποιος ξεστόμισε και ανάρτησε στο διαδίκτυο τα παραπάνω; Μα το υπόδειγμα χυδαιότητας και θράσους, ο Χρήστος Σκαλούμπακας, γιός του αρχιβασανιστή σωμάτων και ψυχών στο Ελληνικό Άουσβιτς, την Μακρόνησο την μαύρη περίοδο 1947-49 Παναγ. Σκαλούμπακα, και προβεβλημένου σήμερα στελέχους της ΝΔ.
Και λέμε για τον πατέρα του, βασανιστή σωμάτων και ψυχών, γιατί όπως αποδείχτηκε τελικά μάλλον υπήρξαν τυχεροί όσοι άφησαν την τελευταία τους ανάσα στο ανελέητο κολαστήριο, γιατί άλλοι, σαν έφτασε η ώρα της λύτρωσης, της απελευθέρωσης με σαλεμένα λογικά και κουρελιασμένη ψυχή, τερμάτισαν το υπόλοιπο του βίου τους σε μια αβάσταχτη δυστυχία.
Ο παραπάνω “δημοκρατικός αδάμας” και μια σειρά άλλοι όμοιοι και απαράλλακτοι του επιπέδου του από κάθε άποψη, αποτελούν μια σημαντική μερίδα των σημερινών στελεχών της αγνώριστης πολιτικά και ιδεολογικά ΝΔ που ετοιμάζεται, λέει, να κυβερνήσει τον τόπο. Η υποκριτική στάση της Νεοδημοκρατικής ηγεσίας ντυμένης με τα κουρέλια της μετριοπάθειας και της δήθεν αυτοσυγκράτησης, δεν πτοούν, ούτε έχουν την παραμικρή απήχηση στους Σκαλούμπακες της δεξιάς.
Ήδη από τώρα, ανενδοίαστα και δίχως προσχήματα απειλούν, προγραμματίζουν αντίποινα σε βάρος των πολιτικών τους αντιπάλων, ασχημονούν, βρίζουν και προσβάλλουν με φράσεις χαμαιτυπείου, όσους αντιστέκονται στην χυδαιότητα και τον φασισμό τους. Ούτε μια λέξη, μια φράση αποδοκιμασίας από τον Μητσοτάκη, και το πολύ-πολύ όταν πια η χυδαιότητα και η αλητεία ξεπεράσουν κάθε όριο, να διαγραφούν για λίγες ημέρες από τον κομματικό μηχανισμό, για να επανέλθουν με τιμές και δόξα, ως αναγνώριση των πολύτιμων υπηρεσιών τους στη παράταξη.
Οι πικρές μνήμες του παρελθόντος, οι βρικόλακες των πιο μαύρων πολιτικά περιόδων της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας, είναι και πάλι προ των πυλών. Προ των πυλών μιας πολύπαθης και βασανισμένης δημοκρατίας που για την στερέωση της απαιτήθηκαν θυσίες, δάκρυα και αίμα, χιλιάδων δημοκρατών και προοδευτικών ανδρών και γυναικών, οι οποίοι αψήφησαν πολλές φορές και ότι πολυτιμότερο, την ίδια τη ζωή τους, για να μην γυρίσει ξανά ο τόπος σε ανήλιαγα και σκοτεινά μονοπάτια.
Ένας μήνας πριν από τις εθνικές εκλογές και η ΝΔ επίμονα σιωπά η αναφέρεται αποσπασματικά στο πρόγραμμα της και αποφεύγει επιμελώς και στα όρια του κυνισμού, την πολιτική επί της ουσίας και προγραμματική αντιπαράθεση με τον Σύριζα. Αυτό που τους ενδιέφερε άμεσα και παρά την αλγεινή εντύπωση που προκάλεσε και προκαλεί η αναιτιολόγητη επιμονή της δεξιάς, αλλά και του ΚΙΝΑΛ, ήταν η με κάθε μέσον αποτροπή της κυβέρνησης από το νομικό και συνταγματικό της καθήκον, να ορίσει την ηγεσία της δικαιοσύνης.
Κι’ αυτό όταν προηγήθηκε πολύχρονη συναινετική προεργασία όλων των κομμάτων της βουλής, γι’ αυτό ακριβώς το θέμα. Τι φοβούνται λοιπόν και γιατί αυτή η ύποπτη σπουδή και επιμονή να χειριστούν τα πάντα αυτοί, ακόμη και ένα τέτοιας ιδιαιτερότητας ευαίσθητου ζητήματος, όπως αυτό της δικαιοσύνης εφόσον γίνουν φυσικά κυβέρνηση; Ίσως κάποτε να μας απαντήσουν, ιδιαίτερα δύο από τους πρωτοστατούντες αυτής της προκλητικής και ακατανόητης απαίτησης, οι Βενιζέλος και Λοβέρδος, από τα μεγαλύτερα πολιτικά λέσια που ανέδειξε η μεταπολίτευση.
Ο καθημαγμένος και όχι λίγες φορές προδομένος λαός μας, ας μη ξεχνά ποιοι και πως έχουν αναγάγει το πλιάτσικο του δημόσιου πλούτου, τον ιδρώτα και τους κόπους του, σε ιδεολογία και διαχρονική πρακτική. Ας μη λησμονά, ποιους εκπροσωπεί και για ποιoν αγωνίζεται η σημερινή ηγεσία της ακραία νεοφιλελεύθερης δεξιάς.
Μιας δεξιάς που χαμογελά χαιρέκακα και πατώντας στην αναιτιολόγητη συλλογική λαϊκή λήθη, ακόμη και των πρόσφατων πεπραγμένων της, έτοιμη να διαλύσει ότι με κόπο και θυσίες διασώθηκε τα τελευταία δίσεκτα χρόνια και ακούει στο όνομα, κοινωνικό κράτος, αξιοπρέπεια, προστασία της εργασίας, στήριξη των κοινωνικά και οικονομικά απόκληρων, ελπίδα και προσδοκία για ένα καλύτερο μέλλον, που ήδη άρχισε να αχνοφαίνεται.
Ο νεορεβανσισμός, η χυδαιότητα, οι απειλές, ο πολιτικός ξεπεσμός, οι Σκαλούμπακες, είναι εδώ. Είναι εδώ όμως και η μεγάλη δημοκρατική παράταξη, η αγωνιζόμενη ριζοσπαστική αριστερά, η προοδευτική λαϊκή συμμαχία που παίρνει καθημερινά σάρκα και οστά.
Η συμμαχία που θα αποτελέσει το γνήσιο λαϊκό ανάχωμα, ανάσχεσης και αποτυχίας των σχεδίων της μεταμφιεσμένης με διάτρητο δημοκρατικό μανδύα ακροδεξιάς.