Του Ιωάννη Δαμίγου
Το μεγαλύτερο και το πιο καταστροφικό λάθος, που προκάλεσε την φθίνουσα πορεία του τόπου έκτοτε, ήταν το φαινόμενο της αστυφιλίας που προκάλεσε ο “εθνάρχης” Καραμανλής. Δεν είμαι ιστορικός και δεν θα παραθέσω τα πεπραγμένα του. Όμως πάντα ήταν στην σκέψη μου η παγίδα της εγκατάλειψης της επαρχίας, για το κυνήγι του ελληνικού ονείρου της ευκαιρίας της επιτυχίας στην πρωτεύουσα.
Χωρίς να ληφθούν υπόψη και εκτιμηθούν οι σοβαρότατες μακροχρόνιες συνέπειες, που θα προκαλούσε ένα τέτοιο εγχείρημα, σε κατ’ εξοχήν αγροτικής παιδείας ασχολούμενων, εγκατάλειψης παραγωγικής επαρχίας για αλλαγή τρόπου ζωής σε αστικούς εργάτες εκ του προχείρου σε ό, τι. Έθεσε σε εφαρμογή αυτήν την προσφερόμενη αλλαγή, χωρίς μελέτη σχεδίου, σε ένα τεράστιο αμφιβόλου κατάληξης πείραμα χώρας.
Δεν χρειαζόταν προβληματισμός για την άμεση ερήμωση του πλέον παραγωγικού, ίσως μοναδικού τομέα οικονομίας, της αγροτικής άμεσα αναγκαίας παραγωγής προϊόντων. Μετατρέποντας εύκολα τον αγροτικό κόσμο σε τυχοδιωκτικές περιπέτειες κυνηγό ευκαιριών, άλλου ίσως πιο εύκολου τρόπου αστικής επιβίωσης. Έτσι άτσαλα και πρόχειρα, η Αθήνα άλλαξε βίαια σε προσπάθεια ενσωμάτωσης πληθυσμών από όλη την επικράτεια. Με μοναδικό κίνητρο τον γρήγορο και εύκολο πλουτισμό ή στην χειρότερη των περιπτώσεων, ένα καλό βόλεμα σε μια δουλειά, με στόχο και σκοπό την επιστροφή στα πάτρια εδάφη μετά από λίγα χρόνια επιτυχούς αμοιβής.
Το πρόσκαιρο της παραμονής στην πρωτεύουσα (ήλπιζε), είχε σαν αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει εκ του προχείρου τα της πόλης, Όλα αναπτύχθηκαν χωρίς μέτρο πρόνοιας, πρόληψης και προοπτικής, με το γνωστό προδιαγραφόμενο αποτέλεσμα του μόνιμου εγκλωβισμού, σε μια αφιλόξενη πόλη τερατούργημα. Ο θεσμός της αντιπαροχής πια, συνέτεινε στην περαιτέρω άναρχη οικιστική οικοδόμηση, επιδεινώνοντας την ήδη προ πολλού επιβαρυμένη κατάσταση.
Κανείς δεν σεβάστηκε την πόλη αυτή σαν δική του, φερόμενος σαν πρόσκαιρος επισκέπτης, μια και οι Αθηναίοι αποτελούσαν μειοψηφία, γιατί πίστευαν πως σε κάποια χρόνια θα την εγκατέλειπαν. Κάπως έτσι προχώρησε για να καταλήξει αφιλόξενη αυτή η πόλη και να χάσει όλες τις πολυτραγουδισμένες ομορφιές της, ακόμη και το ποτάμι της. Από τότε μέχρι σήμερα, πραγματοποιούνται εκ νέου εμβαλωματικές πανάκριβες πειραματικές “λύσεις”, καταδικασμένες εκ των προτέρων σε αποτυχία.
Η εγκατάλειψη της επαρχίας, μόνιμη και μεγάλη πληγή, η ερημοποίηση σημαντικών ακριτικών χωριών, ανήκει στην … κληρονομιά που μας άφησε ο ¨εθνάρχης” Καραμανλής. Δικό του έργο και η σημερινή πόλη της Αθήνας, που την ταλαιπωρούμε και μας ταλαιπωρεί, σαν σε μόνιμη τιμωρία, Η παγίδα….