Του Γ. Τεκίδη
Είναι διαπιστωμένο και παραδεκτό από επαΐοντες και μη, πως κατά κανόνα ο φονιάς κάποια στιγμή επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. Ποικίλλουν οι ερμηνείες της ανάγκης που νοιώθει να ξαναζήσει, να αναπαραστήσει έστω και νοερά το ανοσιούργημα του. Μεταξύ των διαφόρων ερμηνειών αυτής της συμπεριφοράς, διατυπώνεται και μια άλλη ενδιαφέρουσα προσέγγιση: αυτή της κατεπείγουσας ανάγκης που νοιώθει ο δράστης να ανακαλύψει τους ηθικούς φταίχτες της πράξης του, αυτούς που τον οδήγησαν υποτίθεται στο αδιέξοδο και τον έσπρωξαν τελικά στο έγκλημα. Έτσι που ίσως τελικά και αφού ανακαλύψει και πείσει και τον ίδιο του τον εαυτό, ότι οι άλλοι είναι και μόνο αυτοί οι υπαίτιοι για ότι έγινε, αισθανθεί μια στάλα λυτρωτικής ανακούφισης.
Με τα παραπάνω όπως και να το κάνουμε, προσιδιάζει και η συμπεριφορά και τα με τα όσα λέει, ο περιβόητος Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε, ο πάλαι-ποτέ πρόεδρος εκείνου του Γιουρογκρουπ , της οικονομικής για την πατρίδα μας κατοχής. Της επιτροπής εκείνης που κάθε συνεδρίαση της τα μοιραία χρόνια των μνημονίων ήταν και μια εικονική εκτέλεση της …ατίθασης και προπάντων…τεμπέλικης Ελλάδας με τα υπέρογκα χρέη. Όχι πως δεν ήταν υπαρκτά και με τεράστια την ευθύνη των πρασινογάλαζων κυβερνήσεων, τα χρέη εκείνα, όμως ο Σόιμπλε και οι οι παρατρεχάμενοι του στην επιτροπή, βυσσοδομούσαν και έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους, ώστε η οικονομική θηλιά να καταστεί θανατηφόρα για τον τόπο μας. Οι προτάσεις …διεξόδου από την μέγγενη του χρέους και της υποτιθέμενης βοήθειας προς ένα μέλος της ΕΕ, με πρωτοστάτη τον Καίσαρα Βόλφγκανγκ, έμοιαζαν στην κυριολεξία, λύσεις ευθανασίας.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει το αγέρωχο ύφος του Γερμανού, την αυτάρεσκη και γεμάτη προσποίηση έκφραση ανοχής και …διάθεσης για βοήθεια προς μαύρο πρόβατο της ευρώπης. Ποιος λησμονεί την πικρόχολη και μνησίκακη δήλωση του για την νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του Σύριζα το 2015 και για το τι την περιμένει στις διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν στη συνέχεια. Την απροκάλυπτη εξαγρίωση του, τις άμεσες και έμμεσες απειλές, για την απόφαση εκείνης της κυβέρνησης να αμυνθεί με επιχειρήματα τεκμηριωμένα και να απαιτήσει την δίκαιη αντιμετώπιση της από τους …εταίρους της στην ΕΕ. Στημένο εξ αρχής το παιχνίδι και δεδομένος ο ρόλος της χώρας μας, ως ένοχου παραβίασης του περίφημου Γερμανικής κυρίως έμπνευσης, συμφώνου σταθερότητας. Δεδομένη και προειλημμένη και η καταδικαστική απόφαση προς γνώση και συμμόρφωση και των άλλων που είχαν ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο η και ερωτοτροπούσαν με αυτόν.
Σήμερα και δεν είναι η πρώτη φορά, ο κάποτε παντοδύναμος Σόιμπλε μα και άλλοι ευρωπαίοι παράγοντες με σημαντικούς ρόλους στα πεπραγμένα εκείνης της γκρίζα πολιτικά εποχής της ΕΕ, όπως ο Γιούνγκερ, επανέρχονται και με ύφος και διάθεση απολογητική, παραδέχονται την αδικία και την ταπείνωση του ελληνικού λαού, στο βωμό των όποιων σκοπιμοτήτων τότε της ΕΕ. Μάλιστα ο πρώτος με το θράσος που τον διακρίνει, επιμένει πως ότι έκανε και πρότεινε ήταν προς το συμφέρον της χώρας μας, επειδή ο ίδιος πάντα έτρεφε φιλικά προς τον τόπο μας αισθήματα και πρόθεση του…ειλικρινής ήταν να μας βοηθήσει. Δυστυχώς για την ΕΕ που για αλλού ξεκίνησε και αλλού φαίνεται να καταλήγει, και τότε και τώρα, το έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας με όραμα και πολιτικό σχέδιο κατοχύρωσης και εμβάθυνσης της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, δίκαιης και επωφελούς για όλα της τα μέλη ανάπτυξης, πραγματικής πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης, είναι κραυγαλέα.
Όσο για τη χώρα μας, πώς να μην αναρωτιέται ο καθένας, αν οι φιλέλληνες Σόϊμπλε της Ευρώπης την αντιμετωπίζουν όπως αυτός εκείνη την εποχή, τι θα της κάνανε οι άλλοι, οι μισέλληνες;