Του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Ο γενάρχης της Νέας Δημοκρατίας – ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ξέρετε, εκείνος… – όταν είχε να αντιμετωπίσει τις ανησυχίες των δικών του (καταγγελίες δεν τολμούσαν ενώπιον Κ. Καρ.) για την νομιμοποίηση του ΚΚΕ, απαντούσε ότι «αλλιώς» δεν γινόταν σύγχρονη δημοκρατία.
Ο Μιλτιάδης Έβερτ – γιος του Άγγελου Εβερτ, με αναγωγή στην ΕΚΟΦ και άλλα της προδικτατορικής Δεξιάς, θυμάστε;… – ήταν εκείνος που φορτώθηκε την πρωτοβουλία για το άγαλμα της εθνικής συμφιλίωσης στην Κλαυθμώνος. Ο δε Κωνσταντίνος Μητσοτάκης – πολλαπλά «πατέρας» της σημερινής εκδοχής της Δεξιάς, σύμφωνοι;… – έκατσε στο ίδιο τραπέζι, για να συσταθεί Κυβέρνηση Συνασπισμού, ύστερα Οικουμενική με τον καπετάν Γιώτη/Χαρίλαο Φλωράκη.
Κι όμως, και όμως, πριν μερικές μόνο εβδομάδες είχαμε την επαναφορά του παλιάς κοπής αντικομμουνισμού με τη περίεργη, παρελθοντολάγνα εκείνη υπόθεση της πρόσκλησης της Εσθονικής Προεδρίας για συζήτηση «για τα θύματα των κομμουνιστικών καθεστώτων» και της μη-συμμετοχής της Ελλάδας.
Αναδύθηκαν παλιά – αρχαία, νομίζαμε, και ξεπερασμένα- αντανακλαστικά μαχητικού αντικομμουνισμού, ακόμη και στον περίγυρο της Νέας Δημοκρατίας. Χρειάστηκε μια βδομάδα για να αντιταχθεί ο Κυριάκος (με τοποθέτηση στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ), αφού πρόλαβε ο Άδωνις (με προσεκτική θέση) , ακόμη νωρίτερα βέβαια ο Κώστας Καραμανλής (ο βουλευτής Σερρών: ευνόητο). 
Έφυγε το ζήτημα από την επικαιρότητα. Έμεινε η ευκολία με την οποία ξεθάφτηκαν τα εγκλήματα, οι συμμοριτισμοί, η θεωρούμενη αυτονόητη σύνδεση κομμουνισμού με ολοκληρωτισμό. Άντε και η θεωρία των δυο άκρων.
Ε, τώρα που μας προέκυψε το Μακεδονικό – ένα ζήτημα που αναδεύει τον βυθό τόσο, ώστε ΟΥΤΕ ως πρόβλημα να το λέμε με το όνομά του, αλλά «Σκοπιανό» – το φαντασθήκαμε απο την πρώτη στιγμή.
Ανασύρθηκαν οι μνήμες συμμοριτισμού, σλαβομακεδονικών διεκδικήσεων, ΣΝΟΦ, Γράμμου/Βίτσι, Ψαράδων των Πρεσπών που ονομάζονταν Νόβιτσι, Νίκου Ζαχαριάδη, 5ης Ολομέλειας του ΚΚΕ.
Αλλά και με πιο ρηχή διάθεση αναδρομής σε σελίδες της Ιστορίας που δεν βοηθούν κανένα και σε τίποτε, επιδιώχθηκε να θεωρηθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (και ο Νίκος Κοτζιάς, φυσικά..) ως εκ της καταγωγής του – με λογική προπατορικού αμαρτήματος – προωθεί κάτι σαν τριτοτέταρτο γύρο, «εμφύλιο χαμηλής έντασης».
Απόδειξη η «αποδοχή του Μακεδονισμού», τεκμήριο ότι για κάποιες ώρες έμεινε στο τραπέζι συζήτηση για Μακεδονία του Ίλιντεν.
Αυτή η παλινόρθωση του αραχνιασμένου, αρχαίου ήδη, αντικομμουνισμού που κανείς δεν ξέρει πού θα καταλήξει να σημειωθεί. Καλόν πράγμα, όμως, δεν είναι.
