Του Ιωάννη Δαμίγου
Το μακροχρόνιο έλλειμμα παιδείας παράγει μειωμένη κρίση, που με την σειρά της δημιουργεί μειωμένη λογική με αδυναμία έκφρασης και αντίδρασης σε λυτρωτική καταφυγή στην υπομονή της στείρας ανοχής, χωρίς ελπίδα, Παραίτηση. Αποδοχή της μη αναστρέψιμης πραγματικότητας, με την ακούσια φυσική κατάληξη στην ανοχή. Σε μια έννοια που δεν οριοθετείται και όταν συμμαχεί με την αντοχή, καταλήγει σε παράλογη συνήθεια τρόπου επιβίωσης, όπως.
Όταν ένα καθεστώς καταλύει την απόδοση δικαίου, παράγει ανισότητες, επικροτεί την ανομία, καλύπτει την παρατυπία και προωθεί τους ανίκανους καιροσκόπους σε αρπαγή δημόσιου πλούτου, τιμωρώντας ακραία φτωχοδιάβολους και αθωώνοντας κατά συρροή εγκληματίες, μοιραία παραγκωνίζει την κοινωνία και αποδυναμώνει τους ήδη ταλαιπωρημένους, από την ικανότητα και της παραμικρής αντίστασης.
Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν με τακτικές δόσεις συνταγής, σαν φάρμακο και λίγο πριν συνειδητοποιηθούν από τους απαίδευτους, αποκτούν την αίσθηση της κανονικότητας, της μοιραίας επικράτησης του επιτήδειου ισχυρού, που συνθλίβει ό, τι αντισταθεί στον σκοπό του. Αυτό που ζούμε.Η ανοχή καταντά μάστιγα, καθώς ουδείς θέλει ή μπορεί να αναλάβει την ευθύνη της ατομικής διαμαρτυρίας στον παραβάτη του κόκκινου σηματοδότη, στον γείτονα που θορυβεί, στην απρόκλητη επίθεση της αστυνομίας, στην προκλητική απόφαση δικαστηρίου, στην μονόχνοτη δημοσιογραφία, στην παράδοση στον λαϊκισμό, μια και οι αρμόδιες αρχές “υπηρεσίας” ελέγχου απουσιάζουν μόνιμα ή δεν υπάρχουν καν.
Η αποθαρρυντική γραφειοκρατία, σε συνδυασμό με το κόστος και το μακροχρόνιο αμφίβολο αποτέλεσμα, ενισχύουν την ανάγκη της ανοχής. Η συλλογική προσφυγή αδυνατεί καθώς έχουν αποδυναμωθεί ή καταργηθεί δια νόμου και οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις δεν πείθουν, περί άλλων τυρβάζοντας. Όλοι οι δρόμοι είναι κλειστοί, εκτός αυτού της ανοχής.
Ένας ολόκληρος λαός ηττώμενος από το καθεστώς, καταγάγει Πύρρεια νίκη ανοχής! Που σηματοδοτεί την σύντομη αναμονή ακραίων δεινών, που αδυνατεί σαν ανεχόμενος, να φανταστεί ή ακόμα και να ενδιαφερθεί. Όταν δεν υπάρχουν όρια στην ανοχή, γιατί να υπάρξουν όρια στα ακραία δεινά; Στην επερχόμενη διάλυση και σε αυτά που θα ακολουθήσουν, κανείς … προοδευτικός ηγέτης δεν θα αναλάβει την ευθύνη απίθανης διάσωσης. Με ό, τι σημαίνει αυτό. Αυτά ανεχθήκαμε και άλλα τόσα θα ανεχθούμε και ακόμα περισσότερα, από την Πύρρεια νίκη μας.