Του Γ. Λακόπουλου
Ας αρχίσουμε με ένα ερώτημα: έχει πολλά στελέχη ο ΣΥΡΙΖΑ σαν τον Ευκλείδη Τσακαλώτο; Με τις σπουδές, την επιστημονική κατάρτιση, την ακαδημαϊκή σταδιοδρομία, την ευχέρεια διεθνούς κυκλοφορίας, την προσωπική αγωγή, ακόμη και το φλεγματικό χαρακτήρα του;
Για να διευκολυνθούν κάποιοι: έχει πολλούς από όσους υπηρέτησαν στις κυβερνήσεις Τσιπρας μεταξύ 2015 -19 που να δικαιολογούν το χαρακτηρισμό του επιτυχημένου;
Αν έχουν τότε να τους εμφανίσουν και να είναι βέβαιοι ότι στις εκλογές θα κάνουν περίπατο.
Αν δεν ξέρουν τους λόγους, ας κατέβουν στο δρόμο να ρωτήσουν τους πολίτες. Και αν τους πουν ότι η επόμενη κυβέρνηση Τσίπρα χρειάζεται Πολάκηδες και Φίληδες και όχι Τσακαλώτους για να φέρουν αποτέλεσμα, να πράξουν αναλόγως.
Αν όμως είναι σε θέση να αναγνωρίσουν την προσωπική αξία του πρώην υπουργού, τότε να αναζητήσουν αυτούς που μεθόδευσαν την υποβάθμιση του στις εκλογές για την ΚΕ.
Ο ίδιος ο Τσακαλωτος δεν είναι άμοιρος ευθύνης σ’ αυτό. Ο ίδιος διάλεξε για τον εαυτό του το ρόλο του αρχι-ιντριγκαδόρου.
Παρότι όλοι ξέρουν πως στην αντιηγετική συσπείρωση “Ομπρέλα” δεν είναι ιθύνων νους. Άλλος διευθύνει την υπονόμευση Τσίπρα και άλλος θέλει να τον διαδεχθεί σ’ αυτόν το ρόλο.
Ο Τσακαλώτος είναι κάτι σαν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της φράξιας. Και στην “Ομπρέλα” και στους “53+”, με τους οποίους εκκίνησε τη σταδιοδρομία το στον φραξιονισμό- με το πρόσχημα της ιδεολογικής καθαρότητας.
Κακό του κεφαλιού του. Υποτίμησε τον εαυτό του ως παράγοντα ενίσχυσης του κόμματός του, υπό την ηγεσία Τσίπρα, που προκύπτει από την αποδοχή του στην κοινωνία. Έτσι αναδεικνύονται οι ηγεσίες. Δεν προκύπτουν από παρασυνεδριάσεις κομματικών μηχανισμών.
Ο Τσακαλώτος αδίκησε για δεύτερη φορά τον εαυτό του με την επίδειξη ελιτισμού που έκανε από την “Καθημερινή”. Αν ο Τσίπρας είναι “ανασφαλής” και αν ο ίδιος ως απόφοιτος σχολείων με ιστορία αιώνων έχει “αστική αυτοπεποίθηση” είναι θέμα αυτοδιαχείρισης για τον καθένα.
Δεν αφορά την πολιτική, που κρίνεται από τις θέσεις τους, τη σχέση του με την κοινωνία και την απήχηση του στο λαό. Πολιτικός χωρίς λαϊκό έρεισμα δεν υπάρχει πουθενά στον κοινοβουλευτισμό.
Η συνέντευξη ήταν γκάφα και θα έπρεπε να έχει οδηγήσει τον Τσακαλώτο στη συνειδητοποίηση της λανθασμένης εσωκομματικής λειτουργίας του.
Δεν το έκανε και κάποιοι τον ώθησαν να χρεωθεί στο συνέδριο την προβοκάτσια της τελευταίας στιγμής. Αφέλεια, για την οποία αυτοαπαξιώθηκε.
Αλλά ανεξάρτητα από τους ερασιτεχνισμούς του πρώην υπουργού, η μανία που έδειξαν οι “ορθόδοξες φράξιες” εναντίον του δεν δικαιολογείται.
Ο Τσακαλώτος, ίσως και κάποιοι άλλοι από του 53+ -όπως ο Ξανθός και ο Χαρίτσης– έπρεπε να εξαιρεθούν από την στοχοποίηση των κατ’ επάγγελμα “προεδρικών”. Η παρουσία τους στο ρετιρέ του ΣΥΡΙΖΑ ωφελεί το κόμμα.
Τώρα πια ανήκει στην αρμοδιότητα του Αλέξη Τσίπρα να αποκαταστήσει τα πράγματα κατ’ αξίαν. Αλλιώς κάποιοι θα ωθήσουν τον παλιό υπουργό του στην έξοδο.
Μετά την απώλεια πρώτα του Γιάννη Πανούση και μετά του Νίκου Κοτζιά –αλλά και του Γ. Χουλιαράκη, για να μην υπολογίσουμε και τον Ν. Χριστοδουλάκη– δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει και τον Τσακαλώτο.
Λύση έχει και είναι αυτή που έλεγαν οι πολιτικοί -πέραν του ΚΚΕ, με τις πρακτικές των εσωτερικών εξοντώσεων: καθαρές εξηγήσεις, καθαρές θέσεις, καθαρές σχέσεις.
