Του Γιαννάκη Ομήρου
Στο προσχέδιο της διαβόητης Έκθεσης του Γ.Γ του ΟΗΕ προς το Συμβούλιο Ασφαλείας για την ανανέωση της ΟΥΝΦΙΚΥΠ, καταγράφεται η απροκάλυπτη πλέον παραμόρφωση της ουσίας του Κυπριακού ως διακοινοτικής διαμάχης. Με επίρριψη ευθυνών στις «δύο πλευρές» για τη στασιμότητα στο Κυπριακό και για την «όξυνση της ρητορικής τους». Καμμιά αναφορά στην συνεχιζόμενη κατοχή της Τουρκίας και καμμιά αναφορά στις εξωφρενικές απαιτήσεις Τουρκίας και ψευδοκράτους για «κυριαρχική ισότητα» και «λύση δύο κρατών».
Αλλά γιατί διαμαρτυρόμαστε και αγανακτούμε για την προσέγγιση αυτή του Γκουτέρες;
Ξεχάσαμε ότι ενώ η τουρκική πλευρά παραμένει άτεγκτη, αδιάλλακτη, προκλητική και προπετής στο Κυπριακό και στη διαδικασία των συνομιλιών, η δική μας πλευρά εξακολουθούσε να επενδύει στη φενάκη των λεγόμενων μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης. (ΜΟΕ);
Ενώ η τουρκική πλευρά – Τουρκία και ηγεσία του ψευδοκράτους – επιδίδονται σε επιχείρηση αναβάθμισης του ψευδοκράτους, ως προοιμίου για ανάληψη εκστρατείας αναγνώρισης του παράνομου μορφώματος των κατεχομένων, εμείς ζούσαμε στην αυταπάτη των (Μ.Ο.Ε).
Ωσάν το Κυπριακό να υπήρξε ή να είναι ζήτημα έλλειψης εμπιστοσύνης μεταξύ Ε/Κ και Τ/Κ. Οποία πλάνη!
Με διαγραφή της τουρκικής κατοχής.
Επιστράτευσε η τουρκική πλευρά τα Μ.Ο.Ε., για τα οποία γίνεται λόγος στη συμφωνία της 11ης Φεβρουαρίου, για να παραπλανήσει τη διεθνή κοινότητα εκμεταλλευόμενη την ακατανόητη αφέλεια της Ε/Κ πλευράς και της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Εκμεταλλευόμενη επίσης μια άλλη ακατανόητη υποχώρηση που προβλήθηκε και υιοθετήθηκε ανεπίτρεπτα ως δήθεν ΜΟΕ, την επιστροφή της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου. Και όμως η επιστροφή της Αμμοχώστου περιελήφθη ρητά ως υποχρέωση της Τουρκίας στα ψηφίσματα 550 και 789 του Συμβουλίου Ασφαλείας αλλά και στη συμφωνία υψηλού επιπέδου Κυπριανού – Ντενκτάς του 1979. Τόσο στα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας όσο και στη συμφωνία Κυπριανού – Ντενκτάς, η επιστροφή της Αμμοχώστου θα έπρεπε να υλοποιηθεί ως μονομερής υποχρέωση της Τουρκίας χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα.
Και όμως. Η δική μας πλευρά, η Ε/Κ πλευρά και η Κυπριακή Δημοκρατία, εγκατέλειψαν ψηφίσματα και τη συμφωνία του 79 και παζαρεύει ανταλλάγματα για την επιστροφή της Αμμοχώστου. Βέβαια η τουρκική πλευρά αρνείται πεισμόνως την επιστροφή της Αμμοχώστου. προβάλλοντας το επιχείρημα ότι αυτό αποτελεί το βασικό διαπραγματευτικό όπλο της και ότι συνδέεται με τη συνολική λύση του Κυπριακού.
Στο μεταξύ ο εδώ αντιπρόσωπος του Γ.Γ του ΟΗΕ κ.Στιούαρτ εκχωρεί έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας στη γραμμή καταπαύσεως του πυρός στις δυνάμεις κατοχής για ανακαίνιση του γηπέδου της «Τσεντίγκαγια».
Η κατάσταση έχει μετατραπεί σε θέατρο του παραλόγου. Η τουρκική πλευρά διευκολύνεται στον στόχο της για αναγνώριση του ψευδοκράτους ενώ η Κυπριακή Δημοκρατία και η Ε/Κ πλευρά αρκείται σε Μ.Ο.Ε. Ωσάν το Κυπριακό δεν είναι θέμα εισβολής – κατοχής από την Τουρκία αλλά θέμα αποκατάστασης της εμπιστοσύνης Ε/Κ και Τ/Κ.
Η πλάνη εξελίσσεται σε τραγέλαφο.
Πρώην Προέδρου της Βουλής Των Αντιπροσώπων