Του Ιωάννη Δαμίγου
Έχουν συμβεί τα ανείπωτα, τα πλέον αντισυνταγματικά και εξακολουθούν να συμβαίνουν οι ετσιθελικές απολυταρχικές αποφάσεις. Μετά την τελευταία πραξικοπηματική μεθόδευση άρνησης του αιτήματος άμεσης ενημέρωσης της βουλής, από τον κ Ράμμου της ΑΔΑΕ, αποχώρησε από την επιτροπή θεσμών και διαφάνειας ο ΣΥΡΙΖΑ!
Επιτέλους ποια άλλη πρόκληση και ποιου μεγέθους προσβολή της δημοκρατίας χρειάζεται η αξιωματική αντιπολίτευση για να αποχωρήσει από την βουλή, διασώζοντας υπόλοιπο αξιοπρέπειας. Βουλή ονομάζεται το κτίριο, ο χώρος, γιατί σαν βουλή της δημοκρατίας δεν λειτουργεί εδώ και καιρό. Είναι ο χώρος όπου έχουν καταλάβει, μετά από εξαπάτηση ψηφοφόρων, διάφοροι μεταπράτες και κλεπταποδόχοι, που αποφασίζουν και διατάσσουν περί των συμφερόντων των.
Ο υποτιθέμενος έλεγχος από την αξιωματική αντιπολίτευση εντός της βουλής, των νομοθετικών αποφάσεων είναι καταγγελτικός και μόνο. Πέραν τούτου, σε τίποτα άλλο δεν μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά, παρά να παρακολουθεί τα αντισυνταγματικά και ευτράπελα που συμβαίνουν. Αναρωτιέμαι λοιπόν, ποιος ο λόγος να παραμένει σε μια τέτοια “βουλή”;
Την στιγμή που μια αποχώρηση, θα γινόταν πρώτη και εντυπωσιακή παγκόσμια είδηση καταγγελίας, των όρων που προσβάλλουν εξόφθαλμα και εμποδίζουν την λειτουργία της δημοκρατίας στην χώρα μας. Που θα ταίριαζε χρονικά με τα καταγγελλόμενα στην προβληματική Ευρώπη, αναδεικνύοντας και ενισχύοντάς τα επίκαιρα.
Προς αφύπνιση ειδημόνων και κοινωνιών, υπογραμμίζοντας την γενικότερη ανάγκη, για υποτυπώδη έστω έλεγχο και μια αναστολή στον ξέφρενο εκτροχιασμό ηθικής και νομικής κατρακύλας, που θυμίζει έντονα τα πρώιμα στοιχεία του παγκοσμίου πολέμου, που οδηγεί πάντα η σήψη. Θα ήταν, έστω και αργά, μια κίνηση που θα προβλημάτιζε και τον τελευταίο ανόητο. Θα μάθαινε αναγκαστικά από τα κανάλια που παρακολουθεί, πως κάτι σοβαρό συνέβη, πως ίσως υπάρχει κάποιος σημαντικός λόγος αποχώρησης από την βουλή, της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ίσως και των άλλων κομμάτων, του περίφημου “δημοκρατικού τόξου”.
Να μετουσιωθεί σε σάρκα και οστά μια αντίσταση, μια δημοκρατική ουσιαστικά κίνηση απαίτησης ενός τέλους στον άκρατο αυταρχισμό. Η αποχώρηση, θα αναγκάσει το γελοίο καθεστώς, γιατί αστεία είναι όλα τα καθεστώτα και αποκτούν οντότητα μόνο όταν λαμβάνονται ως σοβαρά, να κλονισθεί και να φανερώσει τον φόβο και τον τρόμο του, ως δειλό και μόνο.
Κάποτε ο Παττακός αρκετά χρόνια μετά, είχε δηλώσει ευθαρσώς, πως αν μας κάνατε ένα “φου” θα πέφταμε! Σήμερα λοιπόν, ακόμα αναζητείται ο θεσμός που θα αποφασίσει, έστω και καθυστερημένα, να κάνει το “φου” σε αυτές τις αστείες καρικατούρες. Τι άλλο περιμένετε άραγε;