Του Ιωάννη Δαμίγου
Ξεθωριάζουν οι ταυτότητες κομμάτων, χάνονται όρια και κόκκινες γραμμές, η δεξιά στρέφεται ξεκάθαρα ακροδεξιά και η αριστερά καλοβλέπει το προξενιό με την κεντροδεξιά. Παγκοσμίως συμβαίνει αυτό, όχι μόνο εδώ, απλώς άργησε, ως συνήθως, να φθάσει και να συμβεί η ανάλογη προσαρμογή. Έννοιες, όπως, αριστερά, σοσιαλισμός, συντηρητισμός, νεοφιλελευθερισμός και άλλες έχουν χάσει το περιεχόμενό τους και αναπροσαρμόζονται όπως οι εξελίξεις απαιτούν ή επιβάλλουν για την επιβίωσή των.
Με δυο όμως διαφορές. Οι μεν αριστεροί ανοίγονται και προσχωρούν στο “περίπου”, σε αναγκαία προσπάθεια να προσεγγίσουν τους πάλαι ποτέ κεντρώους και κεντροδεξιούς, οι δε “σοβαροί” ακροδεξιοί προσεγγίζονται από όλους τους άλλους. Υπάρχει λοιπόν μια σαφής μετάλλαξη τόσο στην αριστερά όσο και στην ακροδεξιά, μόνο που στην δεύτερη, είναι τόσο πρόσκαιρη, όσο και υποκριτική.
Η αριστερά παντού υποχωρεί, είτε γιατί δεν έπεισε, είτε γιατί δεν κατάφερε να παλέψει με τον ισχυρό καπιταλισμό όταν και όπου ανέλαβε την διακυβέρνηση, με αποτέλεσμα να ενδώσει σε εκβιαστικές πανίσχυρες πολιτικές και να χάσει την αξιοπιστία της. Αναζητώντας πλέον λύση στην χωρητικότητα του “περίπου”, ή για ανασύνταξη δυνάμεων, δύσκολο, ή για μια συσπείρωση όλων των άλλων, ακόμα πιο δύσκολο. Η ακροδεξιά έχει πιο εύκολο έργο, μια και οι συνθήκες εξυπηρετούν, καθώς αγκαλιάζει έμπειρα και ασφυκτικά κάθε απαίδευτο και απελπισμένο, δηλαδή ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής παρηκμασμένης κοινωνίας.
Σαφώς, η χωρητικότητα του “περίπου”, την εφοδιάζει με αρκετή καύσιμη ύλη και ενέργεια. Αυτό συμβαίνει και στον υπόλοιπο κόσμο, με συν πλην αναλογίες. Τελευταίο παράδειγμα, η οριακή νίκη του “περίπου” Λούλα, απέναντι στον ακροδεξιό Μπολσονάρου, που συνεργάστηκε ακόμα και με πρόσφατους διώκτες του, για αυτήν την διαφορά του 2%. Σημειώνω ως “περίπου” αυτό που εκπροσωπεί πλέον ο Λούλα, γιατί αριστερά δεν το λες. Προς αναζήτηση νέων ερμηνειών πολιτικού προσδιορισμού ταυτότητας ή όρων, προκειμένου να εμπεριέχουν συμβιβασμούς, υποχωρήσεις, παραχωρήσεις και συμμαχίες. Για όσο μας επιτρέπουν ακόμα τέτοιες δημοκρατικές διαδικασίες. Το πείραμα της Ευρωπαϊκής διακυβέρνησης, μπορεί να απέτυχε εκούσια του στόχου του, αλλοίμονο, αλλά πέτυχε σε χρονική διάρκεια και ανοχή, χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις από τους λαούς της.
Πιθανόν το “περίπου” να έχει σχεδιασμό εφαρμογής τα επόμενα χρόνια, καθώς το υπάρχον μοντέλο δεν μπορεί να ανταποκριθεί στους κινδύνους που προκύπτουν ανεξέλεγκτοι. Ένα καλοδουλεμένο “περίπου”, που θα αυξάνει τον έλεγχο, θα χωράει πολλά και πολλούς, θα βολέψει ίσως ή και θα το βολέψουν σε περιορισμένη κλίμακα ελευθερίας, όπως ήδη συνηθίζουμε.
Όσο ο παγκόσμιος πλούτος παραμένει συγκεντρωμένος περίπου στο 2% του πληθυσμού, οποιαδήποτε αισιόδοξη συζήτηση για ένα καλύτερο μέλλον, αποτελεί ουτοπία. Ρήγματα στο σύστημα εξουσίας, δεν προβλέπονται, αλλά η ελπίδα θα παραμένει ακόμα, σαν ένα δύσκολο ρομαντικό δύσβατο μονοπάτι προς την αναζήτηση χαμένης ανθρωπιάς.