Του Ιωάννη Δαμίγου
Η απογοήτευση που παράγεται από ακούσιες και εκούσιες εκφάνσεις γεγονότων, έχει ρίξει στα τάρταρα την ψυχολογία τουλάχιστον των σκεπτόμενων πολιτών. Ακούσιες εκφάνσεις, που ξεπερνούν τις φτωχές μας δυνατότητες ειρηνευτικής πρότασης και λόγω έλλειψης κυβερνητικής σοβαρότητας, όπως ο πόλεμος στην γειτονιά μας.
Με μια ανέτοιμη, αλλοίμονο, κυβέρνηση να υπερασπισθεί την προφύλαξη των πολιτών της, από τις δεινές συνέπειες αυτού του πολέμου, της οικονομικής και επισιτιστικής κρίσης. Αφού ασχολείται με το μοναδικό σκοπό και λόγο έργου, αυτόν της αποκομιδής μπαζών κέρδους των ημετέρων.
Εκούσιες εκφάνσεις είναι οι αισθητές και μεγάλες απώλειες ποιότητας της ζωής μας, που παραδώσαμε επιπόλαια σε αργυραμοιβούς. Δικαιοσύνη, υγεία, εργασία, παιδεία, πολιτισμό, αξίες, οικονομία και σεβαστό ποσοστό ελευθερίας ακόμα, πανάκριβα κειμήλια αγώνων, τα πλειστηριάσαμε στον διαγωνισμό της ευτέλειας. Έμεινε, πλημμυρίζοντας το κενό, η τεράστια απογοήτευση και μια θλίψη που έγινε η μόνιμη εφιαλτική σκιά μας.
Η ατομική θλίψη, που εμφανίζεται πριν καν την προσπάθεια της σκέψης και μόνο, για κάτι απλό που φαντάζει όμως τόσο αδύνατο να πραγματοποιηθεί. Η θλίψη της μοναξιάς, της αδυναμίας, της απογοήτευσης, που τόσο εύκολα μας επέβαλαν με ένα απλό “στην υγειά μας” και μας πλάσαραν με χορούς, τραγούδια, ταξίδια, κέφι, δωροεπιταγές, ξέφρενα πάρτι, μεθώντας μας μόνο και μόνο σαν πιστούς θεατές, από την τηλεοπτική οθόνη.
Η θλίψη του όχλου, που αναζητά ενόχους για λιντσάρισμα, εξαγνίζοντας την δική του ευθύνη, σώζοντας τον δικό του, τον χειρότερο βιαστή και εν δυνάμει δολοφόνο, που γλίτωσε από τύχη καπατσοσύνη και μέσον το αυτόφωρο.
Η θλίψη της απόγνωσης από τα μέσα του μήνα, που σε κυριεύει γιατί δεν “βγαίνεις” πάλι με τίποτα και δεν έχεις να περιμένεις κάτι από κανέναν, η χειρότερη.Και όλη αυτή η απέραντη θλίψη προήλθε από μια άλογη επιλογή, από ένα καπρίτσιο δήθεν, από μια εκδίκηση τάχα, θλιμμένε μου.Από αγοραίους ακροδεξιούς πολιτικούς που γνώριζες και εδώ είναι το επαναλαμβανόμενο δράμα σου, που κατάντησαν την χώρα σου πρώτη στα χειρότερα επιτεύγματα.
Στην φτώχια, στην ανεργία, στους θανάτους, στην ελευθερία του τύπου, στην ακρίβεια, ακόμα στην χειρότερη χώρα για παιδιά! Οι τελευταίοι στην … ευτυχία. Η χώρα της θλίψης.