Θανάσης Θεοχαρόπουλος: Το υγιές πρόσωπο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης

Του Γ. Λακόπουλου

 Από τότε που ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος αντικατέστησε τον Φώτη Κουβέλη στην ηγεσία, η ΔΗΜΑΡ  είναι μια πολιτική οργάνωση που θυμίζει αυτό που έλεγαν στα τέλη του 19ου αιώνα οι πολιτικοί για την Ελλάδα: “μικρά, πλην τιμία”.

Είναι ένα μικρό κόμμα με μια μόλις έδρα στη Βουλή, αλλά με πολιτικό διασκελισμό πολύ συχνά  μεγαλύτερο του ΠΑΣΟΚ που είναι ο μεγαλύτερος εταίρος στη Δημοκρατική Συμπαράταξη.

Αν κατάφερε κάτι ο Θεοχαρόπουλος ως τώρα είναι να κρατήσει το κόμμα του έξω από την κουζίνα  του επηρεασμού από θολές σκοπιμότητες, ή από εξωτερικούς παράγοντες, όπως συμβαίνει με την πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ που έπαιρεται ότι “την έχει σαν παιδί του” συγκεκριμένος επιχειρηματίας.

Ο ίδιος αποφασίζει με τα πολιτικά και ιδεολογικά κριτήρια που ορίζει η φυσιογνωμία του κόμματός του και η  συνείδησή του.

Έτσι κατάφερε να διασώσει ένα αγαθό που βρίσκεται σε ανεπάρκεια στην πολιτική σκηνή σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά: τη συνέπεια. Την ανάδειξη των αρχών του πάνω από τις τρέχουσες σκοπιμότητες.

Το απέδειξε όταν αρνήθηκε να συρθεί πίσω από τη Φώφη Γεννηματά και να καταψηφίσει την απλή αναλογική, που υπήρξε τα άγια των αγίων στα αιτήματα την ανανεωτικής Αριστεράς, την οποία υπηρετεί κατακυριολεξια: την ανανεώνει με την παρουσία, το λόγο και το ήθος του.

Τώρα πήρε τις αποστάσεις του μια ακόμη σοφιστεία της Φώφης η οποία  από τη μια ομνύει στον Διμέτωπο -έτσι στην ουσία συνδράμει τον Μητσοτάκη κατά του Τσίπρα- και από την άλλη ζητάει “κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης όλων των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων”. Μετά  από εκλογές από τις οποίες επιθυμεί να βγει ενισχυμένη

Με παρρησία ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ  διαχωρίζει τη θέση του, κρίνοντας ότι έτσι όπως είναι σήμερα  τα πράγματα “η διαδικασία των εκλογών μπορεί να δημιουργήσει η ίδια πιστωτικό γεγονός στη χώρα πριν κλείσει η αξιολόγηση”.  Άρα, αν η Φώφη θέλει κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας -και δεν επιδιώκει απλώς μετεκλογική συγκόλληση τη με τον Κυριάκο-  η σωφροσύνη επιβάλει να τη ζητήσει από την παρούσα Βουλή.

Τα  πλεονεκτήματα του Θεοχαρόπουλου στο σχήμα  “Δημοκρατική Συμπαράταξη” είναι δυο και τον ξεχωρίζουν από τους κενόδοξους  αξιωματούχους του χώρου.

Πρώτο, αν μιλάμε για σχήμα της Κεντροαριστεράς, ο ίδιος και το κόμμα του εκπροσωπούν απολύτως ιδεολογικά και πολιτικά αυτόν το χώρο.

Δεύτερον, ο ίδιος δεν έχει εμπλοκή στο ημίφως της συναλλαγής μεταξύ της Φώφης και του Γ. Παπανδρέου- για  λόγους που αφορούν το ΠΑΣΟΚ και για την ακρίβεια το παρελθόν  του -με τα χρέη και τις λοιπές εκκρεμότητες. Πάντως όχι το μέλλον του, ή το μέλλον της ελληνικής Κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας.

Από αυτή την άποψη η ΔΗΜΑΡ και ο πρόεδρος της αποτελούν το υγιές τμήμα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης,  όπως υπάρχει σήμερα, αλλά και όπως ενδέχεται να διαμορφωθεί στο μέλλον με τη “συμμαχία των γόνων”. Η ανυποληψία του  παλαιοπασοκικού παρασκηνίου δεν τον αγγίζει.

Ανεξάρτητα από την εκλογική επιρροή του κόμματός του ο Θεοχαρόπουλος   είναι “άσσετ”  για τον κεντροαριστερό χώρο, για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο που άρεσε κάποτε στον Αλέξη Τσίπρα -για λάθος λόγους και για λάθος πρόσωπο.  Έχει το προφίλ του πολιτικού που χρειάζεται η σημερινή κεντροαριστερά: διαυγής, ευπρεπής και  επίμονος στις αξίες του.

Ότι ορισμένοι από το ΠΑΣΟΚ δεν τον συμπαθούν και θα τον ήθελαν εκτός  Βουλής δεν είναι παράδοξο. Έχει τα προτερήματα που αντιπαθούν και δεν έχει τα μειονεκτήματα που λατρεύουν.