Του Ιωάννη Δαμίγου
Θα φεύγω με τα πόδια, με την σκέψη, μακριά από τόσο ψέμα και υποκρισία, τρέχοντας. Μακριά από τους πολλούς, τους κοινούς, τους τραγικά ίδιους, που βολεύονται ράθυμα σαν θεατές του μοιραίου. Θα φεύγω όσο μακριά μπορώ, από την κινούμενη άμμο της καθημερινότητας, από τις ειδήσεις που μουμιοποιούν, από στατιστικές ποσόστωσης κολόνας και πίτας. Θα φεύγω μακριά, γιατί η αλήθεια μου τους τρομάζει, η ευθύνη μου τους ταράζει και έχω στο κουτάκι το τελευταίο νοτισμένο σπίρτο, να φιλάω.
Θα φεύγω, από τις πλατείες και τα στενάκια, τα στέκια και τα παγκάκια που λέριασαν, τα σημάδεψαν και τα νοικιάζουν πια. Θα φεύγω από το ύπουλο ίσιωμα της μετριότητας, την εύκολη κατηφόρα της ανικανότητας, τα μπουλούκια των περίπου ικανοποιημένων. Θα φεύγω από τις πολιτικές λοταρίες τις ελπίδας, από το συνονθύλευμα των οπαδών της ασάφειας, της συντροφικότητας του εγώ. Θα φεύγω από τα αποφθέγματα και τις αποφάνσεις, την ποταπή χρήση στις ρήσεις ποιητών, την ανάγκη ερμηνείας νοήματος.
Θα φεύγω από την λογοκρισία του βλέμματος, το σήκωμα του φρυδιού, τις βιβλιοθήκες ντεκόρ στο πλάνο, τα γυαλιά με θολούς φακούς. Θα φεύγω μακριά από τον εκκωφαντικό θόρυβο του τίποτα, από τα βαρετά πυροτεχνήματα. Θα φεύγω από τις καθιερωμένες γιορτές, τις λογής πίστες και κατηχήσεις, τα άστοχα φιλιά δίπλα στο μάγουλο, τις ήττες πριν την έναρξη, το πολύ της χόρτασης απογοήτευσης.
Θα φεύγω από τους παραχαράκτες της ιστορίας, τις στριγκιές κραυγές της κοινής γνώμης, τα στείρα δόγματα και το αλάθητο των συμβουλών. Θα φεύγω μακριά από στολές και ράσα, από τα πρέπει, από το τακτικό της ώρας, τις καλά γυαλισμένες παγίδες, από τους έκπληκτους και άρρωστα πληκτικούς. Θα φεύγω στην ανάγκη δραπετεύοντας από το ανοιχτό παράθυρο. Θα φεύγω με όποιο τίμημα., όσο και όπως μπορώ…..