Του Νίκου Λακόπουλου
Τον Νοέμβρη του 2017, ούτε ένα χρόνο από τώρα, 212.000 ψηφοφόροι της Κεντροαριστεράς, μεγάλης ηλικίας κατά πλειοψηφία, ψήφισαν για τη δημιουργία ενός νέου φορέα -που δεν διευκρίστηκε επαρκώς αν ήταν συνέχεια του ΠΑΣΟΚ ή κάτι νέο.
Η αλήθεια είναι πώς αν ξέρανε τι θα συνέβαινε δεν θα είχαν βρεθεί όλοι την ίδια μέρα στις ίδιες κάλπες. Τον όγκο έδωσαν οι νέοι σύμμαχοι- όπως το Ποτάμι, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία προερχόταν από το ΠΑΣΟΚ.
Ψήφισαν για την διάλυσή του; Λίγο αργότερα η Φώφη Γεννηματά έλαβε το μήνυμα και πόζαρε δίπλα στους Κώστα Σημίτη, Γιώργο Παπανδρέου κι άλλα πρόσωπα που δεν επιθυμούσαν το ΠΑΣΟΚ, αλλά έβλεπαν ως δικαίωσή τους την μεγάλη συσπείρωση. Λάθος.
Τελικά οι 212.000 έγιναν 156.000. Η Φώφη μαζί με την επίπλωση του νέου “κόμματος”, το σήμα του και την διακήρυξη- κάπως παλιά όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου- διόρισε την ηγεσία του και μοίρασε την κομματική τράπουλα με τον αέρα μιας οικοδέσποινας- που όμως είχε ψηφίσει μόνο το μισό κόμμα. Λάθος.
Προφανώς ένα ανοιχτό συνέδριο -με ανοιχτές πόρτες- θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα νέο κόμμα, αλλά δεν θα είχε την ίδια ηγεσία. Αυτό αποφεύχθηκε επιτυχώς με τον …διορισμό συνέδρων και συμβουλίων κι έτσι οι εκλογές όταν έγιναν δεν είχαν την συμμετοχή που ξάφνιασε τον Νοέμβρη του 2017. Λέγεται πως πήγαν μόνο 30.000 μέλη.
Η αποχώρηση του Ποταμιού από το Κίνημα Αλλαγής επιταχύνει το τέλος του με άγνωστες συνέπειες και δίνει στον Σταύρο πριν το τέλος και του Ποταμιού μια δεύτερη ευκαιρία. Ξεκίνησε ελπιδοφόρο, αλλά κάπου χάθηκε στα διλήμματα αν είναι …ανοιχτόκεντρο, φιλελεύθερο ή κάτι άλλο με μια αγωνία να είναι νέο και …μοδάτο.
Τελικά κατέληξε στο “πολιτικό κατεστημένο’ αμφισβητούσε, έχασε τις δυνάμεις του και διαπίστωσε πως το ΠΑΣΟΚ είναι παλιομοδίτικο! «Θέλαμε και θέλουμε ένα Ποτάμι με φιλελεύθερες αρχές, με μεταρρυθμιστική ορμή, με σύγχρονες αντιλήψεις» λέει τώρα ο Σταύρος Θεοδωράκης και δείχνει πως εμπνέεται από τον Μακρόν.
“Κάποιοι στη ΝΔ διαδίδουν ότι το Ποτάμι έφυγε αριστερά. Άρα το φιλελεύθερο κέντρο είναι δικό τους» είπε βλέποντας πως το μεγάλο μέρος της δύναμής του έγειρε προς τη Νέα Δημοκρατία. Το ότι στο συνέδριο που προανήγγειλε για το φθινόπωρο θα συζητήσει και το θέμα της ηγεσίας μπορεί να περιέχει και εκπλήξεις από έναν μη επαγγελματία πολιτικό που κατάφερε μέσα σε λίγο καιρό να εμφανίσει ένα κόμμα που άγγιζε το 11% και δήλωνε πως αν πέσουμε κάτω από 5% θα πάμε σπίτι μας.
Λογικά η μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ προς τα δεξιά αφήνει χώρο για ένα ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα νέου τύπου που θα παίρνει υπόψη του πως έχουν συμβεί πολλά μετά την …Οκτωβριανή Επανάσταση. Πολλοί είδαν την ευκαιρία για ένα νέο …παλαιό ΠΑΣΟΚ ή την αναβίωσή του, αλλά το νέο κόμμα όπως το προσδιόριζαν οι ιδρυτές ήταν κεντρώο, ανοιχτόκεντρο (!), βασικά “κεντροαριστερό”. Όχι και πολύ αριστερό με λίγες βούλες …οικολογίας -που ταιριάζουν σε όλα τα κόμματα και το πολύχρωμο νέο σήμα- που μάλλον εκλάπη από το κόμμα του Στέφανου Τζουμάκα! Λίγο από όλα!
Ούτε ένα σήμα δεν μπόρεσε να κάνει το νέο κόμμα. Το Κινάλ δεν εξέφραζε τίποτε άλλο πέρα από την πρόθεση κάποιων ανέργων κρατικοδίαιτων, βουλευτών, υπουργών να ξαναβρεθούν σε θέσεις εξουσίας. Τίποτε άλλο. “Θα δούμε πώς θα πάμε στις εκλογές και θα αποφασίσουμε!”. Εκτός από σήμα ένα κόμμα χρειάζεται ίσως και ηγεσία, ένα πρόγραμμα, μία ιδεολογία.
Το παράδοξο είναι πως ενώ οι μισοί Έλληνες τοποθετούν τον εαυτό τους σ΄αυτό που ονομάζεται Κεντρο-Αριστερά, σε αντίθεση με την Δεξιά και την …σκέτη Αριστερά δεν έχουν κομματική έκφραση. Θάλεγε κανείς πως έχουν δανείσει την ψήφο τους στον ΣΥΡΙΖΑ -που απεχθάνεται -αλλά όλο και λιγότερο- τη λέξη σοσιαλδημοκρατία.
Οι επόμενες μέρες θα δείξουν αν το Ποτάμι μπορεί να έχει μια δεύτερη ευκαιρία, πάνω στη στιγμή που οι ελάχιστοι βουλευτές τους είχαν μοιραστεί ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία κι ο αρχηγός του δήλωνε ότι δεν θα κάνει τα ρεπό του Καμμένου. Δεν θα στηρίξει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Φαίνεται πως το Ποτάμι και οι κάποτε πολλοί ψηφοφόροι του θέλουν κάτι να εκφράσουν, αλλά δεν ξέρουν πώς. Το κόμμα των μη επαγγελματιών έγινε μέσο για να χτίσουν καριέρα ορισμένοι, αλλά στη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ- Δημοκρατική Συμπαράταξη.
Το Ποτάμι μπορεί να κάνει την έκπληξη, αν του δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία, λίγο πριν φτάσει στο τέλος του -αλλά αυτό αντιβαίνει στο νόμο πως ένα ποτάμι …δεν γυρίζει πίσω. Οι εξελίξεις μέσα στα κόμματα κι έξω από αυτά θα είναι ραγδαίες αυτό το φθινόπωρο δεδομένου του ότι η έξοδος του Ποταμιού από την συμμαχία σημαίνει το τέλος της ηγεσίας της Φώφης Γεννηματά και κάνει έντονη την επιθυμία για …αναβίωση του ΠΑΣΟΚ.
Άλλη μια προσπάθεια για μια νέα Κεντροαριστερά έφτασε στο τέλος της με δεδομένη την τάση αναβίωσης ενός νέου δικομματισμού με πρωταγωνιστή τον ΣΥΡΙΖΑ ή όποια μετεξέλιξή του. Τα ενδιάμεσα κόμματα που άγγιζαν ακόμα και το 11% για λίγο μάλλον έχουν τελειώσει τη στιγμή που ήταν τόσο χρήσιμα!
Η βασική ιδέα της Κεντροαριστεράς είναι το άθροισμα του “Κέντρου” και μιας Δημοκρατικής Αριστεράς. Οι τελευταίες εξελίξεις έδειξαν πως ήταν μια Κεντρο-Αριστερά χωρίς Αριστερά, στην πραγματικότητα ένα δεξιό κόμμα που προτιμά τον Μητσοτάκη από τον Τσίπρα. Είναι τόσο ανίερο όσο η συνεργασία Τσίπρα – Καμμένου.
Οι επόμενες εκλογές θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα σαν σκούπα και το ερώτημα δεν είναι τι θα απογίνει το Κινάλ -με το ….φρικαλέο όνομα- αλλά αν η ενότητα της περίφημης ΚεντροΑριστεράς θα είναι μια συμμαχία κομμάτων και κομματιδίων- μια συμμαχία “αρχηγών”- όπως επιχειρήθηκε ή θα γίνει μέσα σε ένα ενιαίο και πλατύ κόμμα με βάση την Αριστερά κι όχι το ανύπαρκτο ως ιδεολογικοπολιτική έννοια “Κέντρο”.
Μια λαϊκή και προοδευτική συμμαχία, όπως είπε με νόημα ο Γιάννης Δραγασάκης στο …συνέδριο του Κινάλ. Ένα νέο κόμμα- ένας σχηματισμός νέου τύπου- όπως υπαινίσσεται από καιρό ο Αλέξης Τσίπρας που τρέχει από τα συνέδρια της Αριστεράς στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα -για να καταγγείλει την Φώφη Γεννηματά ότι έχει συμπτύξει με τον Κυριάκο Μητσοτάκη «ενιαίο μέτωπο πολιτικής υποκρισίας και εθνικιστικού λαϊκισμού».
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κόσμος -ο λαός- θα δώσει την λύση, όπως στην αναμέτρηση του ΠΑΣΟΚ και της Ένωσης Κέντρου -υπό την ηγεσία του Ανδρέα Παπανδρέου που δημιούργησε αρχικά ένα αριστερό, αλλά πολυτασικό κόμμα. Ο νικητής τα παίρνει όλα, αλλά χρειάζεται ένας ηγέτης -που δεν μπορεί να είναι ο …Μακρόν.
Πιθανόν αν όσοι έχουν απομείνει στο Κινάλ- ΠΑΣΟΚ ψάξουν μπορεί να βρουν αυτόν τον ηγέτη! Η μοίρα του ιστορικού κόμματος που μεταλλάχθηκε πολλές φορές και κυριάρχησε για τόσα χρόνια δεν ήταν νάχει ηγέτη τη Φώφη Γεννηματά. Ο διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου υπάρχει, αλλά ανήκει σε …άλλο κόμμα.
Τηρουμένων των αναλογιών γιατί “ήταν άλλες εποχές”. Αλλά πάντα είναι άλλες εποχές.
