Του Νίκου Λακόπουλου
Αν υπάρχει ένας λόγος που θεωρούνται μεγάλοι πολιτικοί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν είναι οι αρετές τους που ξεπέρασαν τα ελαττώματά τους. Ήταν πως προσέφεραν στον ελληνικό λαό ένα όραμα.
Η Ελλάδα της δεκαετίας ’50 με τη φτώχεια, η Ελλάδα του ’70 με την χούντα, η Ελλάδα του ’80 που έβγαινε από όλα αυτά έζησαν το Ελληνικό Όνειρο –Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, έλεγε το σύνθημα του Πολυτεχνείου- δουλειά, σπίτι κι ένα αμάξι ήθελε αυτός ο ταλαιπωρημένος λαός που έφτασε με τα πόδια από το χωριό στην πόλη. Το αστικό όνειρο.
Οι δύο μεγάλοι άνδρες παρά τις αντιθέσεις τους, λειτουργούσαν ως ντουέτο. Υπήρξαν κι άλλα τέτοια δίπολα, άσχετα αν συνυπήρξαν και δεν συναντήθηκαν ποτέ. Το παιχνίδι της ηγεσίας παίχτηκε ανάμεσα στον Νίκο Ζαχαριάδη και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και δύο πρίγκηπες: τον βασιλιά Κωνσταντίνο και τον “πρίγκηπα” της δημοκρατικής παράταξης Ανδρέα Παπανδρέου. Σήμερα το ερώτημα είναι αν ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο νέος Ανδρέας Παπανδρέου.
Ο Αλέξης είχε εκφράσει τον θαυμασμό του για τον Καραμανλή- όσο και για τον Νίκο Μπελογιάννη. Κι έχοντας ξεσηκώσει τους λόγους του Ανδρέα μελετά τους λόγους του Γεωργίου Παπανδρέου κι ενός άλλου εθνάρχη –του Ελευθερίου Βενιζέλου. Αλλά φτάνει αυτό για να γίνει ένας πρόεδρος μαθητικού δεκαπενταμελούς κι ένας διαδηλωτής της εν συγχύσει Αριστεράς μεγάλος ηγέτης;
Η λενινιστική θεωρία μιλάει για υποκειμενικές κι αντικειμενικές συνθήκες. Tους ηγέτες τους φτιάχνει ο λαός- που τους αναζητά, όπως έλεγε ο Δημήτρης Γληνός. Η Ιστορία δεν είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο που σκέφτεται κι αποφασίζει. Η Ιστορία γράφεται πάντα μετά. Κι ο λαός- κυρίως του ΠΑΣΟΚ- ξεχώρισε το 2008 το νεαρό με την πικέτα που κατέβαινε υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων κι έγραφε ‘Πάρτε την Αθήνα στα χέρια σας».
Μάλλον δεν έφτανε αυτό. Το 18% που έδιναν στον ΣΥΡΙΖΑ οι δημοσκοπήσεις στις εκλογές έγινε 5%. Είχε προλάβει ο φέρελπις νεαρός να κάνει ορισμένες γκάφες και πρόβαλε σίγουρη –για λόγους μεταφυσικούς- η λαμπερή λύση του ‘Γιωργάκη» που πήρε ξαφνικά κι αναπάντεχα 44%. Ο Γιώργος Παπανδρέου -με τα κακά ελληνικά του- δεν θα ήταν τίποτε χωρίς τον Ανδρέα -και τον παππού του, που τούδωσε ένα ρολόι, τόδειξε στην τελευταία προεκλογική συγκέντρωση- δάκρυσε ο λαός- και τον έκανε κάτι παραπάνω από πρωθυπουργό.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Είναι η ιστορία ανάμεσα στην βλακεία και την ιδιοφυία. Ο Γιώργος το όραμά του –με την πράσινη ανάπτυξη και τα σπαράγγια- τόκανε κομμάτια κι ο διάδοχος του Ανδρέα ανήκε τελικά σε άλλο κόμμα. Όπως μπορεί να ανήκει και ο επόμενος ηγέτης της συντηρητικής παράταξης- αν δεν είναι ήδη ο Αλέξης Τσίπρας.
Έτσι είναι τα πράγματα στην Ελλάδα και σε περιφερειακές κοινωνίες με φαινόμενα προσωπολατρείας. Ο Αλέξης είναι πια ο Εκλεκτός, ο Μεσσίας που περιμέναμε. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης- που λέει πως του κάνει κακό το όνομά του- ας κατέβει ή με …ψευδώνυμο. Κι ας δοκιμάσει -χωρίς το όνομά του- να δει αν μπορεί να βρει μια δουλειά να πουλάει πίτσες στην Αθήνα- με όλα τα πτυχία του.
Η περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα, ενός Κνίτη που διδάσκει την Ευρώπη Διαφωτισμό, αν και δεν έχει πετύχει ως τώρα να πει ένα τσιτάτο- του Λένιν, του Αλτουσέρ ή του Σοφοκλή σωστά- μου θυμίζει μια παλιά ελληνική ταινία με τον Μίμη Φωτόπουλο και τον Νίκο Σταυρίδη.
«Ξέρεις γραφομηχανή;» ρωτάνε την πανέμορφη Τζένη Καρέζη που απάντησε στην αγγελία τους για γραμματέας. «Όχι» «Δεν πειράζει». «Ξέρεις Αγγλικά». “Όχι» «Δεν πειράζει». Προσλαμβάνεσαι!
Παρατηρώ τον Αλέξη Τσίπρα από την εποχή αυτή όπου οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ- απογοητευμένοι πια από το κόμμα τους- τον έχουν υιοθετήσει, αν και κείνος πηγαίνοντας στο συνέδριο του κόμμα, είπε όταν ξύπνησε μέσα στο ροκαμπίλι ο Κνίτης:
-Ναι, αλλά εσείς δεν είστε αριστεροί!
Δεν πειράζει. Ο Αλέξης εκτινάχτηκε από το 17% στο 36% μόνο όταν έδωσε διαβεβαιώσεις πως ούτε το μνημόνιο θα σκίσει- αλλά θα το διαπραγματευθεί- ούτε πρόκειται να κάνει και καμιά ρήξη. Ναι στην Ευρώπη, Ναι στο ΝΑΤΟ, Ναι και στην Εκκλησία, τον Στρατό και την …Πυροσβεστική. Η Εκκλησία, αυτός ο πανίσχυρος πολιτικός θεσμός, δια χειρός Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου- που είναι .. .φωτισμένος- τούδωσε πριν τις κρίσιμες εκλογές στη γιορτή Θεοφανείων το περιστέρι να το αφήσει από τα χέρια του να πετάξει. Ο Αλέξης- που βγήκε όχι από τζάκια, αλλά από μαθητικά κινήματα, έγινε ο νέος ηγέτης- της ευρωπαϊκής Αριστεράς- και ελέω λαού και ελέω …Θεού. Ειδικά όταν τον ευλόγησε ο Πάπας.
Το περίφημο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί τίποτα ριζοσπαστικό. Είναι μια λίστα δώρων παλαιού πολιτευτή, μια επιστροφή σε ένα παρελθόν από το οποίο υποτίθεται θέλαμε να ξεφύγουμε. Οι λέξεις κομμουνισμός και σοσιαλισμός δεν υπάρχουν σ΄αυτήν την μετακομμουνιστική ‘Αριστερά” του Αλέξη που συγχέει τον Μάο με τον Ρούσβελτ. Το σοσιαλιστικό μοντέλο, έχει απορριφθεί και η εξουσία μοιάζει αυτοσκοπός.
Οι ψηφοφόροι επιβεβαίωσαν το 36%- με άλλο πλέον πρόγραμμα!- επειδή δεν ψήφισαν ποτέ τον Αλέξη Τσίπρα για να κάνει καμιά ρήξη, αλλά αυτό που έκανε: να συμβιβαστεί. Η Νέα Δημοκρατία τζάμπα ψάχνει αρχηγό. Όπως έχει γράψει εδώ στο ΑΠ ο Μάνος Στεφανίδης η μέση ελληνική οικογένεια που ήθελε παλιά για γαμπρό ένα καλό παιδί σαν τον Νίκο Χατζηνικολάου- τώρα θέλει τον Αλέξη Τσίπρα.
Βέβαια, έχει πάρει λίγα κιλά πια, δεν έχει ροκαμπιλάτη φαβορίτα κι έχει και δυο παιδιά. Επιπλέον, δεν φαίνεται να έχει και κανένα συγκεκριμένο όραμα, ούτε πρόταση και στρατηγική. Έχει όμως ταχτική κι αυτή εκφράζεται με δύο λέξεις: “Θα τα βρούμε!”
Με ύφος μικρομέγαλου, ανάμεσα σε διοικητή και λυκειάρχη, είπε στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο της νεάς κυβέρνησης να εργάζονται και να μην πηγαίνουν στα πρωϊνάδικα. Αυτό είναι το πλάνο του! Νάναι η “Αριστερά” στην εξουσία κι ας έχουμε ξεχάσει τι ακριβώς ήρθε να κάνει στην κυβέρνηση.
Δεν πειράζει. Κατά βάθος ο μέσος ψηφοφόρος δεν ζητά πολλά. Λίγη υπερηφάνεια, μια θέση στο δημόσιο ή αλλού δεν έχει σημασία. Λίγη διάθεση επαναστατική, λίγο ροκ, λίγη παράδοση κι εξέγερση, αλλά να γυρίσει σπίτι μετά. Αρκεί που διαπραγματεύτηκε και έκοψε τις …κακές παρέες.
Θα πείτε, όλα αυτά είναι ανάλυση πολιτική; Mα δεν ζητά κανένας στην Ελλάδα ανάλυση και μάλιστα πολιτική. Τον Τσίπρα, δεν τον βγάλαν- όπως νόμιζαν πριν την συντριβή- οι «Αριστεροί», όσο οι νέοι- κι οι γιαγιάδες- οι …ξανθιές και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Όπως απέδειξαν οι τελευταίες εκλογές κανένας δεν νοιάστηκε για το «Πρόγραμμά» του.
Κι όπως έλεγε ο μισητός πια Θεόδωρος Πάγκαλος, όταν του είπε ο Ανδρέας λίγο μετά την Αλλαγή ότι δεν εφαρμόζουν το πρόγραμμά τους:
“Ρε Θόδωρε, αν πιστεύανε ότι θα εφαρμόζαμε το πρόγραμμά μας θα μας ψηφίζανε;».
