Του Ιωάννη Δαμίγου
Οι λιγότεροι, αδυνατούν να καταλάβουν την ακούσια δύσκολη και παθητική στάση των πολλών “ανήμπορων”, κρίνοντας εξ ιδίων. Είναι πολλές φορές μεγάλος ο κίνδυνος λανθασμένης κρίσης, όταν ο σύνηθες λογικός περίγυρος μας επηρεάζει, αγνοώντας τον παράλογο τρόπο καθημερινότητας που βιώνει ο “ανήμπορος”. Όπου ανήμπορος, είναι ως επί το πλείστον ο απαίδευτος και ο χαμηλής νοημοσύνης πολίτης όταν βρίσκεται σε αυτήν την δυσχερή θέση, που το πως και το γιατί αποτελεί ένα άλλο μεγάλο θέμα.
Η απόσταση από την τριβή ή το λίγο επαφής, με αυτήν την μεγάλη κατηγορία ανθρώπων, δυσκολεύει την κατανόηση του τρόπου συμπεριφοράς και αντιδράσεών των. Που γίνεται αυτόματα, η κινητήριος δύναμη υποστήριξης των επιτηδείων, μέσα από την απλή καθοδήγηση της τηλεοπτικής οθόνης. Τόσο γρήγορα και εύκολα, καθώς η ζωή του περνά παρακολουθώντας τον “ελεύθερο” χρόνο του τα προγράμματά της, τρώγοντας εμπρός της έως να τον πάρει ο ύπνος στο κρεβάτι, “χαζεύοντάς” την. Ο πομπός που παρακολουθεί, τον καθιστά τον καλύτερο παθητικό δέκτη, περνώντας του τα μηνύματα που που τον διατηρούν μόνιμα στην εκμεταλλεύσιμη θέση της μιας επιλογής. Χωρίς κρίση καταναλώνει ό,τι εύπεπτο του παρουσιάσουν, διαμορφώνοντάς του τις απόψεις μέσα από τα μονόπλευρα δελτία ειδήσεων και τις ανάλαφρες εκπομπές του σχεδιασμένου τίποτα, με ψήγματα ηδονοβλεψίας και σχόλια κλειδαρότρυπας.
Ο καθοδηγητής ανήμπορων και διαμορφωτής κοινής γνώμης, εισβάλει εκούσια στο σαλόνι, στην κουζίνα, ακόμα και στην κρεβατοκάμαρα, πείθοντάς τον ακόμα και σε πράξεις ενάντια στο συμφέρον του. Το μεγάλο αυτό μέρος της κοινωνίας, στην πλειοψηφία του, αποφασίζει για τις τύχες μιας χώρας, καθοδηγούμενο και σε ομηρία. Μετά από τόσα χρόνια, εξακολουθεί πεισμένο να ακολουθεί “χαρισματικούς” ηγέτες και “γόνους” επαγγελματιών πολιτικών, ελέω θεού και τηλεόρασης. Συμμετέχει ακόμα σε στημένες συγκεντρώσεις, κρατώντας κομματικά λάβαρα και κραυγάζοντας συνθήματα, σε επίδειξη δύναμης και υπεροχής εντυπωσιασμού έναντι του αντιπάλου, όπως θα παρουσιάσει ή όχι, ανάλογα συμφερόντων η τηλεόραση, ποιος άλλος.
Ο ίδιος αναχρονισμός επικρατεί και στην κατάρτιση ψηφοδελτίων των κομμάτων με συμμετοχή ποδοσφαιριστών, ηθοποιών, τραγουδιστών και άλλων προσώπων κοινής θέασης, προς άγρα ψήφων τηλεθεατών. Έλα στην θέση του “ανήμπορου” και να ξυπνάς με την εφιαλτική φωνή από την οθόνη, του αμετανόητου υπέργηρου ακροδεξιού “χέρι χέρι”, να εξυμνεί τα προσόντα του πρωθυπουργού! Πώς να ξεφύγει λοιπόν; Αδύνατον!
Έτσι, κατά καιρούς και για λίγο, μια πρόσκαιρη νίκη από ανάγκη, με τέτοιους “ανήμπορους” ψηφοφόρους, είναι καταδικασμένη σε ήττα. Είτε γιατί οι “χαρισματικοί” δεν τα κατάφεραν, είτε γιατί οι ψηφοφόροι παραμένουν “ανήμποροι”. Αυτά διδάσκει η ιστορία, αυτών που οπισθοδρομικά αναζητούν ακόμα “χαρισματικούς” και αυτών των προβληματικών που μοιραία υποτάσσονται στην καθοδήγηση.