Του Ιωάννη Δαμίγου
Σοβάρεψαν πολύ και θα σοβαρέψουν ακόμα περισσότερο οι δυσμενείς συνθήκες, για να μένουν μόνο σε αναφορά. Αν δεν το έχουν νοιώσει ακόμα μερικοί, θα το αισθανθούν σύντομα και λίγο ανεπίκαιρα. Ο ωχαδερφισμός σαν γηγενής κουλτούρα, θα καταβάλει το βαρύ αντίτιμο απόδοσης όπως πάντα, με θύμα την ίδια την ανεχτική κοινωνία.
“Μαζί θα τα πληρώσουμε οι περισσότεροι” και όχι όλοι κι ας τα έφαγαν οι λίγοι. Λογικά, απλά και σύντομα, καιρός να “μαζευτούμε”, καιρός να ετοιμαστούμε, καιρός να προστατεύσουμε τα ελάχιστα που ακόμα έμειναν ανέγγιχτα.
Άρπαξαν μέσα από τα αποχαυνωμένα χέρια μας και την ψυχή μας ακόμα. Λήστεψαν μέσα από την ματιά μας το βλέμμα και βίασαν την σκέψη μας, με πολύχρωμες και φανταχτερές καλυμμένες παγίδες. Ψιθύρισαν λόγια εύκολα σαν λάγνες σειρήνες, σε άπληστα αυτιά και μοίρασαν άμετρες υποσχέσεις, που λεκτικά και μόνο χόρτασαν άδειες κοιλιές με λερό αέρα.
Καιρός να “μαζευτούμε”, καιρός να σοβαρευτούν και οι αμέτοχοι, οι δήθεν ουδέτεροι, οι αναποφάσιστοι και φυγόπονοι ισαποστάκηδες τάχα. Είναι καιρός, όχι πολύς ακόμα να απομένει, που η έρημη αξιοπρέπεια παραμένει γυμνή καθώς τα επιδόματα επαιτείας αδυνατούν να μανταριστούν σαν μπαλώματα σε ξεφτισμένο ύφασμα.
Η περίφημη τεχνολογία όταν αναλώνεται σε αιτήσεις ευτελών παροχών, προσβάλει άμεσα τον πολίτη που έχει λεηλατηθεί για να αυξήσει τα υπερκέρδη των ολιγαρχών. Ίσως η μόνη του επαφή με αυτήν είναι η υποβολή των κάθε είδους pass και κάποια like.
Καιρός να “μαζευτούμε”, καιρός να κοιτάξουμε στα μάτια τα παιδιά μας, καιρός να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, που παραδώσαμε το μέλλον τους σε αργυραμοιβούς, που για πατρίδα έχουν μια γαλέρα και κωπηλατούν και κωπηλατούν, αλυσοδεμένοι καταδικασμένοι λαμνοκόποι θαρρείς.
Μετά από τόσα σπάταλα χρόνια ξοδεμένα στο τίποτα και στο περίπου, καιρός να σταθούμε ξέχωρα από την μιζέρια που μας μπόλιασαν, μακριά από τα “δολώματα” που δελεάζουν και τρέφουν τα ζωώδη ένστικτά μας, έστω για μια αλλά σημαντική φορά και στιγμή, μία μόνο! Μα τόσο καίρια και σημαντική, που ίσως άλλη δεν θα υπάρξει.
Κομβική και μοναδική ευκαιρία, αναζήτησης υγιούς ύπαρξης και συνέχειας, κράτους, έθνους, κοινωνίας και πολιτισμού, στην πιο δύσκολη στιγμή της δικής μας, αλλά και της ευρωπαϊκής ιστορίας, για μια ακόμη φορά. Καιρός να “μαζευτούμε”!