Toυ Μανώλη Ροζάκη
Θυμάμαι τα λόγια τού πατέρα μου, ειδικά τώρα πού λείπει. Συνήθιζε να λέει, με έμφαση, ότι πρέπει να είμαστε προμηθείς και όχι επιμηθείς, ενώ τόνιζε πάντα την ανάγκη σύνδεσης θεωρίας (λόγου) και πράξης.
Αυτονόητα πράγματα θα πείτε κάποιοι.
Ίσως.
Γιατί θα πρέπει όλοι να αναρωτηθούμε αν τα λόγια αυτά αποτελούν (και σε τι βαθμό) μέρος των καθημερινών σκέψεων και ακόμη περισσότερο των πράξεών μας.
Δυστυχώς η ζωή, μάς αποδεικνύει το αντίθετο.
Με αφορμή την εγκληματική τραγωδία των Τεμπών, οφείλουμε να σκεφτούμε ξανά, τα αυτονόητα.
Επειδή το αυτονόητο έχει καταντήσει αδιανόητο. Και το αυταπόδεικτο βρίσκεται θαμμένο κάτω από τόνους κυνισμού, αδιαφορίας & κουτοπονηριάς.
Όπως ακριβώς φαντάζει ένα τσιμέντο συγκάλυψης.
Και είναι αυτή η απροκάλυπτη προχειρότητα στη διερεύνηση, που αποκαλύπτει, τελικά, με εκκωφαντικό τρόπο, τίς αιτίες και τούς υπαίτιους.
Σε πείσμα των καιρών, η κοινή λογική μοιάζει να αντιστέκεται.
Καθώς ψυχανεμίζεται, ότι δεν μπορεί να είμαστε όλοι ίδιοι. Και επιμένει, ενώ υπομένει τη βάναυση αντιμετώπιση από θεσμούς, οι οποίοι θα έπρεπε να την υπερασπίζονται.
Και μαζεύονται υπογραφές και γράφονται ξανά και ξανά τα ονόματα των θυμάτων, για να μην ξεχαστούν. Να μην ζήσουμε ξανά την ίδια τραγωδία.
Επειδή ”η απόσταση πού χωρίζει την ιδέα μιας κοινωνίας στην οποία οι άνθρωποι δεν θα σκοτώνουν ο ένας τον άλλον για λίγα χρήματα, από την ιδέα μιας κοινωνίας στην οποία οι ανάγκες και οι πόθοι όλων και τού καθενός χωριστά θα εναρμονίζονται αυθόρμητα, είναι τεράστια. Είναι η απόσταση πού χωρίζει ένα ιστορικό πρόταγμα, από ένα ασυνάρτητο αποκύημα της φαντασίας” (Κ. Καστοριάδης).
Είναι καιρός λοιπόν, για την κοινή λογική και ένα ιστορικό πρόταγμα.