Κακομοιρία

Του Μανώλη Ροζάκη

Αν καταλαβαίνω καλά, τώρα αλλάζουμε πίστα.

Όπως ψυχανεμίζομαι, η επίπλαστη επιτυχία, μίας εικονικής πραγματικότητας, έφτασε στο τέλος της. Τα έφαγε τα ψωμιά της. Το παντεσπάνι δεν πουλάει πια.

Ήρθε η κατάλληλη στιγμή για να συναντήσουμε την κακή μας τύχη. Τη θεομηνία, τις βιβλικές καταστροφές, ακόμη και τις ακρίδες.

Έτσι και αλλιώς, τόσο στις “μεγάλες επιτυχίες”, όσο και στις τραγικές αποτυχίες η λογική παραμένει ίδια: λίστες για τούς λίγους, καθρεφτάκια και μαστίγιο για τούς πολλούς.

Με λίγα λόγια, μην ενοχλείτε.

Σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να διαταράσσεται το ιερό έργο αυτής τής διακυβέρνησης.

Τώρα βέβαια, υπάρχει μία μικρή, αλλά ουσιαστική διαφορά. Η συγκεκριμένη πίστα είναι κατηφορική. Με απότομη κλίση.

Κατεβαίνοντας λοιπόν χωρίς φρένα, ο υποκριτικός κλαυθμός, ίσα πού ακούγεται, μεταξύ των επιβαινόντων. Κάποιες άναρθρες κραυγές διαταράσσουν για λίγο την ηρεμία, τη γαλήνη και την ανεμελιά. Φθηνές δικαιολογίες και άμυνα διά τού αντιπερισπασμού σπάνια αποδίδουν καρπούς. Όταν όμως αρχίζει να κυριαρχεί η μεταφυσική, τα πράγματα γίνονται δύσκολα. Μας ξεπερνούν.

Έτσι γινόμαστε όλοι όμοιροι τού κακού.

Από την άλλη πλευρά, θα μου πείτε, ότι είναι συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια. Και από τις φωτιές. Και από τις βροχές. Και από το κάθε δεινό.

Κακομοιρία, λοιπόν, μόνον για τούς πολλούς.

Προσοχή όμως, γιατί αυτή η ασθένεια είναι άκρως μεταδοτική. Κανένας δεν μπορεί να την αποφύγει…