Του Διογένη Λόππα
Μεταξύ μας, οι κατηγορίες κατά του καγκελάριου της Αυστρίας μοιάζουν με τροχαία παράβαση συγκρινόμενες με τα πεπραγμένα του δικού μας πρωταθλητή. Ποιά μικρή Ελλάς, τους βάλαμε πάλι τα γυαλιά οι αθεόφοβοι. Πού πας ρε Καραμήτρο με μια χούφτα ψωροεκατομμύρια για ”χειραγώγηση δημοσκοπήσεων προς παραταξιακό όφελος”; Ποιό φτιασίδωμα εικόνας με δημόσιο χρήμα; Τς, τς, τς, ερασιτέχνες.
Δεν έμαθαν τίποτα τόσα χρόνια από τους επιτελικούς μας σπεσιαλίστες, πώς διορίζουμε τον κολλητό μας επικεφαλής του ΑΠΕ, πώς απολύουμε ανεπιθύμητους διοικητές ανεξάρτητων αρχών, πώς ξεφορτωνόμαστε ενοχλητικούς εισαγγελείς που τόλμησαν να κάνουν τη δουλειά τους, πώς καθορίζουμε την ατζέντα της ημέρας με τα πρωινά non papers, πώς χτίζουμε payroll με εκατοντάδες δημοσιογράφους πρώτης γραμμής, πώς διορίζουμε τις φαμίλιες των πληρωμένων πιστολιών της ενημέρωσης σε ζηλευτές αργομισθίες του επιτελικού κράτους, πώς μοιράζουμε την κρατική διαφήμιση στα δικά μας παιδιά και, βέβαια, πώς τελικά με έναν μαγικό τρόπο κανένας εισαγγελέας δεν έχει ούτε καν την περιέργεια να ρωτήσει για δημοσιευμένα και επιμελώς τεκμηριωμένα στοιχεία για το διαμπερές πόθεν έσχες του λατρευτού μας ηγέτη.
Και όλα αυτά, ούτε στη Βόρεια Κορέα, ούτε στο Ιράν, ούτε στη Ρωσική μονοκρατορία, αλλά στον πυρήνα της Ε.Ε., χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, χωρίς να διαμαρτυρηθεί κανένας θεσμός και με την αντιπολίτευση να αρκείται στη σύσταση εξεταστικής επιτροπής (να φτιάξουμε μια επιτροπή, ω Καίσαρ, αποφαίνονται οι αυλικοί, σε ένα ξεκαρδιστικό ”Αστερίξ”, όταν ο Ιούλιος Καίσαρας συγκαλεί επειγόντως το συμβούλιό του την επαύριο ενός πιεστικού προβλήματος). Φαίνεται ότι εδώ στα υπανάπτυκτα Βαλκάνια, που οι εισαγγελείς δεν διαβάζουν εφημερίδες και που ο Θεός έχει το θράσος να αναστέλλει τις υποσχέσεις του Μωυσή στέλνοντας θεομηνίες, θα μας πάρει τουλάχιστον πενήντα ακόμα χρόνια για να αποκτήσουμε στοιχειώδεις δημοκρατικές δομές.
Άλλωστε αποτελεί κοινή παραδοχή ότι ως λαός έχουμε πρόβλημα κατανόησης καταστάσεων. Ξοδεύουμε πρόθυμα πολύτιμα δανεικά για να αγοράσουμε προστασία από απρόθυμους συμμάχους, αλλά τα τουρκικά πλοία αλωνίζουν ανενόχλητα και οι χάρτες της γαλάζιας πατρίδας σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια μας. Ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε πάλι το γνωστό ‘Επος, μόνο που δεν ήταν ακριβώς Έπος, αλλά μάλλον η μεγαλύτερη καταστροφή στη νεότερη ιστορία μας. Βαυκαλιζόμαστε για την προσήλωσή μας στο διεθνές δίκαιο και στις νόρμες της Ε.Ε., αλλά παραβιάζουμε καθημερινά το διεθνές δίκαιο όταν πρόκειται για αλλόδοξους πρόσφυγες και γράφουμε εκεί που δεν πιάνει μελάνι τις ευρωπαϊκές νόρμες όταν δεν εξυπηρετούν την κομματική ατζέντα (χειραγώγηση της δικαιοσύνης, κουκούλωμα Novartis, καρατόμηση Θάνου, λίστα Πέτσα, pushbacks και δεν έχει τέλος).
Ούτε στην αντιπολίτευση η κατάσταση είναι περισσότερο ελπιδοφόρα: Βουλευτής πρώτης γραμμής υπό ποινικό έλεγχο προορίζεται για αρχηγός κόμματος, χωρίς να διαθέτει τη στοιχειώδη ευθιξία να παραιτηθεί μέχρι να αποδειχθεί αθώος ή έστω να παροτρύνει για ταχύτερο έλεγχο της υπόθεσής του. Πίσω του, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, στριμώχνονται κάθε ποιότητας παράγοντες, από μεγαλοεκδότες έως επιτελικά κυβερνητικά στελέχη, ενώ ακόμα και σοβαροί δημοσιογράφοι σε συνεντεύξεις που τους παραχωρεί ποτέ δεν τον ρωτάνε για το προφανές. Στην δε προοδευτική παράταξη, στελέχη με γκριζαρισμένο παρελθόν και μάλιστα σχετιζόμενο με το συγκεκριμένο βούρκο της προσπάθειας χειραγώγησης του τύπου, συμμετέχουν ακόμα σε βαρύνουσας σημασίας συσκέψεις υπό τον εν αναμονή πρωθυπουργό της χώρας για τη χάραξη στρατηγικής. Κόλαση.
Είναι βέβαια προφανές ότι τέτοιου είδους υποθέσεις, όπως του κ. Kurz, πάντοτε υπήρχαν και πάντοτε θα υπάρχουν (πρόσφατη και η καταδίκη του κ. Sarkozy στη Γαλλία), καθώς το προσδοκώμενο όφελος είναι απείρως μεγαλύτερο του ενδεχόμενου ρσίκου και δεν είναι όλοι οι πολιτικοί Ουρσουλίνες, κάθε άλλο. Φαίνεται όμως ότι η ειδοποιός διαφορά έγκειται στις δομές που κάθε έθνος έχει καταφέρει να θεμελιώσει και πόσο συμπαγείς είναι αυτές. Έτσι π.χ. ο κ. Trump, εν ενεργεία πρόεδρος του ισχυρότερου κράτους και κατ’ επέκτασιν ισχυρότερος ηγέτης του κόσμου, είχε τους εισαγγελείς έξω από την πόρτα του κάθε τρεις και λίγο. Ένας πρώην πρόεδρος στη Γαλλία καταδικάστηκε με συνοπτικές διαδικασίες, ενώ τώρα ο αυστριακός καγκελάριος, δημοφιλής και επιτυχημένος (τουλάχιστον στα μάτια των δεξιών ψηφοφόρων του) εξαναγκάστηκε σε παραίτηση.
Άρα λοιπόν το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι τόσο οι παραβατικές πρακτικές των εκάστοτε κυβερνήσεων. Με εξαίρεση τη σημερινή κυβέρνηση όπου το φαινόμενο έχει λάβει διαστάσεις ελέφαντα και όπου οι παρεμβάσεις είναι τόσο εξόφθαλμες και απροκάλυπτες που καταντούν κανονικότητα, όλες οι παρατάξεις προσπάθησαν να βάλουν το δάχτυλο στο μέλι. Το μεγάλο πρόβλημα είναι εν μέρει η αφασία της κοινωνίας των πολιτών. Πολλοί παραξενεύτηκαν από το γεγονός της παραίτησης Kurz θεωρώντας εντελώς υπερβολικό το λόγο για τον οποίο συνέβη. Ακόμα περισσότεροι παραξενεύτηκαν από το είδος των καταγγελιών, καθώς τέτοιες πρακτικές τις θεωρούσαν μέχρι πρότινος φυσιολογικές. Όλοι, όμως, παραξενεύτηκαν από την αυτεπάγγελτη παρέμβαση των εισαγγελέων, αφού κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα λογίζεται ως επιστημονική φαντασία, ενώ δεν έχει γίνει ποτέ ούτε σενάριο για ταινία (δεν θα ήταν πειστικό).
Το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα, ακόμα και από την αφασία της κοινωνίας, είναι η απόλυτη αφασία, σε βαθμό μαστουρώματος, της δικαιοσύνης. Κινητοποιούνται άμεσα όταν πρέπει να αποφασίσουν για τα αναδρομικά τους ή για να κηρυχθεί παράνομη κάποια εργατική δράση, εξαντλούν την αυστηρότητα στα όρια της λογικής όταν καταδιώκουν επίδοξους ή ακομα και κατά φαντασίαν αναρχικούς ”τρομοκράτες”, αλλά διυλίζουν τον κώνωπα όταν δικάζουν φασίστες, αρχειοθετούν με εξαιρετική ευκολία (παρά τις ένορκες καταθέσεις) όταν πρόκειται για πολιτικούς και βέβαια λείπουν ταξίδι για δουλειές όταν έρχονται στο φως τα άπλυτα της Αγίας Οικογένειας.
Για κακή τους τύχη, οι ειδήσεις που έρχονται απανωτά από κανονικές χώρες της Ε.Ε., με κανονικούς και διακριτούς δημοκρατικούς θεσμούς, δημιουργούν αναπόφευκτες συγκρίσεις. Και εκεί που μια κακόβουλη πράξη μπορεί να λογιζόταν ως ηθικά ανεκτή, ξαφνικά μετατρέπεται σε κεντρικό πολιτικό ζήτημα, επειδή ακριβώς πέρασε από το αναθεματισμένο ευρωπαϊκό φίλτρο και η κοινή γνώμη μπόρεσε ευκολότερα να διακρίνει τόσο την οπισθοδρόμηση των εγχώριων δομών, όσο και τον εξευτελισμό των ευρωπαϊκών αξιών και μάλιστα από μια κυβέρνηση δήθεν ευρωπαϊστών.
Την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, πληροφορίες από την όχι μακρινή Βιέννη, αναφέρουν πως δεκάδες εμπλεκόμενα πρόσωπα, στελέχη εταιρειών δημοσκοπήσεων, επικοινωνιολόγοι και πολιτικοί διαβαίνουν την πόρτα των ανακριτικών γραφείων. Για να βοηθήσω τους ράθυμους των Αθηνών, να θυμίσω ότι πριν λίγο καιρό ο κ. Καραχάλιος, επιφανές στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος και πρώην επικεφαλής πολιτικού σχεδιασμού, κατήγγειλε δημοσίως (συνέντευξη στον δημοσιογράφο κ. Καρβουνόπουλο) ότι το Μαξίμου χρηματοδοτεί μια στρατιά εκατοντάδων δημοσιογράφων (αντιλαμβάνομαι με δημόσιο χρήμα και όχι μέσω κάποιας off shore της Οικογένειας) για τους προφανείς λόγους, του ίδιους που οδήγησαν σε παραίτηση τον ηγέτη μιας κανονικής χώρας.
Να λοιπόν μια καλή αρχή: Να φωνάξουν τον κ. Καραχάλιο για πρωινό καφέ, να τους δώσει τα στοιχεία που προφανώς διαθέτει για να προχωρήσει σε μια τόσο σοβαρή καταγγελία και στη συνέχεια να ερευνήσουν τους εν λόγω επίορκους δημοσιογράφους και τους επιτελείς του Μαξίμου που εμπλέκονται στη διαδικασία. Α, να ερευνήσουν επίσης αν οι δημοσιεύσεις των εν λόγω προσώπων πράγματι χτίζουν το προφίλ του χρηματοδότη τους ή αν τελικά είμαστε όλοι λάθος και οι αθώοι αυτοί άνθρωποι ασκούν απλά το λειτούργημά τους.