Του Γ. Λακόπουλου
Το θέμα που την Τετάρτη είχε «λήξει» για την κυβέρνηση κατά τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, την Πέμπτη έπεσε και την πλάκωσε. Ο πολύς Αντώνης Διαματάρης μπορεί να μην πήρε πτυχίο από το Κολούμπια πήγε πόδι από την κυβέρνηση. Με καθυστέρηση ασφαλώς.
Με την αποπομπή του έμεινε πίσω ένα ερώτημα: ξέρουμε γιατί έφυγε, θα μάθουμε ποτέ γιατί ήλθε;
Ίσως εκεί η ουσία σ’ αυτή την απίστευτη υπόθεση. Τι ήταν αυτό που παρακίνησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να βάλει στην κυβέρνησή του αυτόν τον γραφικό ομογενειακό κομματάρχη;
Πώς του προέκυψε το ξέρουμε πάνω- κάτω: είναι από τους «πιστικούς» που του άφησε ο πατέρας του. Κάτι σαν τον Πικραμένο δηλαδή. Τον δικαστή που έβαλε μια θηλιά το λαιμό του, ανέβηκε στην καρέκλα και την κλώτσησε λέγοντας ότι «τον διώκουν με τη Νοβάρτις ως φίλο της οικογένειας Μητσοτακη».
Το σκοινί που κρέμασε τον Διαματάρη είχε πολλές θηλιές. Το βίο και την πολιτεία του ως «ομογενειακό εκδότη» και όποιος θέλει ας ρωτήσει τους υπουργούς Εξωτερικών όλων των τελευταίων ετών πώς ακριβώς υπηρετούσε το έθνος.
Το μπαλαμούτι με τις σπουδές του και το εν γένει βιογραφικό του- μη εξαιρουμένων των συνεργατών του. Αλλά και αυτό που ανέδυε η παρουσία του και μόνο υπουργό δεν τον έκανε.
Το παρουσιαστικό του έδειχνε κάτι ανάμεσά σε κονομημένο εργολάβο αντιπαροχών επί χούντας και σε καπάτσο σουρταφερτζή της πιάτσας.
Προφανώς αυτά ο Μητσοτάκης τα ήξερε και αν δεν τα ήξερε, τα έβλεπε. Μπορεί να κληρονόμησε τον Διαματάρη, αλλά δεν μπορεί να μην έβλεπε ότι μόνο για υπουργό ευρωπαϊκής χώρας δεν μπορεί να τον παρουσιάσει.
‘Τι ήταν λοιπόν αυτό για το οποίο τον «προσέλαβε» στην κυβέρνησή του; Κατάπιε το παραμύθι ότι είναι ισχυρός στην ομογένεια; Δεν ήξερε, δεν ρωτούσε;
Σκόπευε να τον χρησιμοποιήσει ως ψηφοθήρα στις εκλογές κατ’ εφαρμογή του νόμου για τη συμμετοχή των αποδήμων; Μόνο με την εμφάνισή του ο Διαματάρης θα έχανε του μισούς από όσους θα τον ψήφιζαν..
Το μυστήριο ενισχύεται αν ληφθεί υπόψη πόσο δυσκολεύθηκε να τον διώξει. Κι ακόμη δεν ξέρουμε τι ήταν αυτό που τον έκανε να το αποφασίσει.
Ήταν οι μπίζνες που έκανε παράλληλα με το υφυπουργιλίκι; Ή μήπως τον καθάρισε για αντιπερισπασμό στο βαρύ κλίμα της αποτυχίας του Λονδίνου;
Γιατί δεν τον έστειλε από εκεί που ήλθε από την πρώτη μέρα που ανέκυψε το θέμα της εξαπάτησης σε ό,τι αφορά τους πανεπιστημιακούς τίτλους που δεν είχε.
Μια κουβέντα δέκα λεπτών να έκανε μαζί του, όπως λένε όσοι τον ξέρουν, θα καταλάβει ότι ο άνθρωπος ούτε απέξω δεν θα μπορούσε να περάσει από πανεπιστήμιο. Για καμία δουλίτσα ίσως, για σπουδές ούτε με σφαίρες.
Ο Αντώνης Διαματάρης θα μείνει στην ιστορία μόνο σαν ο άνθρωπος που εγκαινίασε το ξήλωμα μιας κυβέρνησης – ανεμομαζώματα. Ποτέ δεν θα μάθουμε τι τον έδεσε με τον νεώτερο Μητσοτάκη. Εκτός αν πάθει Πατέρα…
